Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z zasady nie czytam dwóch rodzajów książek: „lawendowych dworków” i „złamanych serduszek”. „Nic nie mów” kwalifikowało się do drugiej kategorii, ale znam autora i wiem, że potrafi pozytywnie zaskoczyć. I zaskoczył. Serduszka trochę było ale nie do porz...gu.
O czym to jest? O seksie, nienawiści, zaślepieniu, lataniu i przyzwyczajeniu. A wszystko to na małym osiedlu, gdzie „wypada” i „nie wypada”, gdzie wszyscy się uśmiechają, a zwycięzcą jest „dobre wrażenie”.
Polecam

Z zasady nie czytam dwóch rodzajów książek: „lawendowych dworków” i „złamanych serduszek”. „Nic nie mów” kwalifikowało się do drugiej kategorii, ale znam autora i wiem, że potrafi pozytywnie zaskoczyć. I zaskoczył. Serduszka trochę było ale nie do porz...gu.
O czym to jest? O seksie, nien...

Rozwiń

Zwiń

To powinno być wydane w formie komiksu i skończyć się na jednym tomie śmiercią głównego bohatera. Oszczędzono by w ten sposób papieru i cierpienia tym, którzy się na to skusili.

To powinno być wydane w formie komiksu i skończyć się na jednym tomie śmiercią głównego bohatera. Oszczędzono by w ten sposób papieru i cierpienia tym, którzy się na to skusili.

W mojej skali 7 gwiazdek to dużo, a skoro jest siedem, to znaczy, że „Schronisko, które przetrwało” jest bardzo dobre.
Już po lekturze debiutu autora wiedziałam, że sięgnę po każdą kolejną książkę, która się pojawi. Nie tylko dlatego, że pan Gortych pisze bardzo dobrze ale też dlatego, że to Karkonosze i ta ich pogmatwana historia, która wychodzi też teraz z każdej kolejnej strony.
Tym razem widma przeszłości pogrywają z Justyną, przyjaciółką Marty i Maksa, kierowniczką Odrodzenia, niegdysiejszego ośrodka szkoleniowego Hitlerjugend. Dziewczyna stanie oko w oko z historią nazistowskich Niemiec, własnej rodziny i swoimi własnymi demonami.
A ja już czekam na kolejne schronisko

W mojej skali 7 gwiazdek to dużo, a skoro jest siedem, to znaczy, że „Schronisko, które przetrwało” jest bardzo dobre.
Już po lekturze debiutu autora wiedziałam, że sięgnę po każdą kolejną książkę, która się pojawi. Nie tylko dlatego, że pan Gortych pisze bardzo dobrze ale też dlatego, że ...

Rozwiń

Zwiń

Nie wiem, czy istnieje na świecie inny kraj, wzbudzający tak pozytywne reakcje jak Włochy. Uśmiechnięci, żywo gestykulujący mieszkańcy, wszechobecna radość życia, zamiłowanie do biesiadowania. No i jedzenie...kto nie lubi pizzy i pasty czyli lodów. Chyba tylko John Hooper, który w swojej książce przedstawił ten kraj, jego historię i mieszkańców w sposób mocno zniechęcający.
Jeśli ktoś chce poznać Italię - odradzam robić to za pomocą tej książki.

Nie wiem, czy istnieje na świecie inny kraj, wzbudzający tak pozytywne reakcje jak Włochy. Uśmiechnięci, żywo gestykulujący mieszkańcy, wszechobecna radość życia, zamiłowanie do biesiadowania. No i jedzenie...kto nie lubi pizzy i pasty czyli lodów. Chyba tylko John Hooper, który w swojej k...

Rozwiń

Zwiń

Już dawno nie przeszłam obok żadnej książki z takim zobojętnieniem. Nie wspominając o tym, że oceniłam ją na 3 gwiazdki, co już dawno mi się nie zdarzyło.
O czym to jest? Chyba o wspomnieniach. Przez 3/4 książki Julia wspomina przeszłość swoją i męża. Z tych wspomnień wychwytuje wcześniej niedostrzegane elementy. Aż w końcu puzzle układają się w całość. Ale - jak każdy średnio inteligentny czytelnik domyślił się po kilku rozdziałach - jest już za późno.
Odradzam.

Już dawno nie przeszłam obok żadnej książki z takim zobojętnieniem. Nie wspominając o tym, że oceniłam ją na 3 gwiazdki, co już dawno mi się nie zdarzyło.
O czym to jest? Chyba o wspomnieniach. Przez 3/4 książki Julia wspomina przeszłość swoją i męża. Z tych wspomnień wychwytuje wcześniej ...

Rozwiń

Zwiń

Wiem, że to beletrystyka ale...kto wie, czy naprawdę Munch nie przyprawił o utratę zmysłów jakąś Tullik? Czy nie podał pierwszego pędzla jakiejś młodej dziewczynie?.. Czy na pewno istnieją tylko te 4 wersje „Krzyku”, które znamy?

Wiem, że to beletrystyka ale...kto wie, czy naprawdę Munch nie przyprawił o utratę zmysłów jakąś Tullik? Czy nie podał pierwszego pędzla jakiejś młodej dziewczynie?.. Czy na pewno istnieją tylko te 4 wersje „Krzyku”, które znamy?

Rzeczywistość odległa od mojej jak Ziemia Ognista od Pcimia. Pomimo tego i słabych ocen zdecydowałam się poświęcić jej kilka godzin. Zbyt wiele w moje rzycie nie wniosła, niczego nowego się nie dowiedziałam.
Raczej jej nie polecę.

Rzeczywistość odległa od mojej jak Ziemia Ognista od Pcimia. Pomimo tego i słabych ocen zdecydowałam się poświęcić jej kilka godzin. Zbyt wiele w moje rzycie nie wniosła, niczego nowego się nie dowiedziałam.
Raczej jej nie polecę.

Przeczytane w wersji niemieckojęzycznej.
Jessicę męczą koszmary z przeszłości, tej mniej i bardziej odległej. Czasem budzi się zlana potem, bo jeszcze przed chwilą „była” w Wenecji. Innym razem „czuje” na sobie spojrzenie młodszego brata.
Normalnością ma być dla niej praca w fińskiej policji. Ale nawet tam nie jest do końca normalnie, szczególnie gdy trup w postaci brunetki w wieczorowej sukni ściele się gęsto.
BTW niemiecki wydawca pokusił się o tytuł „Łowca czarownic”, który wydaje mi się jak najbardziej adekwatny. Nie mam pojęcia, kim jest polski „Wierny czytelnik"

Przeczytane w wersji niemieckojęzycznej.
Jessicę męczą koszmary z przeszłości, tej mniej i bardziej odległej. Czasem budzi się zlana potem, bo jeszcze przed chwilą „była” w Wenecji. Innym razem „czuje” na sobie spojrzenie młodszego brata.
Normalnością ma być dla niej praca w fińskiej poli...

Rozwiń

Zwiń