Tym, co determinuje opowiadania Pawła Huelle, jest odzyskiwanie przeszłości. Wydobywanie z mroków niepamięci osób, zdarzeń i przedmiotów, które rację bytu znajdują już tylko w opowieści, gdyż albo nic po nich nie pozostało prócz wspomnienia, albo istniejące pozostałości są już tak dalece inne, że nie mają z nimi wiele wspólnego. Zdarzenia obecne są dla narratora pretekstem do wiązania ich niewidzialną nicią ze zdarzeniami przeszłymi, Huelle robi to z niebywałym wdziękiem, jego opowieści przepełnione są nienachalną melancholią, w dodatku autor ma niesamowity dar opowiadania. Oczywiście wszystko uwikłane jest w klimat "małej ojczyzny" autora, a więc Gdańska i okolic. Miasto jest bohaterem obecnym w każdym utworze, ulicy Polanki poświęcone jest nawet całe opowiadanie. Teraźniejszość przeplata się tu z przeszłością, rzeczywistość ze światem duchów (jak np. w moim ulubionym opowiadaniu "Mimezis"), Gdańsk z Danzig, humor ze smutkiem historii. A elementem wspólnym jest to, że wszystko przemija bezpowrotnie, ludzie umierają, symbole toną w nurtach Motławy, rzeczy zmieniają swoje nazwy i istotę. Niby banalna prawda, ale podana w zaprawdę niebanalny sposób.

Tym, co determinuje opowiadania Pawła Huelle, jest odzyskiwanie przeszłości. Wydobywanie z mroków niepamięci osób, zdarzeń i przedmiotów, które rację bytu znajdują już tylko w opowieści, gdyż albo nic po nich nie pozostało prócz wspomnienia, albo istniejące pozostałości są już tak dalece inne, że nie mają z nimi wiele wspólnego. Zdarzenia obecne są dla narratora pretekstem...