Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ogromne rozczarowanie! Nie polecam tej książki wszystkim, bo uważam, że zawiera poważne błędy wymieszane z ciekawymi spostrzeżeniami, więc błędne teorie mogą wydać się niezorientowanemu w tematyce czytelnikowi prawdziwe.

Autorzy przedstawiają swoją typologię osobowości, podzielili ludzi na dwie kategorie: Dawców i Biorców, którym przyporządkowali konkretne emocje, sposób widzenia świata, zachowania, reakcje - wszystkie w stosunku do tych z "drugiego typu" opozycyjne.

Pierwszy mój zarzut dotyczy tego, że autorzy zdają się nie mieć wystarczającej wiedzy na temat typów temperamentu - introwersji i ekstrawersji - by używać ich na siłę w swojej teorii. Drugi, związany z pierwszym, to zbytnie uproszczenia, uogólnienia, przycinanie definicji i tłumaczeń do swoich wyobrażeń, w dodatku wypowiadanie się bardzo kategoryczne, co doprowadzało niejednokrotnie do absurdów niezgodnych z obserwowaną rzeczywistością. Za to pod koniec książki autorzy narzekali, że psychologowie zbytnio komplikują rzeczywistość, wymieniają zbyt wiele typów osobowości i są za silnie przywiązani do swoich teorii. Oni za to sprawę zbyt uprościli, a ich usztywnione przekonanie o własnej słuszności nie pozwala brać poważnie zarzutów tego typu w stosunku do innych.

Mimo wyliczenia minusów przyznaję, że pozycja zawiera mnóstwo trafnych uwag, a wyłuskanie typów Dawców i Biorców tłumaczy i stawia w jaśniejszym świetle wiele ludzkich zachowań. Jednak autorzy posunęli się zbyt daleko chcąc wytłumaczyć tym podziałem wszystko i arbitralnie utożsamiając wszystkich ekstrawertyków z Dawcami a introwertyków z Biorcami, nie biorąc pod uwagę dysproporcji ilościowej ekstrawertyków do introwertyków w społeczeństwie oraz tego, że typ temperamentu nie jest tożsamy z typem osobowości.

Ogromne rozczarowanie! Nie polecam tej książki wszystkim, bo uważam, że zawiera poważne błędy wymieszane z ciekawymi spostrzeżeniami, więc błędne teorie mogą wydać się niezorientowanemu w tematyce czytelnikowi prawdziwe.

Autorzy przedstawiają swoją typologię osobowości, podzielili ludzi na dwie kategorie: Dawców i Biorców, którym przyporządkowali konkretne emocje, sposób...

Połknęłam w ciągu jednego dnia z przyjemnością i uśmiechem na ustach. Sympatyczna lektura, wprawia w pozytywny, lekki nastrój.

Leszek Talko i Monika Piątkowska piszą (dobre) felietony inspirowani swoją codziennością. Nam, czytelnikom, jawi się ona wprawdzie jako niezwykła i zwariowana, ale to właśnie umiejętność świetnych felietonistów, jak zresztą się dowiedzieliśmy wiele razy z subtelnie przemycanych autoreklam Talka.

Lektura na poprawę humoru, na leniwe dni, na docenienie własnych (porządnych) znajomych.

Połknęłam w ciągu jednego dnia z przyjemnością i uśmiechem na ustach. Sympatyczna lektura, wprawia w pozytywny, lekki nastrój.

Leszek Talko i Monika Piątkowska piszą (dobre) felietony inspirowani swoją codziennością. Nam, czytelnikom, jawi się ona wprawdzie jako niezwykła i zwariowana, ale to właśnie umiejętność świetnych felietonistów, jak zresztą się dowiedzieliśmy...

Odwiedzałam bibliotekę i stanęłam akurat przy półce z literaturą włoską. Prześlizgując się wzrokiem po grzbietach książek, dostrzegłam tytuł, który na wielu osobach zrobiłby wrażenie przez skojarzenie ze znakomitym filmem - "Zapach kobiety". Podniecona perspektywą własnoocznego poznania źródła inspiracji scenarzysty wypożyczyłam powieść i... solennie się rozczarowałam. Bardzo to słaba pozycja ze sztucznymi dialogami, zachowującymi się bez sensu bohaterami oraz brakiem ukazywania swojego wnętrza przez pierwszoosobowego narratora, czego nie lubię, bo książka robi się wtedy takim suchym wyliczeniem zewnętrznych zdarzeń, niczym raport. Dotrwałam do ostatniej strony powodowana tylko nadzieją, że znajdę w powieści najlepsze sceny zapamiętane z filmu. Próżne nadzieje, jak się okazało, dzieło kinematografii nawiązuje do książki bardzo luźno, a postać wykreowana tak genialnie przez Ala Pacino była na kartkach nużąca i obrzydliwawa. Pięcioma słowami, nie ma co tracić czasu.

Odwiedzałam bibliotekę i stanęłam akurat przy półce z literaturą włoską. Prześlizgując się wzrokiem po grzbietach książek, dostrzegłam tytuł, który na wielu osobach zrobiłby wrażenie przez skojarzenie ze znakomitym filmem - "Zapach kobiety". Podniecona perspektywą własnoocznego poznania źródła inspiracji scenarzysty wypożyczyłam powieść i... solennie się rozczarowałam....