Jesteśmy społecznością, która kocha książki

#zdane

dziękuje panie kowal

xD

#zdane

dziękuje panie kowal

xD

"Dlaczego w książkach zawsze ktoś umiera?
-Żeby reszta bardziej ceniła życie.
Więc nie umrze żaden z bohaterów. Zniknie"
Podoba mi się jak bardzo w książce Tomasza Górskiego nie ma nic oczywistego; brutalna rzeczywistość ściera się z wewnętrzną wrażliwością i głębią filozoficznych pytań, na które autor także nie udziela jednoznacznej odpowiedzi, a raczej uwydatnia, że nie istnieją, że zawsze będą zależeć od perspektywy i prywatnych doświadczeń. Odbiór tej książki również będzie bardzo indywidualny.
I tak samo względna jest depresja. Dla otoczenia bezpodstawna i błaha, a dla chorego wręcz namacalna i uzależniająca. Starzec mówi Dragowi, że powiedzieć komuś, że ma się depresję to tak jak hodować złotą rybkę i mówić wszystkim, że to krwiożerczy rekin. I może właśnie na tym polega największy dramat chorego: że jest skazany na niezrozumienie. To wstyd przyznać, że ma się depresję. Bo sam ją wyhodowałeś i sam ją karmisz. A karmisz ją, bo to jedyna rzecz co do której masz pewność, że jest prawdziwa. Nie możesz liczyć, że ktoś wskaże ci drogę wyjścia, bo jedyna możliwa to powrót po własnych śladach. Może właśnie takim powrotem jest dla autora ta książka?

"Dlaczego w książkach zawsze ktoś umiera?
-Żeby reszta bardziej ceniła życie.
Więc nie umrze żaden z bohaterów. Zniknie"
Podoba mi się jak bardzo w książce Tomasza Górskiego nie ma nic oczywistego; brutalna rzeczywistość ściera się z wewnętrzną wrażliwością i głębią filozoficznych pytań, na które autor także nie udziela jednoznacznej odpowiedzi, a raczej uwydatnia, że nie...