Fiona Sussman

Czy zastanawiałeś się kiedyś, wychodząc z domu do szkoły, do pracy, do znajomych, że być może ostatni raz widzisz mamę, męża, córkę? Że już nigdy możesz jej czy jego nie zobaczyć? Jakie będą Twoje ostatnie słowa do bliskiej osoby? Czy rozstaniecie się w atmosferze miłości, życzliwości, a może przed trzaśnięciem zamykanych drzwi pokłócicie się o nieodłożony do zlewu kubek po wypitej kawie? Carla i Kevin tworzą udane, idealne małżeństwo, a długo wyczekiwany syn Jack stanowi jego trzon i dopełnienie. Jeden wieczór i garstka źle urodzonych i wychowanych bez kręgosłupa moralnego nastolatków burzy idealny porządek i ostoję rodziny Reid. Dwadzieścia siedem lat małżeńskiego życia, kilkanaście lat macierzyństwa oraz godność głównej bohaterki zostają zniszczone w jednej chwili. Carla zostaje sama. Z bólem, poczuciem straty i bez poczucia sensu życia. "Kiedyś w Pani pamięci zatrą się obrazy okaleczonych ciał, a zastąpią je wspomnienia uśmiechniętych twarzy i szczęśliwych oczu. I poczuje pani, że dalej coś jeszcze jest". Jak żyć z ogromnym bólem po stracie bliskich? Jak uporać się ze strasznymi wspomnieniami? W tej książce również dogłębnie poruszony jest aspekt resocjalizacji oraz nawiązanie do warunków, w jakich się rodzimy i wychowujemy, a jaki wpływ mają na nasz charakter oraz podejmowane decyzje. Książka wzrusza, uczy przebaczania i ukazuje, że po najgorszym tornadzie może pojawić się promień słońca w - wydawałoby się - życiu bez celu.