Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Coś może być klasyką, ale niekoniecznie być arcydziełem. Co jest niewątpliwie świetne, to czyta się wybornie, fabuła, dialogi, relacje pomiędzy postaciami, wszystko jest naturalne, płynne, akcja dynamiczna i wciągająca, wspaniałe czytadło, do tego klasyczne.
Gorzej jest z samą intrygą, wydumaną, pokręconą i jak się tak nad tym chwilę zastanowić, niezbyt wiarygodną w swej konstrukcji. Co za tym idzie motywacje bohaterów, a zwłaszcza protagonisty, czytelnik przyjmuje na słowo honoru.
Postaci niestety dosyć papierowe, sztampowe, zastanawiałem się na koniec, co było finalnie motywacją protagonisty i wychodzi mi na to, że pójście do łóżka z femme fatale. Tu jest w mojej ocenie największa słabość intrygi.
Sumarycznie, wyłączając mózg na kilka godzin i dając się porwać wydumanej intrydze, dobrze się bawiłem.

Coś może być klasyką, ale niekoniecznie być arcydziełem. Co jest niewątpliwie świetne, to czyta się wybornie, fabuła, dialogi, relacje pomiędzy postaciami, wszystko jest naturalne, płynne, akcja dynamiczna i wciągająca, wspaniałe czytadło, do tego klasyczne.
Gorzej jest z samą intrygą, wyd...

Rozwiń

Zwiń

Powieść jest z 1963 roku, a już wtedy alarmujące były sygnały o nadmiernym konsumpcjonizmie i związanym z tym życiem na kredyt klasy biednej i średniej. Autor w tym zakresie dostrzega bolączki kredytów konsumenckich (okazuje się, że taka instytucja pojawiła się dopiero po wojnie), kumulacji kapitału, a przede wszystkim oderwaniu wartości pieniądza od dóbr naturalnych i produkcyjnych, których miała dotyczyć transakcja pożyczkowa. Czytając to z perspektywy 60 lat i odnosząc do tego, co jest teraz, włos się jeży na głowie.
To jest jedna strona medalu (ta lepsza). Druga jest taka, że powieść nie dostarcza fabularnie. Jest nudna, protagonista jest nieciekawy, jego losy czytelnika w ogóle nie interesują, jest fatalnie poprowadzony, fabuła ciągnie się jak flaki z olejem, przez połowę powieści (jakieś 300 stron) nie wiadomo, co jest główną linią fabularną, ekspozycja fatalna.
Jako rozrywka zbyt nudne, jako obraz świata finansjery, zbyt naiwne w szczegółach.

Powieść jest z 1963 roku, a już wtedy alarmujące były sygnały o nadmiernym konsumpcjonizmie i związanym z tym życiem na kredyt klasy biednej i średniej. Autor w tym zakresie dostrzega bolączki kredytów konsumenckich (okazuje się, że taka instytucja pojawiła się dopiero po wojnie), kumulacj...

Rozwiń

Zwiń

Zaskoczenie - Zelazny, którego dało się przeczytać bez bólu głowy i konieczności zgrzytania zębami. Koncepcyjnie coś analogicznego do "Tufa wędrowca" trzy niezależne fabularnie historie połączone jednym światem przedstawionym, protagonistą i wiodącą idee fixe - wolność i anonimowość jednostki w zatomizowanym społeczeństwie. Problem zaiste ważki, w wykonaniu Zelaznego zaledwie polizany.
Świat przedstawiony nie za bardzo przekonuje, fabuły opowiadań mocno przeciętne i proste (o ile nie prostackie), niemniej odczuwałem pewną przyjemność z lektury, czego wcześniej przy tym autorze nie doświadczyłem. Doceniam.

Zaskoczenie - Zelazny, którego dało się przeczytać bez bólu głowy i konieczności zgrzytania zębami. Koncepcyjnie coś analogicznego do "Tufa wędrowca" trzy niezależne fabularnie historie połączone jednym światem przedstawionym, protagonistą i wiodącą idee fixe - wolność i anonimowość jednos...

Rozwiń

Zwiń

Arcydzieło. To powinna być lektura szkolna w liceum, ile tu jest prawdy o życiu, która przydałaby się młodzieży przy wchodzeniu w dorosłość.
Nie jestem zaskoczony, że w swoich czasach Tyrmand uchodził za pisarza kontrowersyjnego, potrafił odzierać normy i relacje społeczne z wszelkich złudzeń. Cynizm podszyty nieukojoną tęsknotą za niewinnością, niewinną, prawdziwą miłością, urojoną. Tęsknota za czymś prawdziwym, metafizycznie pięknym w świecie odartym z wszelkich złudzeń.
Fabuła pozornie wydaje się być banalna i przyziemna, punkt widzenia Filipa ciągle skupiony na kobietach i ich zaliczaniu, a tak naprawdę protagonisty i innych bohaterów pogoń za sukienkami wyraża rozpaczliwa potrzeba normalnego życia, trosk, nadziei.
Autor w "Filipie" rozlicza życie wewnętrzne protagonisty, który cynizmem przykrywa młodzieńcze pragnienie niewinnej miłości, toczącego jednocześnie swoiste, dekadenckie boje o przetrwanie ciała i duszy w pożodze wojennej. Tyrmand znakomicie portretuje niuanse życia społecznego i intymnego swoich bohaterów.
Forma dialogów pisanych w formie strumienia świadomości początkowo męczy, z czasem czytelnik się do tego przyzwyczaja.

Arcydzieło. To powinna być lektura szkolna w liceum, ile tu jest prawdy o życiu, która przydałaby się młodzieży przy wchodzeniu w dorosłość.
Nie jestem zaskoczony, że w swoich czasach Tyrmand uchodził za pisarza kontrowersyjnego, potrafił odzierać normy i relacje społeczne z wszelkich złu...

Rozwiń

Zwiń

Kryminał zapada w pamięć swą niecodzienną formułą, uzupełnioną świetnym stylem pisarza, szkoda tylko że pod tą warstwą lukru kryje się intryga cienka jak sik węża. Ilość nieprawdopodobnych splotów okoliczności przerasta wszelkie wyobrażenia, czytając łudziłem się, że autor zaproponuje jakieś wymyślne rozwiązanie, ale nie, same nieprawdopodobne przypadki. Od kompletnego zażenowania sytuację ratuje wyłącznie talent autora, który każdego bzdeta sprzeda w ładnym opakowaniu.

Kryminał zapada w pamięć swą niecodzienną formułą, uzupełnioną świetnym stylem pisarza, szkoda tylko że pod tą warstwą lukru kryje się intryga cienka jak sik węża. Ilość nieprawdopodobnych splotów okoliczności przerasta wszelkie wyobrażenia, czytając łudziłem się, że autor zaproponuje jaki...

Rozwiń

Zwiń