Jesteśmy społecznością, która kocha książki

❛❛Czasem emocje okazywały się zbyt trudne, żeby od razu sobie z nimi poradzić.❜❜

Kolejne Lipowo, kolejne sprawy, kolejne perypetie prywatne i kolejny raz niezawodna Klementyna.

Muszę przyznać, że trochę zbierałam się do tego, aby przeczytać tę część. Nie tylko ze względu na jej objętość, bo nie należy do najmniejszych książek, ale głównie przez wzgląd na pamięć o tym, co działo się w poprzednich częściach i o tym, co mnie ostatnio zirytowało, tudzież odpychało. Tak, głównie chodzi mi tutaj o ten nieszczęsny trójkąt miłosny, który ciągnie się już i ciągnie, niczym ten ze Zmierzchu, co naprawdę bywa już uciążliwe i męczące. Daniel, który nie potrafi podjąć żadnej, dorosłej decyzji, Emilia, która jak zwykle samolubna, nie widzi niczego i nikogo poza czubkiem własnego nosa i w tej części także naiwna Weronika, która pomimo trudnej przeszłości popełniała te same, głupie błędy. A do tego niedopowiedzenia między nimi, niedomówienia i najróżniejsze kłótnie, zaczepki słowne i to wyczekiwanie na to czy w końcu coś się zadzieje czy nie. Nie ukrywam, ale było to ciekawe przez dwa tomy, ale tutaj dla mnie było to już mało zjadliwe. Świetnie za to czytało się o Klementynie i to jest chyba postać, której w tej części nie mam nic do zarzucenia - i tak naprawdę nigdy nie miałam. To twarda babka, która chodzi swoimi drogami i jak ten kot, zawsze spada na cztery łapy, pomimo tego, że życie rzuca jej kłody pod nogi. Nie zawiodła mnie jeszcze ani razu i chyba głównie ona pozwoliła mi przeczytać Norę tak szybko.

Historii nie jestem w stanie odmówić tego, że porywa, bo porywa niesamowicie, wciąga i nawet sprawia, że nie da jej się w pewnym momencie odłożyć. Jest zawiła, jest dużo nazwisk, czasem ciężko coś ogarnąć, ale ostatnio nie miałam szansy przeczytać czegoś takiego, nawet jeśli nie do końca to było realne, a to przeplatanie przeszłości z czasami współczesnymi czasem przyprawiało o ból głowy. Było naprawdę w porządku, bo nie jest to seria, od której trzeba wymagać cudów i raczej nie o cuda tu chodzi. Raczej o małomiasteczkowy kryminał, który przeplata się z obyczajowymi elementami, a który dodaje na półkę z ulubionymi książkami z sentymentu i sympatii do jednej wytatuowanej Pani Komisarz.

No i oczywiście będzie mi brakować pewnej osoby.

❛❛Czasem emocje okazywały się zbyt trudne, żeby od razu sobie z nimi poradzić.❜❜

Kolejne Lipowo, kolejne sprawy, kolejne perypetie prywatne i kolejny raz niezawodna Klementyna.

Muszę przyznać, że trochę zbierałam się do tego, aby przeczytać tę część. Nie tylko ze względu na jej objętość, bo nie należy do najmniejszych książek, ale głównie przez wzgląd na pamięć o tym, co...