Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- W gruncie rzeczy nikt mnie nie potrzebuje (…) - Nieprawda – sprzeciwiam się. – Ja ciebie potrzebuję.

- W gruncie rzeczy nikt mnie nie potrzebuje (…) - Nieprawda – sprzeciwiam się. – Ja ciebie potrzebuję.

Ej, Finnick, chodź tutaj! Wiemy, co zrobić, żebyś znowu był śliczny!

Ej, Finnick, chodź tutaj! Wiemy, co zrobić, żebyś znowu był śliczny!

- Co jest? – pytam. - Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili, tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze – wzdycha (…). - W porządku – odpowiadam krótko. Kiedy mówi, słyszę w jego głosie uśmiech. - Mogłabyś na to pozwolić? - Mogłabym.

- Co jest? – pytam. - Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili, tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze – wzdycha (…). - W porządku – odpowi...

Może to staromodne, ale w Dwunastym Dystrykcie nikt nie czuje się mężem i żoną do momentu pieczenia tostów.

Może to staromodne, ale w Dwunastym Dystrykcie nikt nie czuje się mężem i żoną do momentu pieczenia tostów.

I te twoje nieskoordynowane ruchy! W kółko się przy mnie przewracałaś. Mój Boże, jak można nienawidzić kogoś, kto nie umie nawet prosto chodzić!

I te twoje nieskoordynowane ruchy! W kółko się przy mnie przewracałaś. Mój Boże, jak można nienawidzić kogoś, kto nie umie nawet prosto chod...

Przecież nie mamy wpływu na to, w kim się zakochujemy. To się po prostu przydarza. Wszystkim ludziom (...) Oczywiście, że to zdarzało się każdemu. Ale tylko idiota ustawiał się na klifie i myślał, że dzięki temu dotknie nieba.

Przecież nie mamy wpływu na to, w kim się zakochujemy. To się po prostu przydarza. Wszystkim ludziom (...) Oczywiście, że to zdarzało się ka...

Serce pęka po cichu. Spodziewałam się, że to będzie jak dźwięk dzwonu, jak ryk morza, głośniejsze nawet niż szum wiatru, gdy rzucaliśmy się z mostu w Pradze. Myślałam, że dźwięk pękającego serca przytłumi wszystko inne. Myliłam się. To było raczej jak szept, jak uderzenie ostrza noża w kryształ. Krótki, wysoki dźwięk i ukłucie bólu. Nic więcej. Dopiero echo okazało się zabójcze.

Serce pęka po cichu. Spodziewałam się, że to będzie jak dźwięk dzwonu, jak ryk morza, głośniejsze nawet niż szum wiatru, gdy rzucaliśmy się ...

Wskazałam stertę plastikowych wampirzych kłów, wyłożonych jako upominek dla gości. - Niezłe! - Spróbowałam podnieść parę, ale moja ręka przeszła przez stół. Spojrzałam zaczepnie na Patricka. - Cieszę się, że nie mogę ich założyć. - Dlaczego? - Bo bym cię ugryzła, głupku. - Aniołku, bardzo proszę. - Przechylił głowę mocno do tyłu, odsłaniając szyję. - Niech cię to nie powstrzymuje. Podeszłam bliżej. - Zrobię to. - Koniecznie. Nasze spojrzenia spotkały się i przez króciutką chwilę żadne z nas nie odwróciło wzroku. Sięgnęłam do jego szyi, ale się powstrzymałam. Co ja wyprawiam? Zauważył moje wahanie. - Jednak nie chce ci się pić? Będę musiał sobie znaleźć jakąś inną wampirzycę, żeby się jej oddać. - Rozejrzał się po pokoju. - Ooo. Na przykład ją. Odwróciłam się i kiedy zobaczyłam, kogo wskazał, nie mogłam uwierzyć własnym oczom. - Anna Clayton? O co chodzi, że podoba się wszystkim facetom na planecie? Nie jest jakaś nawet szczególnie ładna! - Chwila. - Patrick uniósł ręce. - Spokojnie, Serniczku. To była tylko taka sobie uwaga. Nie wpadaj mi tu w szał zazdrości.

Wskazałam stertę plastikowych wampirzych kłów, wyłożonych jako upominek dla gości. - Niezłe! - Spróbowałam podnieść parę, ale moja ręka prze...

Trzeba być szczególnie naiwnym, a może po prostu głupim, by wiedzieć, jak rozwinie się akcja, a mimo to liczyć na inne zakończenie.

Trzeba być szczególnie naiwnym, a może po prostu głupim, by wiedzieć, jak rozwinie się akcja, a mimo to liczyć na inne zakończenie.