Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Piękne świadectwo nawrócenia ukazujące jak ekstremalne działania Bóg może wprowadzić w życiu człowieka, aby wskazać mu jego ziemską drogę. Pozycja godna polecenia.

Piękne świadectwo nawrócenia ukazujące jak ekstremalne działania Bóg może wprowadzić w życiu człowieka, aby wskazać mu jego ziemską drogę. Pozycja godna polecenia.

Powieść ma swoje plusy, jak i minusy, jednak słabsze momenty bardzo umiejętnie przyćmiewane są przez te mocne, jak np. wewnętrzną tożsamościową walkę głównej bohaterki. Niektóre z opisów przeżyć związanych z posiadaniem nowego ciała, podejmowania prób jego koordynacji i przede wszystkim akceptacji są tak realistyczne, że czytelnik utożsamia się z przedstawionymi emocjami do tego stopnia, że wręcz czuje je "w sobie" - i to właśnie ten punkt czyni powieść wyjątkową. Daję mocną 7*.

Powieść ma swoje plusy, jak i minusy, jednak słabsze momenty bardzo umiejętnie przyćmiewane są przez te mocne, jak np. wewnętrzną tożsamościową walkę głównej bohaterki. Niektóre z opisów przeżyć związanych z posiadaniem nowego ciała, podejmowania prób jego koordynacji i przede wszystkim akceptacji są tak realistyczne, że czytelnik utożsamia się z przedstawionymi emocjami do...

Ujmująca powieść, przeczytana jednym tchem!
Sądzę, że niektórzy pokuszą się o stwierdzenie, że książek o podobnej tematyce było już wiele - z czym poniekąd się zgadzam - jednak tę powieść można opisać w samych superlatywach. Nie ma w niej naiwności, baśniowego podejścia do życia. Jest prawda i podejmowanie wyborów na zasadzie "albo białe, albo czarne". Nie ma zastosowanych półśrodków. Ciągłe zwroty akcji powodują, że czytelnik chce się dowiedzieć więcej i... więcej. Brawa dla tłumacza powieści - język w niej zastosowany jest bardzo barwny, zróżnicowany, co doskonale oddaje charakter całości. Szczególną uwagę zwraca też jej oprawa graficzna - jest po prostu piękna, dlatego w przypadku "Domu orchidei" mogę stwierdzić, że warto ocenić (akurat tę) książkę po okładce. Polecam.

Ujmująca powieść, przeczytana jednym tchem!
Sądzę, że niektórzy pokuszą się o stwierdzenie, że książek o podobnej tematyce było już wiele - z czym poniekąd się zgadzam - jednak tę powieść można opisać w samych superlatywach. Nie ma w niej naiwności, baśniowego podejścia do życia. Jest prawda i podejmowanie wyborów na zasadzie "albo białe, albo czarne". Nie ma...

To już druga przeczytana przeze mnie powieść pana Remigiusza Mroza. Być może moja niska ocena wynika z faktu, iż nie miałam okazji przeczytania I tomu i na początku ciężko było mi - mówiąc kolokwialnie - "ogarnąć" kto jest kim. Jednakże po jej skończeniu nadal towarzyszą mi mieszane uczucia. Powieść jest nierealistyczna, nawet mogłabym się pokusić o użycie przymiotnika "przekombinowana". Osobiście nie jestem w stanie wyobrazić sobie, by w czasach PRL-u mogła istnieć postać Iluzjonisty, która przypomina postać innego kryptomordercy - Jokera lub masę innych literackich psychopatów. Fabuła powieści nie porywa, wątek rozkręca się dopiero po pokonaniu 2/3 objętości książki. Odnoszę wrażenie, że autor tworząc "Iluzjonistę" bardziej liczył się z zyskiem aniżeli ze swoim prawdziwym kunsztem literackim i zadowoleniem czytelników. A to wielka szkoda.

To już druga przeczytana przeze mnie powieść pana Remigiusza Mroza. Być może moja niska ocena wynika z faktu, iż nie miałam okazji przeczytania I tomu i na początku ciężko było mi - mówiąc kolokwialnie - "ogarnąć" kto jest kim. Jednakże po jej skończeniu nadal towarzyszą mi mieszane uczucia. Powieść jest nierealistyczna, nawet mogłabym się pokusić o użycie przymiotnika...