No i stało się! Przeczytałam książkę Meg Cabot "Porzuceni" i... no właśnie, wszystko było by dobrze jak bym jednak jej nie czytała, oszczędziłabym sobie czasu na jakieś lepsze książki.

To że się nią mocno rozczarowałam to by było lekkie nie dopowiedzenie, ale zacznijmy od plusów:
nawiązanie do mitologi, a dokładnie jak wszyscy zapewne wiedzą już na wstępie do mitu o Persefonie uprowadzonej przez Hadesa.
Pomysł - GENIALNY! Ale cóż z tego skoro go w ogóle nie wykorzystano? I tu pojawiają się same minusy : Wielki romans głównej bohaterki z Panem Podziemia to marne przedstawienie "wielkiej miłości". Co według mnie wynika z tego, że otóż owa bohaterka Pierse jest nijaka, a przede wszystkim jak by to powiedzieć delikatnie tępa, czy też po prostu głupia.
Rozumiem że przeżycie śmierci klinicznej na pewno nie pomaga w późniejszym przystosowaniu się do życia, ale czytając książkę ma się wrażenie, że ona miałaby problem z dodaniem dwa plus dwa ;/ no cóż do inteligentnych to ona nie należy.
Do tego wszystkiego nie potrafi łączyć ze sobą najprostszych faktów i to dzięki temu akcja książki jakoś tam brnie dalej do przodu.
Chyba nie muszę mówić że jest bardzo przewidywalna, a momenty napięcia, kiedy czytelnik ma czytać dalej z zapartym tchem są takie, że śmiało można pójść spać bo i tak nic nas nie ominie.

Wyjaśnienia poszczególnych wątków są naprawdę marne, nie będę ich opisywać żeby nie spojlerować, ale nie znajdziemy tu zawiłej fabuły czy też dobrze utkanej intrygi.

Zajmijmy się teraz naszym głównym bohaterem płci męskiej jakim jest John. O dziwo można go polubić, nie jest irytujący, ma wygląd niegrzecznego faceta, romantyczny, hojny, trochę porywczy i wybuchowy, a przy tym w porównaniu do Pierce inteligentny, choć najpierw coś robi a później myśli, ale naprawdę jest OK! więc można mu to wybaczyć... Ma tylko jedną wadę: na widok choć jednej małej łezki swojej ukochanej ulatnia się z niego cała męskość i jest w stanie zrobić wszystko co ona tylko sobie zażyczy. Z całą pewnością nie można powiedzieć że cechuje go asertywność. Nawet jeżeli Pierce wpada na głupie pomysły on i tak jej ulega mimo że to grozi jej bezpieczeństwu... i gdzie tu konsekwencja jego działań? (tak a pro po jest to małe nawiązanie również do części drugiej).

Nie wątpliwie minusem "Porzuconych" jest styl w jakim napisano tą książkę, jak dla mnie jest ona mocno chaotyczna. Nie można się skupić na dialogu poszczególnych bohaterów. Co chwile autorka wplata w nie krótkie retrospekcje albo przemyślenia głównej bohaterki na temat tych wspomnień, następnie co myśli o swoim rozmówcy i nagle znowu sobie o czymś przypomni i to opisuje. Najgorsze jest to że wszystkie te rzeczy najczęściej nie wiele maja ze sobą nic wspólnego. Taki mix różnych myśli i wspomnień po dłuższym czasie męczy i dekoncentruje. Z tego również powodu odnosi się wrażenie że Pierce nie grzeszy inteligencją i na prawdę ma problem z koncentracją.

Nie wiem komu bym miała polecić ta książkę, mi osobiście nie przypadła do gustu, choć zainteresowała na tyle, że przeczytałam również drugą część, która nie będę ukrywać jest lepsza. Więc jeżeli ktoś jest ciekaw nowej odsłony mitu o Persefonie to może ją przeczytać, ale nie powinien nastawić się tak jak ja na wielką zawiłą historie z romansem w tle, bo tego tu niestety zabrakło, a w ten sposób po prostu się nie rozczarujemy.

No i stało się! Przeczytałam książkę Meg Cabot "Porzuceni" i... no właśnie, wszystko było by dobrze jak bym jednak jej nie czytała, oszczędziłabym sobie czasu na jakieś lepsze książki.

To że się nią mocno rozczarowałam to by było lekkie nie dopowiedzenie, ale zacznijmy od plusów:
nawiązanie do mitologi, a dokładnie jak wszyscy zapewne wiedzą już na wstępie do mitu o...