Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skończyłam tę książkę już jakiś czas temu i nie potrafię wejść w żadną inną historię . Myślę, roztrząsam, analizuję, odtwarzam w myślach niektóre fragmenty. Tak jak chociażby ten z karetki. Albo z poczekalni w klinice. Oraz ten jeden, z hospicjum. Najnowsza książka Anny Dziewit-Meller z pozoru jest zwykłą opowieścią o dwóch siostrach. Właściwie małym wycinkiem ich życia, kilkoma scenami. Napisaną, mam wrażenie, w sposób nieco pozbawiony emocji. Pozornie. Bo po lekturze emocje aż we mnie kipią.

"Juno" to opowieść o dwóch siostrach, które łączy wspólna przeszłość, zaś dzieli niemal cała reszta. 

Marianna i Aleksandra. Aleksandra i Marianna. Często zdarza się, że dzieci niby z dwójki tych samych rodziców, są jednak zupełnie różne. Ja przekonałam się jak wiele jest w tym prawdy dopiero po urodzeniu swojej dwójki. Ale i główne bohaterki Anny Dziewit-Meller są jakby z dwóch różnych biegunów. Jak z tego żartu, że jedna stała po urodę, a druga po rozum. Choć może nie do końca tak to było...
Aleksandra jest w okolicach czterdziestki, ma kredyt we frankach, troje synów i męża, który zupełnie jej nie rozumie. Pracuje w telewizji śniadaniowej i marzy o pisarskim sukcesie, który być może przyniesie jej książka o pewnej zapomnianej śląskiej astronomce. Marianna jest tą młodszą siostrą, której teoretycznie więcej się w życiu udało. Nie musiała brać kredytu, bo pieniądze dostała od ojca, nie musi martwić się o przyszłość, bo odnosi sukcesy jako znana influencerką. Proste? Nie do końca jednak...

Dużo tu oczekiwań. Tych w stosunku do siebie, ale i innych. Dużo zbyt wygórowanych ambicji, niezrealizowanych planów, marzeń, nawet tych pozornie nic nie znaczących, które nigdy już nie znajdą spełnienia. To jednocześnie dużo małych pstryczków w nos współczesnego społeczeństwa, wiele upchniętych w niewielką ilość stron codziennych bolączek, zmagań z brakiem akceptacji, samotnością i tęsknotą.

Czytając tę powieść zatopiłam się w niej cała, po koniuszki uszu. I choć momentami bolało, momentami było niewygodnie, momentami coś tam gniotło, to ostatecznie było mi w niej dobrze, bo czułam się dopasowana jak już dawno nigdzie. 

To książka pełna ironii, momentami nawet autoironii, przewrotna, momentami zabawna, choć mam wrażenie, że w większości to jednak taki śmiech przez łzy. A mimo (uwaga, spoiler!) swoistego, zupełnie niespodziewanego happy-endu zostawiła w moim sercu jedną wielką, ziejącą dziurę. 

Skończyłam tę książkę już jakiś czas temu i nie potrafię wejść w żadną inną historię . Myślę, roztrząsam, analizuję, odtwarzam w myślach niektóre fragmenty. Tak jak chociażby ten z karetki. Albo z poczekalni w klinice. Oraz ten jeden, z hospicjum. Najnowsza książka Anny Dziewit-Meller z pozoru jest zwykłą opowieścią o dwóch siostrach. Właściwie małym wycinkiem ich życia,...