Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niestety najsłabsza część przygód Wędrowycza: główna historia strasznie rozwleczona, powtarzające się wątki, przyspieszone i nieadekwatne zakończenie itp. Nie mogłam się wręcz aż doczekać kiedy historia o małpowatych z Dębinki narwszcie się zakończy. Pilipiuk do tego strasznie zdegradował, zepsuł postać Semena, która we wcześniejszych przygodach była najciekawszym charakterem - w tym tomie został głównie pomagierem Jakuba z przebłyskami geniuszu. Szkoda.

Niestety najsłabsza część przygód Wędrowycza: główna historia strasznie rozwleczona, powtarzające się wątki, przyspieszone i nieadekwatne zakończenie itp. Nie mogłam się wręcz aż doczekać kiedy historia o małpowatych z Dębinki narwszcie się zakończy. Pilipiuk do tego strasznie zdegradował, zepsuł postać Semena, która we wcześniejszych przygodach była najciekawszym...

Książka do pewnego momentu była bardzo klimatyczna i wciągająca: im dalej szła akcja tym było słabiej. Szkoda, trochę zmarnowany potencjał.

Książka do pewnego momentu była bardzo klimatyczna i wciągająca: im dalej szła akcja tym było słabiej. Szkoda, trochę zmarnowany potencjał.

„Sułtanki. Księżniczki, nałożnice, faworyty” jest książką przyciągającą uwagę czytelnika od pierwszego spojrzenia na nią: twarda oprawa, bogate zdobienia bliskowschodnich ornamentów jak okno uchylające dla nas rąbek niedostępnej do tej pory części świata, zawoalowana kobieta o tajemniczym spojrzeniu na zdjęciu i do tego tytuł, który zachęca, żeby zaznajomić się z zawartością. Niestety sprawdza się tutaj powiedzenie: „nie oceniaj książki po okładce”, bo jakość treści całkowicie przeczy jakości wydania.
Na kredowych kartkach publikacji znajdują się liczne oraz zróżnicowane, pomagające wczuć się w klimat opowiadanych historii, ilustracje i zdjęcia, łącznie aż 130, co jest imponującą ilością, patrząc na grubość książki. Jednakże w zdecydowanej większości podpisane (autor, data wykonania/powstania itp.) — ani przy ilustracjach, ani na końcu książki. Często jedyny opis to krótka informacja o tym, co widnieje na obrazkach, aczkolwiek czasem w ich opisach można odnaleźć ciekawostki, o których nie ma mowy w tekście. Zabrakło mi też przy niektórych ilustracjach adnotacji, że są tylko europejskimi wyobrażeniami powstałymi z fascynacji orientem, a nie prawdziwym odwzorowaniem sytuacji w haremie.
Treść lektury została podzielona na 3 części i 21 króciutkich rozdziałów. Pierwsza część traktuje ogólnikowo o kobietach i haremach za czasów Imperium Osmańskiego, następnie dwie części to przedstawienie pokrótce biografii najważniejszych przedstawicielek sułtanatu kobiet. Na końcu książki znajduje się bibliografia, co jest bardzo dużym plusem.
Poszczególne wątki zostały przedstawione bardzo ogólnikowo i skrótowo, czego można się było spodziewać po niewielkiej objętości książki, ale chaotyczność niektórych z nich jest bardzo irytująca. Autorka pisze o jednym wątku w trzech zdaniach, przerywa temat i w następnych trzech linijkach opisuje coś innego, po czym wraca do pierwotnego tematu, często nie dodając wielu nowych informacji, raczej innymi słowami powtarza to, co było powiedziane już wcześniej. Mieszanie treści i jej pomnażanie poprzez dodawanie zbędnych ciekawostek, niedotyczących tematu lektury, których nie można uznać za dygresje, też są częstymi zabiegami, które można znaleźć w lekturze. Autorce albo umyka pointa, albo nie umie jej przekazać. Często miałam wrażenie, że jest to wynikiem skrócenia oryginalnego tekstu o połowę lub nieumiejętnego przesiania i wybrania informacji ze źródeł. Na szczęście autorka często robi podsumowania swoich wywodów.
Poczucie bałaganu jest też wzmagane przez notoryczne przypominanie czytelnikowi znaczenia poszczególnych terminów, nazw stanowisk w haremie, jak i też samą hierarchię haremu, jakby miał on zapamiętać te rzeczy z lektury na równi z tabliczką mnożenia. W moim odczuciu lepiej sprawdziłby się tutaj słowniczek pojęć lub piramidka hierarchii, których w tej pozycji nie odnajdziemy. Pomimo wielu wyżej wymienionych powtórzeń, autorka dopuszcza się niespójności i tutaj przedstawię konkretny przykład: pani Kienzler najpierw pisze, że sułtani się nie żenili, ale cztery pierwsze nałożnice, które urodziły mu syna, pełniły funkcję żon — co jest sensowne, ale staje się nielogiczne, kiedy opisuje awans Rokosolany i jej oficjalne małżeństwo z sułtanem Sulejmanem i w następnym wątku pisze o... pierwszej żonie sułtana, którą wcale nie była wyżej wspomniana słynna Hürem. Inne fragmenty książki też nie są pozbawione nieścisłości, np. na początku rozdziału o Rokosolanie jest napisane, że urodziła ona sułtanowi trzech synów, żeby na jego końcu stwierdzić, że synów urodziła czterech, ale pierwszy z nich umarł jako dziecko. Ciekawiej zaczyna się robić na początku następnego rozdziału (żeby było bardziej groteskowo, dotyczył on synów Hürem), kiedy autorka pisze, że synów było pięciu. Do tego ich imiona zapisywane są w różny sposób (Cihangir i Dżihangir) i kolejność narodzin też jest inna (raz jako pierwszy urodził się Abdullah, innym razem Mehmed). Pani Kienzler dopuściła się też bardzo nieładnej nadinterpretacji dotyczącej narodowości Rokosolany: stwierdzenie, że była Polką, ponieważ była poddaną polskiego króla, mimo faktu, że jej imię, z którego jest znana w historii, wskazuje na pochodzenie z Rusi, co zresztą też sama autorka zaznacza w swoim dziele, jest zdecydowanie nadwyraz i pozostawia pewien niesmak. Niestety taka niejednolitość w nazewnictwie, skróty myślowe, niechlujność w formułowaniu zdań wprowadza dodatkowy i tak już spory chaos a mieszanie faktów historycznych pokazuje tylko nieprofesjonalizm autorki i wprowadza czytelnika w błąd.
W książce pojawiają się literówki, także w datach, co jest już błędem merytorycznym i błędy językowe, które najpewniej wynikły podczas pisania tekstu, a których nie wyłapała i nie poprawiła korekta, co tylko pogłębia wrażenie pisania książki na szybko, czy wręcz na kolanie, co jest następnym dużym minusem.
Lektura książki pani Kienzler dostarcza wielu nowych i ciekawych informacji, jest przeznaczona raczej dla osób, które wcześniej nie miały albo miały znikomy kontakt z kulturą i historią Turcji. Tekst jest napisany prostym, czasem ubogim językiem, ale sprawia to, że tę pozycję można „połknąć” w jedno popołudnie. „Sułtanki. Księżniczki, nałożnice, faworyty” to tytuł, którego nie poleciłabym nikomu z racji wielu rażących błędów, przez które wiadomości w nim podane, stają się niewiarygodne.

„Sułtanki. Księżniczki, nałożnice, faworyty” jest książką przyciągającą uwagę czytelnika od pierwszego spojrzenia na nią: twarda oprawa, bogate zdobienia bliskowschodnich ornamentów jak okno uchylające dla nas rąbek niedostępnej do tej pory części świata, zawoalowana kobieta o tajemniczym spojrzeniu na zdjęciu i do tego tytuł, który zachęca, żeby zaznajomić się z...