Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mistrz narracji w swojej ostatniej odsłonie. Dobrze, że był.

Mistrz narracji w swojej ostatniej odsłonie. Dobrze, że był.

Wyważona, lekko płynąca opowieść o sprawach najbardziej podstawowych. Przedstawia profanum w taki sposób, że staje się ono sacrum. Opisy są zwięzłe, lecz pobudzające wyobraźnię, podczas lektury czuć, że intelekt pracuje i tworzy ten, spowity mgłą delikatności, świat rodziny Ogatów początku lat 50. XX wieku.

Wyważona, lekko płynąca opowieść o sprawach najbardziej podstawowych. Przedstawia profanum w taki sposób, że staje się ono sacrum. Opisy są zwięzłe, lecz pobudzające wyobraźnię, podczas lektury czuć, że intelekt pracuje i tworzy ten, spowity mgłą delikatności, świat rodziny Ogatów początku lat 50. XX wieku.

Zgodnie z tytułem jest to krótka historia o życiu jednego z najpopularniejszych wielkich umysłów XX wieku. To lektura dobra na 1 popołudnie, podnosi na duchu i motywuje. Stephen Hawking wydaje się być skromną i zadziwiająco przyziemną osobą, a pokora z jaką o sobie opowiada, stanowi cenna lekcję. Cieszę się, że mam tę książkę w swojej kolekcji.

Zgodnie z tytułem jest to krótka historia o życiu jednego z najpopularniejszych wielkich umysłów XX wieku. To lektura dobra na 1 popołudnie, podnosi na duchu i motywuje. Stephen Hawking wydaje się być skromną i zadziwiająco przyziemną osobą, a pokora z jaką o sobie opowiada, stanowi cenna lekcję. Cieszę się, że mam tę książkę w swojej kolekcji.

Zgrabnie napisana powieść szkatułkowa, która zgodnie z obietnicą zamieszczoną na okładce, wciąga coraz bardziej z każdą stroną. Odkrywanie coraz to nowych zależności między poszczególnymi historiami stanowi relaks dla mózgu, jednak bez poczucia ogłupiania. To pozycja na wysokim poziomie, napisana tak lekko, że idealna do czytania w ramach odpoczynku po pracy.

Daleko mi do znawczyni literatury japońskiej, ale według moich doświadczeń "Grobowa cisza (...)" to przykład doskonale obrazujący styl, który rozumiem jako "japoński". Minimum słów i środków, maksimum treści. Jest to dzieło wypieszczone jak kaligrafia.

Zgrabnie napisana powieść szkatułkowa, która zgodnie z obietnicą zamieszczoną na okładce, wciąga coraz bardziej z każdą stroną. Odkrywanie coraz to nowych zależności między poszczególnymi historiami stanowi relaks dla mózgu, jednak bez poczucia ogłupiania. To pozycja na wysokim poziomie, napisana tak lekko, że idealna do czytania w ramach odpoczynku po pracy.

Daleko mi do...

Mam duże problemy z inteligencją emocjonalną - zwykłam mówić, że jej nie posiadam. Ta książka opisuje i tłumaczy emocje w prosty sposób, dzięki niej uczę się je poprawnie odczytywać. Dzięki temu, że poprzez jej lekturę lepiej rozumiem własne emocje, pozycja ta wpłynęła pozytywnie również na moje relacje międzyludzkie, ponieważ po pierwsze, o wiele łatwiej określić mi własne potrzeby, a po drugie, przy odrobinie obserwacji i otwarcia, łatwiej rozumiem osoby, z którymi wchodzę w interakcje. Metoda trójkąta zmiany jest banalna w założeniach i tak skuteczna, jak prosta.

Polecam tę książkę wszystkim osobom mającym problemy emocjonalne, ponieważ może stanowić dobry początek ich rozwiązywania. Oczywiście bez działania nic się samo nie zrobi, dlatego bardzo istotną częścią "Niekoniecznie(...)" są ćwiczenia, które należy wykonywać ze skupieniem i oddaniem. Warto, bo rezultaty są duże.

Mam duże problemy z inteligencją emocjonalną - zwykłam mówić, że jej nie posiadam. Ta książka opisuje i tłumaczy emocje w prosty sposób, dzięki niej uczę się je poprawnie odczytywać. Dzięki temu, że poprzez jej lekturę lepiej rozumiem własne emocje, pozycja ta wpłynęła pozytywnie również na moje relacje międzyludzkie, ponieważ po pierwsze, o wiele łatwiej określić mi własne...

Bardzo dobra lektura nawiązująca nieco do analizy transakcyjnej, przedstawiająca w sumie uproszczoną wersję terapii schematów, które to uproszczenie w moim wypadku okazało się być o wiele skuteczniejsze. Myślę, że osoby zainteresowane tego rodzaju podejściem terapeutycznym, powinny przeczytać "Odkryj(...)" jako jedną z pierwszych książek.

Rozjaśniła mi ona punkty, które należy przepracować i podała ku temu konkretne rozwiązania. Uważam, że jest to książka, do której się wraca, zaś ćwiczenia, przynajmniej doraźnie (wszak przeczytałam ją niedawno) są wyjątkowo skuteczne. Ta pozycja jest wartościowa, raczej nikomu nie zaszkodzi, za to może zadziwiająco dobrze pomóc. Wymóg jest jeden: należy robić wszystkie, zawarte w niej ćwiczenia.

Bardzo dobra lektura nawiązująca nieco do analizy transakcyjnej, przedstawiająca w sumie uproszczoną wersję terapii schematów, które to uproszczenie w moim wypadku okazało się być o wiele skuteczniejsze. Myślę, że osoby zainteresowane tego rodzaju podejściem terapeutycznym, powinny przeczytać "Odkryj(...)" jako jedną z pierwszych książek.

Rozjaśniła mi ona punkty, które...

Haruki Murakami to urodzony w 1949 roku w Kioto w Japonii pisarz, eseista i tłumacz literatury amerykańskiej, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli literatury współczesnej. Jest to powszechnie znany, doceniony na całym świecie artysta, którego najbardziej popularną oraz uznaną powieścią jest wspomniana "Kronika ptaka nakręcacza" napisana w 1995 roku, zaś w Polsce wydana w 2004 roku w przekładzie Anny Zielińskiej-Elliot, nakładem wydawnictwa Muza.

"Kronika ptaka nakręcacza" istniała na mojej liście czytelniczej od około roku, jednak dopiero teraz udało mi się znaleźć na tyle czasu by ją przeczytać, a czasu w jej wypadku potrzeba dość dużo, ponieważ dzieło to mieści się na 660, zapisanych drobnym drukiem, stronach, co w moich oczach jedynie dodaje atrakcyjności (gdy nie wiem, na jaką książkę się zdecydować wybieram tę najgrubszą, w myśl, czasem mylnej, zasady "im książka grubsza, tym lepsza").

" W ciszy koło czwartej nad ranem słyszałem, jak powoli rosną korzenie samotności"

Akcja powieści rozpoczyna się w czerwcu 1984, gdy główny bohater, Toru Okada zostaje poproszony przez swą żonę, Kumiko, o podjęcie się poszukiwań kota (żartobliwie nazywanego Noboru Wataya, od imienia brata Kumiko). Pozornie banalne zdarzenie, jakim jest zaginięcie zwierzęcia domowego staje się początkiem końca "zwyczajnego" życia. Od tego momentu Toru zostaje wplątany w krąg niecodziennych wydarzeń, wielce oryginalnych znajomości, tajemnic, prostytucji oraz zdrady, wszystko to zaś podane jest pięknym, bogatym językiem oraz iście filmowym stylem pisania co zalicza powieść do grona literatury pięknej przez duże "P". W powieści występuje jeden główny narrator (wspomniany już Toru Okada), jednak od czasu do czasu pojawiają się również inne, z całościowego punktu widzenia bardzo istotne, postaci opowiadające poszczególne fragmenty (porucznik Mamiya, May Kasahara, Malta oraz Kreta Kano). Murakami pięknie różnicuje styl w zależności od narratora, co czyni "Kronikę" bardzo żywą, wciągającą i wręcz nie pozwalającą na oderwanie się, książką.

"Tracąc świadomość, pomyślał nagle, że może świat kręci się tylko w kółko, jak drzwi obrotowe. I to, między które skrzydła się wejdzie, zależy wyłącznie od tego, kiedy zrobi się krok"

Artysta pokazuje, iż pozornie nudne życie potrafi zawrzeć w sobie tyle absurdów, nieprzewidzianych zdarzeń oraz nieoczekiwanych znajomości, że porywa bardziej niż najwymyślniejsza fikcja. Murakami odnajduje w prozie życia iście fantastyczne momenty, które zgrabnie przekłada na język prozy. Jestem zadowolona z przeczytania tej powieści, ponieważ dostałam więcej niż oczekiwałam. Było to moje pierwsze, bardzo pozytywnie zaskakujące, spotkanie z pisarzem, które rozbudziło chęć przeczytania jego pozostałych dzieł. Szczerze polecam.

Haruki Murakami to urodzony w 1949 roku w Kioto w Japonii pisarz, eseista i tłumacz literatury amerykańskiej, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli literatury współczesnej. Jest to powszechnie znany, doceniony na całym świecie artysta, którego najbardziej popularną oraz uznaną powieścią jest wspomniana "Kronika ptaka nakręcacza" napisana w 1995 roku, zaś w Polsce wydana...

Niestety jest to książka najsłabsza z barcelońskiej trylogii. Nie znalazłam w niej tego niepowtarzalnego klimatu oraz atmosfery tajemnicy obecnych w poprzednich powieściach Zafona. Muszę przyznać, że jestem nią rozczarowana, zaś fakt, iż akcja urywa się w najciekawszym momencie pachnie mi tanim chwytem marketingowym. Na odtrutkę przeczytam ponownie "Cień wiatru", który jest dziełem o klasę lepszym.

Niestety jest to książka najsłabsza z barcelońskiej trylogii. Nie znalazłam w niej tego niepowtarzalnego klimatu oraz atmosfery tajemnicy obecnych w poprzednich powieściach Zafona. Muszę przyznać, że jestem nią rozczarowana, zaś fakt, iż akcja urywa się w najciekawszym momencie pachnie mi tanim chwytem marketingowym. Na odtrutkę przeczytam ponownie "Cień wiatru", który jest...

Jeffrey Eugenides to amerykański pisarz pochodzenia grecko-irlandzkiego urodzony w 1960roku. Jego debiutancka i zarazem najbardziej znana powieść „Samobójczynie” (tytuł oryginału „The virgin suicides”, tytuł bardziej popularnego przekładu „Przekleństwa niewinności”) została wydana w 1993, zaś w pierwszym przekładzie polskim w 2004 roku. W 2000 roku pod tym samym tytułem został nakręcony film w reżyserii Sofii Coppoli.

Bohaterami powieści jest rodzina Lisbonów, a szczególnie ich pięć córek: 17 letnia Therese, 16 letnia Mary, 15 letnia Bonnie, 14 letnia Lux i 13 letnia Cecilia. Właściwa akcja zaczyna się w momencie śmierci najmłodszej z sióstr, która pociąga za sobą szereg nie dających się powstrzymać zdarzeń.

Spokojne tło typowego amerykańskiego przedmieścia zostaje zaburzone przez pojawienie się niezwykle zajmujących i zarazem żywiołowych sióstr, zaś czas, zamiast leczyć rany jedynie je zaognia i powiększa. Jest to powieść, której lekki styl przy jednoczesnym ciężkim temacie nadaje uroku i predestynuje do czytania nawet w środkach komunikacji miejskiej w ciągu zabieganego dnia, bez obaw o umknięcie sensu wydarzeń.

„Przekleństwa niewinności” czyta się wyjątkowo szybko, jest to książka pasjonująca, która bardzo angażuje czytelnika w rozgrywające się wydarzenia, zaś ilość akcji sprawia, że wyobraźnia żywo odmalowuje jej obrazy, by po dokończeniu lektury pozostawić pożądane wrażenie końca swego rodzaju ciekawej przygody.

Jeffrey Eugenides to amerykański pisarz pochodzenia grecko-irlandzkiego urodzony w 1960roku. Jego debiutancka i zarazem najbardziej znana powieść „Samobójczynie” (tytuł oryginału „The virgin suicides”, tytuł bardziej popularnego przekładu „Przekleństwa niewinności”) została wydana w 1993, zaś w pierwszym przekładzie polskim w 2004 roku. W 2000 roku pod tym samym tytułem...

„Niebezpieczne związki” (tytuł oryginału „Les liaisons dangereuses”) jest to powieść epistolarna autorstwa Pierre Choderlos de Laclos- francuskiego urzędnika, generała i pisarza wydana po raz pierwszy w roku 1782. Już od momentu ukazania się towarzyszyła jej aura powieści niemoralnej, wręcz gorszącej oraz skandalu obyczajowego.

Głównymi bohaterami są:
-będąca wdową, Markiza De Merteuil, dawna kochanka oraz mistrzyni Wicehrabiego, poważana w towarzystwie dumna i zimna kobieta, inicjatorka wielu intryg, sentyment żywi jedynie do de Valmont
- Wicehrabia de Valmont, dawny kochanek Markizy- oboje spotykają się od czasu do czasu, zaś ich wyklarowane wspólnie pomysły tworzą oś intrygi, pragnie romansu z Prezydentową
-Cecylia de Volanges, córka Pani de Volanges, zaręczona z nieznanym jej zamożnym mężczyzną, kocha kawalera Danceny
- Prezydentowa de Tourvel, uczciwa, skromna i godna szacunku młoda mężatka
- Kawaler Danceny, młody chłopiec, obiekt fantazji Markizy oraz ukochany Cecylii, kochający tę drugą
- Pani de Volanges, matka Cecylii, znajoma Markizy, dewotka

Markiza, nie mogąca pogodzić się z faktem odrzucenia przez Kawalera Danceny, prosi o pomoc Wicehrabiego. Chce ona by de Valmont uwiódł obiekt uczuć upatrzonego kochanka de Merteuil, którym jest młodziutka Cecylia de Volanges , jeszcze przed ślubem dziewczyny. Planem de Merteuil jest zepsucie moralne Cecylii, która ledwo co zabrana została z klasztoru celem wydania za mąż za wysoko postawionego mężczyznę. Cecylia jednak, jako osoba nieznająca swego narzeczonego, zakochuje się w Dancenym i bez większych sukcesów próbuje przekonać matkę do uznania związku opartego na młodzieńczej miłości. De Valmont z kolei jest zauroczony postacią niewinnej prezydentowej de Tourvel, co zamierza zrealizować w postaci romansu. Po dłuższym czasie Markiza nawiązuje romans z Dancenym, zaś Wicehrabia zaczyna darzyć Prezydentową uczuciem, czego urażona Markiza nie może znieść. W pewnym momencie wszystkie wątki łączą się w tragicznym, pełnym emocji finale.

Powieść ta oparta jest, jak napisano powyżej, na korespondencji między bohaterami, przez co razem z nimi niecierpliwie oczekujemy kolejnego listu. Styl narracji różni się w zależności od autora listu, więc znajdziemy tu zarówno długie, egzaltowane wyznania, zwięzłe raporty, ironicznie stwierdzenia, jak i niedługie wiadomości pisane prostym językiem. Forma epistolarna sprawdza się bardzo dobrze, potęguje napięcie, pozwala spojrzeć z perspektywy każdego uczestnika intrygi, przez co można się przekonać, jak bohaterowie odbierali siebie nawzajem, wraz z ich dokładanie opisanymi sympatiami i antypatiami.

Szanuję tę powieść za dokładne ukazanie często nieprzewidywalnej i nierzadko obłudnej natury ludzkiej w sposób przewrotny i pełen ironii. Czytając ją towarzyszyła mi wynikająca z jej akcji myśl, iż grając na cudzych uczuciach, prosimy się o podobną nauczkę.

„Niebezpieczne związki” (tytuł oryginału „Les liaisons dangereuses”) jest to powieść epistolarna autorstwa Pierre Choderlos de Laclos- francuskiego urzędnika, generała i pisarza wydana po raz pierwszy w roku 1782. Już od momentu ukazania się towarzyszyła jej aura powieści niemoralnej, wręcz gorszącej oraz skandalu obyczajowego.

Głównymi bohaterami są:
-będąca wdową,...

„Esperanza i jej święci” (hiszp. Santitos) to tytuł napisanej w roku 1998, a wydanej w języku polskim w roku 2006, powieści Marii Amparo Escandon , urodzonej w 1957 pisarki pochodzenia meksykańskiego.

Główną bohaterką jest Esperanza Diaz, trzydziestopięcioletnia wdowa mieszkająca wraz z krawcową Soledad oraz swą córką, Blanką. Blanka nagle zapada na nieznaną chorobę, skutkiem czego umiera, jednak Esperanza nie jest w stanie przyjąć jej śmierci do wiadomości, dlatego też, zrozpaczona, zabierając tekturowe pudełko z figurkami świętych, wyrusza na poszukiwania, jej zdaniem ciągle żyjącej córki. Bohaterka tuła się po świecie kierowana jedynie nadzieją, w związku z czym przyjmuje każdą posadę pozwalającą jej na utrzymanie się i kontynuowanie poszukiwań. W tenże sposób, Esperanza trafia do pracy w domu publicznym, którą uprawia w dość niekonwencjonalny sposób. Po drodze Diaz znajduje miłość w postaci zamaskowanego mężczyzny.

Język prezentowany w powyższej pozycji jest bardzo lekki, przez co adekwatny co do charakteru głównej bohaterki, jednak niezbyt rozwinięte słownictwo dodaje jedynie uroku, w niczym nie ujmując akcji ani atmosferze „Esperanzy”.

Powieść ta napisana jest lekkim stylem kojarzącym się z telenowelami, bije z niej ciepły klimat krajów latynoamerykańskich i pełna naiwności mądrość życiowa prostych ludzi. Doskonale przenosi w świat prostych wartości i jasnych celów, co stanowi bardzo przyjemne oderwanie się od rzeczywistości dla osób uwięzionych w pułapkach podwójnej moralności i poczuciu bezsensu życiowego. Esperanza pokazuje, co jest najważniejsze, a przede wszystkim udowadnia, że nawet w najgorszej sytuacji nie można tracić nadziei, gdyż tylko ona potrafi czasem pomóc w zmaganiach z nierzadko ciężką codziennością. Prosty sposób myślenia głównej bohaterki pomaga spojrzeć na rzeczywistość ze zdrowym dystansem, zaś sama powieść przez swój lekki styl stanowi doskonałą lekturę na samotne popołudnia.

„Esperanza i jej święci” (hiszp. Santitos) to tytuł napisanej w roku 1998, a wydanej w języku polskim w roku 2006, powieści Marii Amparo Escandon , urodzonej w 1957 pisarki pochodzenia meksykańskiego.

Główną bohaterką jest Esperanza Diaz, trzydziestopięcioletnia wdowa mieszkająca wraz z krawcową Soledad oraz swą córką, Blanką. Blanka nagle zapada na nieznaną chorobę,...