Cytat dnia
Najłatwiej można było dostać wizę izraelską, zapisując się na wycieczkę do Ziemi Świętej. W szczytowym okresie tej turystyki do Polski wraca...
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
2016
2012
2008
2005
1999
1998
Właśnie Izrael Eli Barbur 
"Szalom al Israel" zawsze i wszędzie!
Kocham ten kraj miłością platoniczną i nawet nie wiem od kiedy ta miłość we mnie tkwi.
Cieszę się że sięgnęłam po tę książkę o kraju, którego prezydentem miał być Albert Einstein (!) o stolicy, która jest świętym miejscem dla trzech największych religii na świecie, państwie demokratycznym bez uchwalonej konstytucji.
Ale ale, ja tu nie o kraju tylko o książce.
Autorzy w luźny sposób przedstawili Izrael od powstania aż do czasów współczesnych, na tyle luźny że nawet nie zszokowały mnie fragmenty o specjalnej jednostce ortodoksyjnych Żydów, którzy zajmują się sprzątaniem ulic po zamachach (dosłownie - skrobaniem resztek tkanek ludzkich z murów czy chodników). Musiałam je przeczytać kilka razy żeby pojąć do jakiego stopnia mieszkańcy "przyzwyczaili się" do takich sytuacji, że potrafią w kilka chwil wrócić do porządku dziennego. Dużo miejsca poświęcone jest też aktualnemu wciąż konfliktowi w strefie Gazy.
Nie jest to typowy przewodnik, nie znajdziemy tu informacji co warto zwiedzić, czy jakich atrakcji unikać, z kolei pełno tu obserwacji i ciekawostek, które zaspokoją miłośników tej kultury.
Właśnie Izrael Eli Barbur
Zdecydowanie odradzam czerpanie z wydawnictwa pod tytułem „Właśnie Izrael” podstawowej wiedzy o państwie Izrael. Na książkę składa się obszerny wywiad z dziennikarzem i reporterem, emigrantem marcowym mieszkającym w Izraelu od 1973 roku, Elim Barburem, przeprowadzony przez Krzysztofa Urbańskiego. Wywiad jak to wywiad, momentami jest ciekawy i owszem można dowiedzieć się z niego ciekawych rzeczy, jednak jest także, a może przede wszystkim, wykładnią światopoglądu i opinii dziennikarza, a te pokrótce brzmią „Żydzi dobrze, reszta świata niekoniecznie”. Żyd jest tu zwykle postacią pozytywną, Palestyńczyk - terrorystą i prostym chłopem. Brak tu refleksji na głębszym, ludzkim poziomie, za to sporo ostrych słów na temat osób orędujących za pojednaniem z Palestyńczykami jak np. na temat Etgara Kereta, którego Barbur określa jako „faceta naiwnie gaworzącego o kwestiach izraelsko-palestyńskich” oraz oskarża o „zawoalowany antyizrealizm połączony jednocześnie z umizgami wobec Palestyńczyków”. Opowiadania Kereta opisuje zaś jako „skecze dla niezbyt sprawnych myślowo małolatów”. Zresztą rozdział o współczesnej literaturze izraelskiej wkurzył mnie nie tylko w przypadku Kereta. Barbur nazywa Dawida Grosmana ”dosyć ciekawym pisarzem”, Zeruyę Shalev pomija milczeniem skwitowanym stwierdzeniem, że teraz pisze bardzo dużo kobiet i że to „przeważnie wyzwolone trzydziestki, wyrzekające na seksizm i egoizm facetów”. Podsumowując, można przeczytać na własne ryzyko, ale warto wcześniej poczytać coś bardziej obiektywnego i wyważonego.
