Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powrót do nastoletniego szarpania się samej ze sobą. Siedemnastoletnia Chun Sue nie może odnaleźć się w rzeczywistości, w której powinna przykładać się do nauki w szkole myśląc perspektywicznie o dojrzałej przyszłości. Świat widziany oczami dziewczyny jest ponury i pełen cierpienia, gubi się ona we własnych depresyjnych emocjach i braku motywacji do działania. Ból istnienia i lęk próbuje zagłuszyć przypadkowymi związkami z chłopakami i seksem, włóczeniem się po mieście i muzycznych imprezach, nielegalnym nocowaniem poza domem. Miota się, rozważa rzucenie szkoły, która nudzi ją śmiertelnie i nie uczy niczego ważnego. Jedynymi rzeczami, jakimi zainteresowana jest bohaterka są undergroundowe zespoły rockowe, z którymi przeprowadza wywiady i publikuje w pisemkach muzycznych oraz pisanie i poezja.

Książka jest bolesna i niejednokrotnie przygnębia. Było mi żal bohaterki, tym bardziej, kiedy przypominałam sobie własne boleści nastoletniego samopoczucia. Jednak nie oceniłam jej wysoko. Miejscami stawała się nudna i niczym nie zachwyciła. Aczkolwiek dla młodych ludzi może być o tyle pożyteczną lekturą, że zobaczą, że inni też przechodzą przez podobne stany psychiczne i nie będą się czuli nienormalni. Reszcie niespecjalnie polecam.

Powrót do nastoletniego szarpania się samej ze sobą. Siedemnastoletnia Chun Sue nie może odnaleźć się w rzeczywistości, w której powinna przykładać się do nauki w szkole myśląc perspektywicznie o dojrzałej przyszłości. Świat widziany oczami dziewczyny jest ponury i pełen cierpienia, gubi się ona we własnych depresyjnych emocjach i braku motywacji do działania. Ból istnienia...

Zhang Xianliang- chiński pisarz - prowadzi dziennik w czasie swojego zesłania do chińskiego obozu pracy i resocjalizacji z powodu uznania za prawicowca i wroga komunizmu. Jego zapiski są bardzo lakoniczne i nie osobiste, dotyczą głównie postępów w pracy obozowej, tak, by strażnicy nie mieli powodu zabronić mu notowania. Dopiero po latach uzupełnia karty wspomnieniami z bolesnych potwornych przeżyć: ciągłego niedożywienia, spowodowanego odżywianiem się jedynie tytułową rzadką zupą z zebranych przez więźniów traw i ziół (był to czas paroletniego głodu w Chinach), fizycznej, wycieńczającej harówy ponad siłę, bo resocjalizacja miała odbywać się z jednej strony poprzez pracę, a z drugiej poprzez niekończące się wiece oskarżeń , poniżania, przemocy psychicznej a często i fizycznej, na których więźniowie musieli składać samokrytyki i donosić na współtowarzyszy niedoli. Nie można było nikomu ufać, gdyż za dodatkową porcję jedzenia ludzie gotowi byli zrobić cokolwiek i powiedzieć wszystko, nawet jeśli miałoby doprowadzić do śmierci innego człowieka.
Ogrom cierpienia i bezsilności jednostki wobec bezdusznej i chorej machiny państwowego przymusu i ideologicznej propagandy jest wstrząsający. Długo pamięta się tę książkę. Po przeczytaniu pozostaje gniew i lęk, jak mało człowiek może mieć wpływu na swoje życie i jak łatwo może przyjść innym zamienić to życie w kompletne piekło.

Zhang Xianliang- chiński pisarz - prowadzi dziennik w czasie swojego zesłania do chińskiego obozu pracy i resocjalizacji z powodu uznania za prawicowca i wroga komunizmu. Jego zapiski są bardzo lakoniczne i nie osobiste, dotyczą głównie postępów w pracy obozowej, tak, by strażnicy nie mieli powodu zabronić mu notowania. Dopiero po latach uzupełnia karty wspomnieniami z...