Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dominik skończył karę i wraca na stare śmieci czyli do Szczecina. Dostaje też pierwszą po powrocie sprawę - trupa w pokoju hotelowym. Ofiara, Helene von Zussow, Niemka z Berlina, przyjechała do Polski w interesach. Chciała wybudować kompleks termalny. Gdzie? W Nowym Warpnie :)
Dominik zaczyna szukać. Tym razem idzie już lepiej. Wszak rewir dziewiąty to stare kąty, a i podopieczni mu ufają. Tym samy nie mają oporów, by wracać opowiadaniach do czasów wojny i powojnia, gdy ulice miasteczka przemierzali Niemcy, Polacy, protestanci, katolicy i Żydzi. I wszyscy zostawiali po sobie ślady..

Dominik skończył karę i wraca na stare śmieci czyli do Szczecina. Dostaje też pierwszą po powrocie sprawę - trupa w pokoju hotelowym. Ofiara, Helene von Zussow, Niemka z Berlina, przyjechała do Polski w interesach. Chciała wybudować kompleks termalny. Gdzie? W Nowym Warpnie :)
Dominik zaczyna szukać. Tym razem idzie już lepiej. Wszak rewir dziewiąty to stare kąty, a i...

To nie książka - to księga. Ale historii tego narodu nie da się inaczej opisać, nie da się jej skrócić. Te 800 stron, które na początku trochę przerażają, to wyjątkowo wciągająca lektura. Autor analizuje, poddaje w wątpliwość, przekonuje i nie dowierza. A wszystko to, by w przystępny sposób zapoznać czytelnika, nawet tego najbardziej „zielonego”, z realiami, które w ostatnich dnia znów widzimy na pierwszych stronach gazet.
Niestety.

To nie książka - to księga. Ale historii tego narodu nie da się inaczej opisać, nie da się jej skrócić. Te 800 stron, które na początku trochę przerażają, to wyjątkowo wciągająca lektura. Autor analizuje, poddaje w wątpliwość, przekonuje i nie dowierza. A wszystko to, by w przystępny sposób zapoznać czytelnika, nawet tego najbardziej „zielonego”, z realiami, które w...

Napiszę tak - gdyby na studiach judaistycznych, zamiast „Żydzi. Wiara i życie” Untermanna, był pamiętnik Miriam Synger, zdawalność byłaby 100%.
Jako absolwentka judaistyki, nie znalazłam w tej książce nic nowego - oczywiście jeśli chodzi o judaizm, historię i tradycję.
Ale także jako judaistka wiem, że są ludzie, którzy wierzą w prześcieradła z dziurką czy pochówek w pozycji siedzącej. I to ze względu na nich dziękuję autorce, że upubliczniła swój świat.
Gorąco polecam!

Napiszę tak - gdyby na studiach judaistycznych, zamiast „Żydzi. Wiara i życie” Untermanna, był pamiętnik Miriam Synger, zdawalność byłaby 100%.
Jako absolwentka judaistyki, nie znalazłam w tej książce nic nowego - oczywiście jeśli chodzi o judaizm, historię i tradycję.
Ale także jako judaistka wiem, że są ludzie, którzy wierzą w prześcieradła z dziurką czy pochówek w...

Pierwszy raz miałam okazję zetknąć się z tematem powrotów „wypędzonych”. Sporo już napisano o tych, którzy otrzymali bilet w jedną stronę i nie wrócili. Brakowało jednak głosu tych, którzy po latach zdecydowali się dać swojej pierwszej ojczyźnie drugą szansę.
Czego mi zabrakło? Głosów pierwszego pokolenia. W książce wypowiadają się Ci, którzy wyjechali „przez rodziców”. Bardzo często osoby niemal do ostatniej chwili nieświadome swoich korzeni. A co z ich rodzicami? Są przecież wśród nich tacy, którzy wojnę przeżyli czyli niejako dali Polsce drugą, a nawet trzecią szansę.

Pierwszy raz miałam okazję zetknąć się z tematem powrotów „wypędzonych”. Sporo już napisano o tych, którzy otrzymali bilet w jedną stronę i nie wrócili. Brakowało jednak głosu tych, którzy po latach zdecydowali się dać swojej pierwszej ojczyźnie drugą szansę.
Czego mi zabrakło? Głosów pierwszego pokolenia. W książce wypowiadają się Ci, którzy wyjechali „przez rodziców”....

Brak oceny wynika z faktu, że nie skończyłam czytać książki. Mówiąc potocznym językiem „odpadłam” przy historii drugiego dziecka. Bardzo dużo energii kosztowało mnie doszukiwanie się chronologii i uporządkowanie historii bohaterki pierwszej części. Mam świadomość, że temat wzięty na warsztat przez Annę Bikont nie należy do łatwych, nie powstało też dotychczas wiele publikacji w tym obszarze. Tym bardziej można było zrobić z tego coś interesującego i wciągającego. A mnie, jako osobę z wykształceniem kierunkowym, zupełnie to nie wciągnęło.

Brak oceny wynika z faktu, że nie skończyłam czytać książki. Mówiąc potocznym językiem „odpadłam” przy historii drugiego dziecka. Bardzo dużo energii kosztowało mnie doszukiwanie się chronologii i uporządkowanie historii bohaterki pierwszej części. Mam świadomość, że temat wzięty na warsztat przez Annę Bikont nie należy do łatwych, nie powstało też dotychczas wiele...