Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To moja druga i ostatnia recenzja o książce Puzyńskiej.
Polecam "Norę". Odnalazłam w niej wciągający klimat - jak w pierwszej części - "Motylku". Zaplątany wątek (zaczynają ginąć osoby, które łączy śmierć kobiety sprzed 20 lat), podkreślany banalnymi, ale odwiecznie chwytającymi zakończeniami rozdziałów w stylu - "zobaczyła kogoś niespodziewanego" "przeczuwała, jakie nazwisko zobaczy".
Za to daję aż 6 punktów, bo po poprzednich częściach, słabych moim zdanie, wróciła wciągająca akcja.
Ale już na pewno nie sięgnę po kolejne. Od drugiej części autorka masakruje swoich bohaterów. Zachowują się jak bohaterowie z oper mydlanych. Fajny facet w chwilę zamienia się w alkoholika (w takim samym w tempie, w jakim Paulina wyleczyła z alkoholizmu babcię Pieda w pewnej telenoweli), zakochuje się w jednej, ląduje w łóżku z inną, chce wrócić do pierwszej i z opinii na LC dowiaduję się, że potem jest coraz gorzej. Są niespójni, patologiczni, jak pani Maria po raz tysięczny mówi "Pawełku, nie wolno tak mówić" to chce się powiedzieć jak Mariolka: heloł.
W pierwszym tomie dało się odczuć, że autorka czerpie ze swojej wiedzy psychologicznej, ale teraz to już głównie czuję klimat "Trudnych spraw".
Dobrnęłam daleko, biorąc pod uwagę, że już od drugiego tomu było średnio (moim zdaniem!), opinie mnie przekonały, że dalej nie warto. "Nora" była o wiele lepsza niż poprzednie. Szkoda mi trochę tego Lipowa, szkoda, przedobrzone powieści.
Może za dużo i za szybko powstaje?

To moja druga i ostatnia recenzja o książce Puzyńskiej.
Polecam "Norę". Odnalazłam w niej wciągający klimat - jak w pierwszej części - "Motylku". Zaplątany wątek (zaczynają ginąć osoby, które łączy śmierć kobiety sprzed 20 lat), podkreślany banalnymi, ale odwiecznie chwytającymi zakończeniami rozdziałów w stylu - "zobaczyła kogoś niespodziewanego" "przeczuwała, jakie...