Poziom, niebotyczny, opowiadań na czas przeprowadzki, utrzymany!

Poziom, niebotyczny, opowiadań na czas przeprowadzki, utrzymany!

http://piatymuszkieter.blogspot.com/2015/10/pierwsza-miosc-i-inne-opowiadania-pawe.html

http://piatymuszkieter.blogspot.com/2015/10/pierwsza-miosc-i-inne-opowiadania-pawe.html

Tęsknoty i wspomnienia przeszłości i czasem mniej lub bardziej ukryte pytania o życiu usytuowane w raczej niespecjalnie zaciekawiającej czytelnika fabule opowieści, których wydarzenia w znacznej mierze rozgrywają się w Gdańsku - to, czego Huelle nigdy sobie nie odpuści i bardzo dobrze, bo dzięki temu nabierają one niezwykłego czaru.

Tęsknoty i wspomnienia przeszłości i czasem mniej lub bardziej ukryte pytania o życiu usytuowane w raczej niespecjalnie zaciekawiającej czytelnika fabule opowieści, których wydarzenia w znacznej mierze rozgrywają się w Gdańsku - to, czego Huelle nigdy sobie nie odpuści i bardzo dobrze, bo dzięki temu nabierają one niezwykłego czaru.

Piękne opowiadania, w których Huelle wciąż sławi swoje rodzinne strony. Ulica Polanki obecna niejednokrotnie w jego prozie doczekała się nawet osobnego opowiadania. Pojawia się w nim też Ernest Teodor Hoffmann, który po latach stanie się jednym z bohaterów powieści "Śpiewaj ogrody".
Jest i pan Bieszke, menonici, a nawet Lech Wałęsa.
Urzekający świat opowieści pozwalający wniknąć w "świat, nad którym zaszło już słońce".
"Znów padał deszcz. Zapewne także nad Oliwą, której dachów, ulic, ogrodów i zaułków nie zamieniłbym na żadne inne w świecie".

Piękne opowiadania, w których Huelle wciąż sławi swoje rodzinne strony. Ulica Polanki obecna niejednokrotnie w jego prozie doczekała się nawet osobnego opowiadania. Pojawia się w nim też Ernest Teodor Hoffmann, który po latach stanie się jednym z bohaterów powieści "Śpiewaj ogrody".
Jest i pan Bieszke, menonici, a nawet Lech Wałęsa.
Urzekający świat opowieści pozwalający...

Napiszę jedną opinię dla większości przeczytanych przeze mnie książek lub opowiadań Pawła Huelle. Dla mnie mają niesamowity klimat. Zacząłem je czytać zanim poznałem miejsca o których pisze ale o je tak sugestywnie opisywał, że czułem jakbym znał je od zawsze. Autor powoduje,też, że od razu czuje związek z bohaterami jego twórczości. Pewien znany ss man z Gdańska nie posiada tego daru i po przeczytaniu jednej jego książki po inne nie będę sięgał. A Huelle tak magicznie opisuje przeszłość czy bliższą czy dalszą, czy Gdańska czy Kresów, że aż ciarki przechodzą. Naprawdę ta literatura mnie rusza. I będę jeszcze wielokrotnie do niej wracał.
Tak na marginesie miałem przyjemność być jakiś czas temu na rodzinnym spotkaniu gdzie poleciały opowieści o Gdańsku lat 50 do 70 tych i klimat był jak u Huelle i była wódka i antykomunistyczne piosenki i różne przekręty w szkole na Strzyży...

Napiszę jedną opinię dla większości przeczytanych przeze mnie książek lub opowiadań Pawła Huelle. Dla mnie mają niesamowity klimat. Zacząłem je czytać zanim poznałem miejsca o których pisze ale o je tak sugestywnie opisywał, że czułem jakbym znał je od zawsze. Autor powoduje,też, że od razu czuje związek z bohaterami jego twórczości. Pewien znany ss man z Gdańska nie...

Tym, co determinuje opowiadania Pawła Huelle, jest odzyskiwanie przeszłości. Wydobywanie z mroków niepamięci osób, zdarzeń i przedmiotów, które rację bytu znajdują już tylko w opowieści, gdyż albo nic po nich nie pozostało prócz wspomnienia, albo istniejące pozostałości są już tak dalece inne, że nie mają z nimi wiele wspólnego. Zdarzenia obecne są dla narratora pretekstem do wiązania ich niewidzialną nicią ze zdarzeniami przeszłymi, Huelle robi to z niebywałym wdziękiem, jego opowieści przepełnione są nienachalną melancholią, w dodatku autor ma niesamowity dar opowiadania. Oczywiście wszystko uwikłane jest w klimat "małej ojczyzny" autora, a więc Gdańska i okolic. Miasto jest bohaterem obecnym w każdym utworze, ulicy Polanki poświęcone jest nawet całe opowiadanie. Teraźniejszość przeplata się tu z przeszłością, rzeczywistość ze światem duchów (jak np. w moim ulubionym opowiadaniu "Mimezis"),Gdańsk z Danzig, humor ze smutkiem historii. A elementem wspólnym jest to, że wszystko przemija bezpowrotnie, ludzie umierają, symbole toną w nurtach Motławy, rzeczy zmieniają swoje nazwy i istotę. Niby banalna prawda, ale podana w zaprawdę niebanalny sposób.

Tym, co determinuje opowiadania Pawła Huelle, jest odzyskiwanie przeszłości. Wydobywanie z mroków niepamięci osób, zdarzeń i przedmiotów, które rację bytu znajdują już tylko w opowieści, gdyż albo nic po nich nie pozostało prócz wspomnienia, albo istniejące pozostałości są już tak dalece inne, że nie mają z nimi wiele wspólnego. Zdarzenia obecne są dla narratora pretekstem...