Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pamiętam ten dzień, jak na Targach Książki w Krakowie było spotkanie z Jojo Moyes, i miałam tą przyjemność ją zobaczyć. Jednakże nie czytałam żadnej jej książki, więc słowem się nawet nie odezwałam, jednak widziałam ten tłum dziewczyn, które zachwycały się jej książkami. W końcu pierwszą książkę autorki mam już na koncie. Jednak, czy gdyby teraz była okazja to bym z nią chciała porozmawiać... mam mieszane uczucia.

Opowieść jaką stworzyła autorka jest zdecydowanie lekka, niewymagająca, a przede wszystkim odniosłam wrażenie, że ta historia została dokładnie przemyślana, pod pewnymi względami. W szczególności wzmianki i ciekawostki o wodnych stworzeniach były fascynujące, i ukazały jak ludzie na ogół traktują te stworzenia. Wątek romantyczny w tej książce wypadł dosyć słabo, bo historia głównie skupia się na Zatoce, hotelu i powstrzymaniu inwestycji. Zdecydowanie ta książka skupia się bardziej na psychologicznym aspekcie straty i depresji. Było zbyt kreatywnie. Równie dobrze, ta książka mogłaby być o 1/3 chudsza, i od razu stałaby się bardziej atrakcyjniejsza, bo mi zabrakło tej prostoty. Za dużo opisów, które wszystko zdominowały. Co do samych bohaterów nie mam im nic do zarzucenia, autorka wie co robi to widać od razu. Jednakże... ta narracja... prowadzona przez sześć różnych postaci... niestety nie przepadam za takim zabiegiem. Dobrze poznać ich życie, przemyślenia to jest ważne, ale co za dużo to niezdrowo.

W ogólnym rozrachunku ta historia nie była zła, ale niestety nie spodobało mi się to, że wątek przewodni książki całkowicie został odsunięty na bok, by przypomnieć sobie o nim dopiero 100 stron przed końcem książki. Zakończenie nie zaskoczyło, a wręcz poczułam ulgę kiedy doszłam do jego końca. Mam w planach dać autorce jeszcze jedną szansę, bo w kolejce czeka książka, która doczekała się ekranizacji, więc liczę że po prostu jak na początek źle trafiłam.

Pamiętam ten dzień, jak na Targach Książki w Krakowie było spotkanie z Jojo Moyes, i miałam tą przyjemność ją zobaczyć. Jednakże nie czytałam żadnej jej książki, więc słowem się nawet nie odezwałam, jednak widziałam ten tłum dziewczyn, które zachwycały się jej książkami. W końcu pierwszą k...

Rozwiń

Zwiń

Zbiór opowiadań czasami ujmujących, przerażających, osobliwych, a nawet dziwacznych w tej jakże ponadprzeciętnej książce. Czas świąt, otoczki tego wrażenia i uczuć jakie wtedy każdy człowiek odczuwa, to tylko powłoka, która ukazuje mrok czający się po drugiej stronie.

Na samym początku chcę podkreślić, że ten zbiór opowiadań nie będzie dla każdego. To opowieści napisane dość w staroświeckim stylu, na kształt takich dzieł jak "Pan Tadeusz", czy "Lalka" - pomiędzy nimi znajduję się właśnie ta książka. Każda z opowieści jest skrupulatnie dopieszczona i przemyślana. Choć nie we wszystkich znalazłam tego ducha - tego, który oddycha wiecznie.

Charakter mistyczny wokół tego obracają się te opowieści. Czasami nam narrator opowiada historię, którą mamy zobaczyć jego oczami, a innym razem widzimy świat oczami bohatera, lub też samego ducha.
Zdecydowanie ta różnorodność bardzo mi się spodobała, choć nie zaprzeczę że czasami walczyłam z samą sobą, by książki nie odłożyć, gdy dana historia za bardzo brzmiała absurdalnie, a wręcz nonsensownie.

Zdecydowanie książka "Z duchami przy wigilijnym stole" może wzbudzać najróżniejsze przemyślenia oraz emocje, ale z pewnością dzięki niej odniosłam wrażenie, że rzeczy i sprawy z natury nieuchwytne, a mające realny wpływ na życie bohaterów i ich postępowanie było tym czego potrzebowałam. Lubię takie historię, a zarazem nie zaprzeczę przez to zdarza mi się ich unikać, bo włączają się myśli i zaczynam zadawać sobie pytania, czy ta druga strona faktycznie istnieje? Ciekawa i warta czasu.

Zbiór opowiadań czasami ujmujących, przerażających, osobliwych, a nawet dziwacznych w tej jakże ponadprzeciętnej książce. Czas świąt, otoczki tego wrażenia i uczuć jakie wtedy każdy człowiek odczuwa, to tylko powłoka, która ukazuje mrok czający się po drugiej stronie.

Na samym początku ch...

Rozwiń

Zwiń

Moja druga styczność z kolejną powieścią autorki okazała się być równie relaksująca. Nakarmiła moją cząstkę duszy, która od dłuższego czasu gnębiła mnie z powodu braku jakiegoś dobrego i z nutą lekkiego humoru - kryminału! O tak drugi tom zdecydowanie na jakiś czas mnie nasycił.

Bohaterki Malwina i Eliza, tym razem poradziły sobie bez rodziny, ale z pomocą nowo poznanych sympatycznych ludzi. Przebieg całej opowieści widzimy poprzez dwie starsze panie, co zdecydowani bardziej przypadło mi do gustu, niż z dodatkowym narratorem jak to było w pierwszej części. Nie ma tu również mowy o problemach ze zrozumieniem tekstu, bo jest on dość lekki i przyjemny, wręcz przewracamy kartę za kartką. Zdecydowanie autorka bardziej skupiła się na ukazaniu emocji bohaterów, i dialogach, niż na otoczce powieści.

Jednakże dostrzegłam tu parę minusów, ale najbardziej uwierał mnie jeden dosyć poważny. Za wcześnie autorka skupia naszą uwagę na postaciach, które w późniejszym rozrachunku mają coś wspólnego z morderstwami. To moim zdaniem zabrało tą zabawę czytelnika w detektywa. Zamiast wrzucić czytelnika w labirynt ślepych poszlak, już na starcie wiemy komu najbardziej zależało na morderstwach - motyw też niestety w połowie książki jest już praktycznie całkowicie wyjaśniony.

Nie zaprzeczę bawiłam się dobrze, i mimo paru minusów, jestem zadowolona z lektury, bo szukałam czegoś lekkiego, nie bardzo wymagającego, a dającego również tą satysfakcje. Będzie trzeba zaopatrzyć się teraz w trzeci tom.

Moja druga styczność z kolejną powieścią autorki okazała się być równie relaksująca. Nakarmiła moją cząstkę duszy, która od dłuższego czasu gnębiła mnie z powodu braku jakiegoś dobrego i z nutą lekkiego humoru - kryminału! O tak drugi tom zdecydowanie na jakiś czas mnie nasycił.

Bohaterki...

Rozwiń

Zwiń

Co łączy tych wszystkich ludzi oprócz problemów? To proste! Aż za proste - Neon Café, czyli ich cel podróży o którym nie mieli pojęcia, a którego tak bardzo potrzebowali.

Historie ludzi z problemami - mamy policjanta, budowlańca, pracownika Instytutu czy też osobę pracującą na drapaczy chmur i to nie wszyscy ludzie którzy z jakiegoś powodu musieli trafić do Neon Café. Z jakiegoś powodu to miejsce ich przyciąga, Barman zaskakuje na każdym kroku, aż sami zaczynają dzielić się z nim swoimi troskami i z jakiegoś powodu to im pomaga.

Niektóre opowieści chwytają za serce, że nie da się nie uronić łzy, jak zdarzyło mi się przy jednej z nich. Natomiast inne dają do myślenia, i tak naprawdę pokazują życie. Wrocławskie życie. Kryjące w sobie wiele tajemnic, życiowych kłopotów jego mieszkańców, a także uroku któremu mu nie brakuje.

„Poranki o zapachu kawy” - tak jak jej poprzedniczka, wprowadziła mnie w stan zadumy i przyjemności z odkrywania życiowych perypetii naszych bohaterów. Czy warto było? Zdecydowanie tak, bo nic tak nie poprawia humoru jak dobra kawa i książka, przy której człowiek może na parę godzin się wyłączyć. Ta pozycja z pewnością wam ten relaks zapewni.

Co łączy tych wszystkich ludzi oprócz problemów? To proste! Aż za proste - Neon Café, czyli ich cel podróży o którym nie mieli pojęcia, a którego tak bardzo potrzebowali.

Historie ludzi z problemami - mamy policjanta, budowlańca, pracownika Instytutu czy też osobę pracującą na drapaczy ...

Rozwiń

Zwiń