Urzekająca historia o poświęceniu matczynym, pełna swoistego realizmu magicznego. Esperanza i jej 'santitos' dążą do celu po rozmaitych koleinach losu. Czasem bywa naprawdę ciężko, ale wtedy największy patron młodej kobiety, św. Juda Tadeo swoją niezwykłą epifanią, nie pozwala zwątpić w słuszność podejmowanych decyzji. Specyficzna wrażliwość połączona z niezwykłą meksykańską religijnością. Moim zdaniem naprawdę warto zapoznać się z fabułą!

Urzekająca historia o poświęceniu matczynym, pełna swoistego realizmu magicznego. Esperanza i jej 'santitos' dążą do celu po rozmaitych koleinach losu. Czasem bywa naprawdę ciężko, ale wtedy największy patron młodej kobiety, św. Juda Tadeo swoją niezwykłą epifanią, nie pozwala zwątpić w słuszność podejmowanych decyzji. Specyficzna wrażliwość połączona z niezwykłą...

Czy książka z tak przyciągającą wzrok, krzykliwie różową okładką może się wyróżniać się czymś poza obwolutą? Moim zdaniem, zdecydowanie tak! Im dłużej zastanawiam się nad tą opinią tym bardziej dochodzę do wniosku, że powieść Marii Amparo Escadon jest powieścią o oswajaniu się ze śmiercią bliskiej osoby, o drodze, jaką trzeba odbyć żeby pogodzić się z brakiem kogoś bliskiego. Zaskakujące jest jednak to, ile pozytywnych emocji, optymizmu i czystej wiary niesie ze sobą ta książka!

Główną bohaterką powieści jest Esperanza, imię to nie jest przypadkowe - "esperanza" to z języka hiszpańskiego - nadzieja. Esperanza jest ucieleśnieniem prostoduszności, dobroci i łatwowierności. Pomimo swojego młodego jeszcze wieku jest już wdową wychowującą dorastającą córkę - Blankę. Mieszka wraz z najlepszą przyjaciółką, także wdową, w małym meksykańskim miasteczku, wiedzę o świecie czerpie z oper mydlanych a ze swoimi problemami zwraca się do grona świętych. Tajemnicza i niespodziewana śmierć ukochanej Blanki oraz jeszcze bardziej zagadkowe objawienie świętego Judasa Tadeo na szybie od piekarnika (!),skłania Esperanzę do podjęcia niebezpiecznej wyprawy po szemranych spelunach i burdelach Meksyku i Kalifornii. Esperanza, której w długiej podróży towarzyszy pudełko z figurkami świętych, kieruje się głęboką wiarą w to, że jej córka nie umarła lecz została porwana do jakiegoś przybytku rozkoszy.

Historia rodem z telenoweli! Dla mnie jednak także historia pełna magii i prostych, szczerych uczuć, o których często, gdzieś w codziennej gonitwie zapominamy, a które są przecież tak istotne dla każdego z nas.
"Esperanza i jej święci" nie jest zdecydowanie arcydziełem literatury, jest to książka pisana prostym językiem, o nieskomplikowanej fabule. Przy ocenianiu tej powieści wzięłam jednak coś innego pod uwagę - podczas lektury uśmiech praktycznie nie schodził mi z twarzy i jestem przekonana, że uśmiech zagości u każdego czytelnika, który sięgnie po ten tytuł.

Czy książka z tak przyciągającą wzrok, krzykliwie różową okładką może się wyróżniać się czymś poza obwolutą? Moim zdaniem, zdecydowanie tak! Im dłużej zastanawiam się nad tą opinią tym bardziej dochodzę do wniosku, że powieść Marii Amparo Escadon jest powieścią o oswajaniu się ze śmiercią bliskiej osoby, o drodze, jaką trzeba odbyć żeby pogodzić się z brakiem kogoś...

„Esperanza i jej święci” (hiszp. Santitos) to tytuł napisanej w roku 1998, a wydanej w języku polskim w roku 2006, powieści Marii Amparo Escandon , urodzonej w 1957 pisarki pochodzenia meksykańskiego.

Główną bohaterką jest Esperanza Diaz, trzydziestopięcioletnia wdowa mieszkająca wraz z krawcową Soledad oraz swą córką, Blanką. Blanka nagle zapada na nieznaną chorobę, skutkiem czego umiera, jednak Esperanza nie jest w stanie przyjąć jej śmierci do wiadomości, dlatego też, zrozpaczona, zabierając tekturowe pudełko z figurkami świętych, wyrusza na poszukiwania, jej zdaniem ciągle żyjącej córki. Bohaterka tuła się po świecie kierowana jedynie nadzieją, w związku z czym przyjmuje każdą posadę pozwalającą jej na utrzymanie się i kontynuowanie poszukiwań. W tenże sposób, Esperanza trafia do pracy w domu publicznym, którą uprawia w dość niekonwencjonalny sposób. Po drodze Diaz znajduje miłość w postaci zamaskowanego mężczyzny.

Język prezentowany w powyższej pozycji jest bardzo lekki, przez co adekwatny co do charakteru głównej bohaterki, jednak niezbyt rozwinięte słownictwo dodaje jedynie uroku, w niczym nie ujmując akcji ani atmosferze „Esperanzy”.

Powieść ta napisana jest lekkim stylem kojarzącym się z telenowelami, bije z niej ciepły klimat krajów latynoamerykańskich i pełna naiwności mądrość życiowa prostych ludzi. Doskonale przenosi w świat prostych wartości i jasnych celów, co stanowi bardzo przyjemne oderwanie się od rzeczywistości dla osób uwięzionych w pułapkach podwójnej moralności i poczuciu bezsensu życiowego. Esperanza pokazuje, co jest najważniejsze, a przede wszystkim udowadnia, że nawet w najgorszej sytuacji nie można tracić nadziei, gdyż tylko ona potrafi czasem pomóc w zmaganiach z nierzadko ciężką codziennością. Prosty sposób myślenia głównej bohaterki pomaga spojrzeć na rzeczywistość ze zdrowym dystansem, zaś sama powieść przez swój lekki styl stanowi doskonałą lekturę na samotne popołudnia.

„Esperanza i jej święci” (hiszp. Santitos) to tytuł napisanej w roku 1998, a wydanej w języku polskim w roku 2006, powieści Marii Amparo Escandon , urodzonej w 1957 pisarki pochodzenia meksykańskiego.

Główną bohaterką jest Esperanza Diaz, trzydziestopięcioletnia wdowa mieszkająca wraz z krawcową Soledad oraz swą córką, Blanką. Blanka nagle zapada na nieznaną chorobę,...

Gdy przypominam sobie tę książkę, na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Prosta, niezwykle religijna kobieta nie wierzy, że jej córka zmarła na zakaźną chorobę. Na drzwiczkach piekarnika objawia jej się święty, który potwierdza, że mała Blanca żyje i nakazuje Esperanzie ją odnaleźć. Matka szybko dochodzi do wniosku, że jej córka została porwana przez handlarzy ludzkich ciał i umieszczona w jakimś burdelu. Rozpoczyna poszukiwania... I tu czytelnik przenosi się w barwny świat latynoskich oper mydlanych, przemierzając wraz z urzekającą Esperanzą szlak północnoamerykańskich burdeli. Bohaterka jest tak naiwna, że nie sposób nie wierzyć, że w tej podróży z pewnością czuwają nad nią wszyscy możliwi święci. Perypetie Esperanzy są mile ciekawe. Książkę czyta się szybko i przyjemnie, chociaż w zasadzie od początku wiadomo, jaki będzie koniec podróży. I ten ksiądz - typowy Latynos. Dla odprężenia - polecam.

Gdy przypominam sobie tę książkę, na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Prosta, niezwykle religijna kobieta nie wierzy, że jej córka zmarła na zakaźną chorobę. Na drzwiczkach piekarnika objawia jej się święty, który potwierdza, że mała Blanca żyje i nakazuje Esperanzie ją odnaleźć. Matka szybko dochodzi do wniosku, że jej córka została porwana przez handlarzy ludzkich ciał i...

Esperanza Diaz jest urodziwą i bardzo religijną trzydziestopięcioletnią Meksykanką; od śmierci męża mieszka z Soledad - koleżanką ze szkolnej ławki. Soledad szyje wspaniałe baśniowe suknie na śluby, parady i pielgrzymki, a Esperanza jest księgową w sklepie z artykułami żelaznymi. Razem wychowują prześliczną córkę Esperanzy - Blankę. Niestety dziewczynka pada ofiarą straszliwego wirusa i umiera. W trakcie przygotowań do stypy Esperanza ma wizję: na lepkiej od tłuszczu szybie piekarnika ukazuje się jej Judas Tadeo - święty od beznadziejnych spraw. Oświadcza jej, że córka nie umarła, po czym znika. Uradowana matka postanawia sprawdzić tę informację; sama w nocy rozkopuje grób i opukuje trumnę; ta brzmi pusto. Esperanza opierając się głównie na wiedzy wyniesionej z seriali telewizyjnych, dochodzi do wniosku, że jej córkę porwał lekarz, który wyjechał w kilka dni po jej zniknięciu; i zmusza teraz dziewczynkę do nierządu. Jak odnaleźć córkę? Najpewniejszym środkiem, uważa Esperanza jest przeniknąć do środowiska. Zatrudnia się więc jako sprzątaczka w burdelu... Niezwykle bogata w formie - raz pisana z punktu widzenia zewnętrznego obserwatora, raz w postaci spowiedzi Esperanzy, innym razem jej listów, czy pamiętnika Blanki - opowieść ta zanurza nas w egzotyczny świat prostej wiary i szczerych uczuć. Świat domów pomalowanych na jaskrawożółty i różowy kolor, świat zaludniony przez rzesze świętych, świat na wskroś jednak współczesny, bo niezmiernie żywa ludowa religijność miesza się tu z wiedzą zaczerpniętą z seriali telewizyjnych.Czy odnajdzie córke?czy żeczywiście ktoś ja porwał do domu puplicznego? przeczytajcie a sami się przekonacie.Ksiązka jest warta przeczytania bardzo polecam:).

Esperanza Diaz jest urodziwą i bardzo religijną trzydziestopięcioletnią Meksykanką; od śmierci męża mieszka z Soledad - koleżanką ze szkolnej ławki. Soledad szyje wspaniałe baśniowe suknie na śluby, parady i pielgrzymki, a Esperanza jest księgową w sklepie z artykułami żelaznymi. Razem wychowują prześliczną córkę Esperanzy - Blankę. Niestety dziewczynka pada ofiarą...

zabawna

zabawna

Przeczytałam, odłożyłam na półkę, powoli zapominam.
Zabawna opowieść o kobiecie 'prostej wiary', która szuka zmarłej córki, a przy okazji (podświadomie chyba) miłości szuka.
Nie jest to na pewno pozycja obowiązkowa, ale przeczytać można.

Przeczytałam, odłożyłam na półkę, powoli zapominam.

Zabawna opowieść o kobiecie 'prostej wiary', która szuka zmarłej córki, a przy okazji (podświadomie chyba) miłości szuka.

Nie jest to na pewno pozycja obowiązkowa, ale przeczytać można.

Książka o matce która zmienia swe życie by odnaleść córkę

Książka o matce która zmienia swe życie by odnaleść córkę

Zabawna, wzruszająca. Dużo nawiązań do religii, prosty język, a mimo tego uśmiałam się jak nigdy. Dla ludzi o pewnej wrażliwości, którzy są otwarci na inne podejście do życia. W zabawny sposób oddaje realia Ameryki Południowej.

Zabawna, wzruszająca. Dużo nawiązań do religii, prosty język, a mimo tego uśmiałam się jak nigdy. Dla ludzi o pewnej wrażliwości, którzy są otwarci na inne podejście do życia. W zabawny sposób oddaje realia Ameryki Południowej.

Prosta historia niczym telenowela i jak w telenowelach z Ameryki Południowej sporo tu religii.

Prosta historia niczym telenowela i jak w telenowelach z Ameryki Południowej sporo tu religii.