Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie bardzo wiem jak mam ocenić tę książkę.
Mam dylemat bowiem przeczytałam wcześniej biografię Temple Grandin pt. "Byłam dzieckiem autystycznym", a także całkiem niedawno obejrzałam jej ekranizację z 2010 r. ("Temle Grandin", z Claire Danes w roli tytułowej). W związku z czym nie mogę oprzeć się wrażeniu, że autorka powiela w kilku miejscach wątki zaczerpnięte z tamtej książki. Karen mieszkająca w akademiku, czy też internacie i odstraszająca swym zachowaniem kolejne współlokatorki, Karen ucząca się ekspresji niewerbalnej, Karen i jej próby uspokojenia siebie poprzez podwieszanie się na uprzęży w stroju płetwonurka - to wszystko już czytałam i widziałam wcześniej, przez co wydaje mi się wtórne. Temple podobnie jak Karen poświęciła swe niezwykłe umiejętności i naukowe zainteresowania projektowaniu specjalnych urządzeń do humanitarnego zabijania zwierząt, tyle że tam w grę wchodziło bydło, a tu tuńczyki.
Tym niemniej powieść Sabiny Berman jest bardzo interesująca, pozwala na kilka godzin oderwać się od rzeczywistości, spojrzeć na świat z zupełnie innej perspektywy. Pokazać zmagania ze światem osoby genialnej pod wieloma względami, a upośledzonej jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie. Spodobały mi się również postacie wykreowane przez autorkę - pan Gould oraz ciotka głównej bohaterki, nieustannie wspierająca Karen, nie zwracająca uwagi na opinie otoczenia. Gdyby nie ciotka, Karen na zawsze pozostałaby tą małą dziewczynką z piwnicy.
Książkę polecam, jak najbardziej, ale polecam również przeczytanie wyżej wspomnianej autobiografii i porównanie ich obu. Ogólna wymowa oczywiście różni się, bo Temple Grandin chciała pokazać przede wszystkim jak zachowuje się i co czuje osoba autystyczna, a także, że może ona sobie świetnie radzić i odnosić sukcesy, natomiast powieść Sabiny Berman skupia uwagę czytelnika raczej na wątkach ekologicznych, a autyzm Karen mógłby z powodzeniem być każdą inną chorobą ograniczającą możliwości głównej bohaterki.

Nie bardzo wiem jak mam ocenić tę książkę.
Mam dylemat bowiem przeczytałam wcześniej biografię Temple Grandin pt. "Byłam dzieckiem autystycznym", a także całkiem niedawno obejrzałam jej ekranizację z 2010 r. ("Temle Grandin", z Claire Danes w roli tytułowej). W związku z czym nie mogę oprzeć się wrażeniu, że autorka powiela w kilku miejscach wątki zaczerpnięte z tamtej...

Pokolenie sieci (Net generation, E-generacja, generacja @, czy też „pokolenie klapek i IPodów”) to ludzie urodzeni w latach 1977-1997, dorastający w epoce nowych technologii, „zanurzeni w bitach”. Zakładam, że większość użytkowników tego portalu, podobnie jak ja należy do omawianego w książce pt. „Cyfrowa dorosłość” pokolenia.
Nasi poprzednicy mają nam bardzo wiele do zarzucenia. Czytając artykuły, książki i opracowania napisane przez pedagogów, psychologów, socjologów oraz innych uczonych wywodzących się z pokolenia naszych rodziców „można by pomyśleć, że pokolenie sieci to banda mało inteligentnych, mających obsesję na punkcie sławy, uzależnionych od internetu i nadmiernej konsumpcji ekshibicjonistów – których pociąga przemoc – online i w prawdziwym świecie”.
Zgadzacie się z tym? Don Tapscott, autor książki się nie zgadza i wraz z wieloma innymi ludźmi, zużywając na to niemałą fortunę, podjął się gruntownego zbadania pokolenia sieci. Badania te doprowadziły go do następującego wniosku: „młode pokolenie jest w porządku; co więcej, szykuje się do przekształcenia wszystkich instytucji naszego społeczeństwa – i będą to zmiany na lepsze.”
Don Tapscott w swojej książce stara się obalić większość dotyczących nas zarzutów. I choć niektóre z jego argumentów są niezbyt przekonywujące, a same badania, na podstawie których wyciągał wnioski, nie są opisane - to książka jest bardzo interesująca i inspirująca. Autor opisuje m.in. jak nowe technologie zmieniły sposób myślenia naszego pokolenia i jego zachowanie. W kolejnych rozdziałach omawia rolę pokolenia sieci w gospodarce i konsumpcji, nasze relacje rodzinne, zaangażowanie polityczne oraz społeczne młodych ludzi, opisuje również jak powinna zmienić się edukacja, by nadążyć za współczesnymi sposobami uczenia się nastolatków. Zdaniem autora pokolenie sieci posiada osiem bardzo istotnych cech:
1. Nie znosimy zakazów i nakazów, cenimy wolność, swobodę wyboru, próbowanie nowych rzeczy
2. Chcemy być niepowtarzalni i jedyni w swoim rodzaju, więc dopasowujemy wszystko do swoich potrzeb (upgradowanie, tuning, kastomizacja)
3. Bacznie obserwujemy świat. Musimy być bardziej spostrzegawczy, by z zalewu informacji wydobyć to co wartościowe
4. Cenimy wiarygodność, dokładnie prześwietlamy organizacje, firmy, pracodawców itp.
5. Lubimy współpracować z innymi ludźmi
6. Wszystko musi być dla nas rozrywką, także praca ma sprawiać frajdę
7. Jesteśmy przyzwyczajeni do szybkiego tempa współczesnego świata
8. Cechuje nas innowacyjność i kreatywność
Autor uważa, że jesteśmy pokoleniem globalnym, bystrzejszym, bardziej tolerancyjnym od naszych poprzedników, aktywnym społecznie oraz bardziej wyczulonym na kwestie swobód.
Jeśli chcecie się dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat lub po prostu poczytać wreszcie pozytywne opinie o naszym pokoleniu - zapraszam do lektury.

Pokolenie sieci (Net generation, E-generacja, generacja @, czy też „pokolenie klapek i IPodów”) to ludzie urodzeni w latach 1977-1997, dorastający w epoce nowych technologii, „zanurzeni w bitach”. Zakładam, że większość użytkowników tego portalu, podobnie jak ja należy do omawianego w książce pt. „Cyfrowa dorosłość” pokolenia.
Nasi poprzednicy mają nam bardzo wiele do...

Świetna książka! Pozwala spojrzeć z zupełnie innej perspektywy na monotonię codzienności, wyostrzyć percepcję i zintensyfikować doznania. Niektóre z doświadczeń proponowanych przez autora polegają na zabawie słowem, czy jakąś ideą. Inne wymagają użycia wyobraźni, np.: obieranie jabłka w myślach, czy wchodzenie do obrazu. Jeszcze inne skłaniają do odmiennego spojrzenia na zwykłe, wykonywane często czynności, takie jak: telefonowanie, korzystanie ze środków komunikacji, pobyt u fryzjera, słuchanie radia, czy przymierzanie ubrań. Autor chce abyśmy na chwilę zatrzymali się, przestali spieszyć i pozwolili sobie na chwilę refleksji nad tym co jest tu i teraz. Abyśmy ponownie odkryli otaczający nas świat otwierając się na zapachy, dźwięki i obrazy, które wydają się nam nudne i zwyczajne, a jednak takie nie są.

Świetna książka! Pozwala spojrzeć z zupełnie innej perspektywy na monotonię codzienności, wyostrzyć percepcję i zintensyfikować doznania. Niektóre z doświadczeń proponowanych przez autora polegają na zabawie słowem, czy jakąś ideą. Inne wymagają użycia wyobraźni, np.: obieranie jabłka w myślach, czy wchodzenie do obrazu. Jeszcze inne skłaniają do odmiennego spojrzenia na...