Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wow. Bardzo ciężko jest ocenić tę książkę, spędziłam z nią dwa miesiące, bo w mniej więcej połowie miałam problemy z przebrnięciem dalej. To jest jedna z tych książek, którą docenia się najbardziej po skończeniu, gdy możesz spojrzeć na nią całościowo. Książka momentami nierówna, ale to chyba jest domena Mitchella, który dostosowuje język i tempo wydarzeń do postaci, a narratorów jest, jak zwykle, sześciu.
Do lektury przekonał mnie opis z tyłu okładki, jednak książka okazała sie być zupełnie inna, niż myślałam. Bliże jej do Slade house niż Atlasu chmur, ale jest zdecydowanie najlepsza z całej trójki.
Sposób kreowania świata, dbałość o szczegóły, narracja, wszystkie te elementy bardzo charakterystyczne dla Mitchella sprawiają, że uważam książkę za arcydzieło. W moim odczuciu najlepsza książka autora.
Najlepszy cytat bezspoilerowy o Czasomierzach jaki widziałam: "Like Cloud Atlas, The Bone Clocks is a sextet. Its six sections are told from the points of view of five different characters: Holly Sykes, whom we first meet as a 15-year-old runaway; Hugo Lamb, a Cambridge student who is part sociopath, part Alex P. Keaton; Ed Brubeck, a journalist torn between his family and his job covering the Iraq War; Crispin Hershey, a middle-­aged British novelist whose work and life are in simultaneous decline; and a Canadian psychiatrist who is not what she seems. In the sixth and final section, the narrative returns to Holly, but really it has been hers all along. The Bone Clocks is the story of one woman’s life, told obliquely by the other characters as they meet her over the course of 60 years."

Wow. Bardzo ciężko jest ocenić tę książkę, spędziłam z nią dwa miesiące, bo w mniej więcej połowie miałam problemy z przebrnięciem dalej. To jest jedna z tych książek, którą docenia się najbardziej po skończeniu, gdy możesz spojrzeć na nią całościowo. Książka momentami nierówna, ale to chyba jest domena Mitchella, który dostosowuje język i tempo wydarzeń do postaci, a...