Dickens & christmas collection

Nadchodzą święta Bożego Narodzenia oraz siódma rocznica śmierci Jakuba Marleya – wspólnika w interesach – Ebenezera Scrooga. Obaj panowie nie należeli do grupy przyjemnych jegomości, którzy byliby znani ze swej szczodrości i miłości wobec bliźnich. Nie cieszyło ich nic poza zyskiem – mamona oto był ich sens życia. Kresem ich wspólnej, „szczęśliwej” egzystencji była śmierć Jakuba. Nawet Scrooga niewiele ona obeszła i potrafił bez najmniejszego problemu przejść nad tym faktem do porządku dziennego. Do czasu, kiedy to jego zmarły przyjaciel nie odwiedził go w noc wigilijną. Spotkanie to miało uratować Scrooga przed losem, który dotknął Marleya. Jednak Ebenezer nie przejął się specjalnie wizytą i nie miał zamiaru zmieniać swojego życia. Nie wiedział jeszcze, że nie ucieknie przed swoim fatum i będzie musiała zmierzyć się z przeszłością, teraźniejszością i przyszłością. Te podróże w czasie i przestrzeni pozwoliły mu zrozumieć i przypomnieć sobie o tym, co w życiu najważniejsze. O jakich wartościach zapomniał, kogo w życiu skrzywdził – ta noc przed dniem Bożego Narodzenia była czasem rozliczeń i rachunku sumienia. To była ostatnia chwila na nawrócenie i mocne postanowienie poprawy. Czy tego dokonał – większość zna odpowiedź na te pytania, ale niezależnie od tego i tak warto przeczytać książkę Karola Dickensa, by jeszcze raz uświadomić sobie znaczenie świąt i odkryć ich magię.
Co do geniuszu i znaczenia „Opowieści wigilijnej” nie muszę chyba nikogo przekonywać – ot się rozumie samo przez się. To, jak bardzo aktualna jest to historia to chyba też dla nikogo nie jest niczym zadziwiającym, tak jak i to, że Scroogów dziś nam nie brakuje. Czasem i w sobie zauważamy Ebenezera, ważne jest jednak, aby nad nami nie zapanował. Niech duch świąt Bożego Narodzenia trwa nie tylko przez te kilka, ale przez 365 dni w roku.

"Jest wiele spraw na świecie, na których się zyskuje, chociaż nie przynoszą dochodu. Takie jest właśnie Boże Narodzenie! Czuję głęboki szacunek do tego święta ze względu na jego niezwykłość i uroczysty charakter, ale nawet gdyby nie było tak ważne, zawsze myślałbym o nim jako o czasie miłości, dobra, wybaczenia i szczęścia. Jest to bowiem jedyny dzień w roku, kiedy ludzie otwierają swe na co dzień zamknięte serca i rozumieją, że wszyscy jesteśmy towarzyszami tej samej wędrówki, która zakończy się w grobie."

Na ulicach Londynu szczęście unosi się w powietrzu, nadszedł świąteczny czas. Ebenezer Scroodge dla którego najważniejszą wartością są pieniądze, jak co roku nie uznaje owego święta Bożego Narodzenia, spędza go samotnie oraz separuje się od otoczenia. Coś jednak sprawia, że oblodzone serce skąpca otwiera się na miłość do człowieka.

Wróciłam do lektury sprzed lat, aby wczuć się w nadchodzący świąteczny klimat. Piękna, poruszająca z każdym powrotem do jej treści, pełna wartości historia. Skłania do refleksji, do zmiany złośliwości i złego postępowania wobec bliskich i otoczenia. Zwraca uwagę na współczucie i miłosierdzie. Z tej niezwykłej książki bije również cierpienie i nostalgia. Różnorodna symbolika użyta w tekście jest nadzwyczajnie istotna oraz użyta bardzo rozważnie, odpowiednio. Urzekająco czuć magię świąt! Nie zapominajmy Kochani, że nigdy nie jest zbyt późno by czynić dobro! Wracajcie co jakiś czas do owej sentymentalnej historii. Miłej lektury!

Chyba z wiekiem staję się beksą, bo czytając tę mądrą opowieść, popłakałam się okropnie... Scrooge, stary skąpiec bez serca, znienawidzony, budzący lęk - we mnie nie budził odrazy, a jedynie ogromny żal i współczucie.

Scrooge nienawidzi całego świata i nie chce mieć z nim do czynienia. Nie ma litości dla nikogo, pieniądz jest dla niego jedyną wartością. Co może go czekać oprócz śmierci w samotności? Śmierci, która innym sprawi radość lub ulgę? Scrooge nawet nie zdaje sobie sprawy, co zrobił ze sobą i swoim życiem, dopóki trzy duchy nie pokażą mu, co było, co jest i co będzie... A to, co stary człowiek zobaczy, będzie bardzo bolesne.

To będzie tak bolesne i smutne, że bolało i mnie. To nie jest lekka, świąteczna opowiastka dla dzieci. Nie poprawiła mi humoru, jest mi teraz bardzo smutno. Teraz się zastanawiam, ile jest ludzi, którzy nie zdają sobie sprawy, że jedyną wartością jest to, jacy jesteśmy dla innych. To, co im z siebie dajemy. Jeśli tego nie zrozumiemy, czeka nas samotne życie.

"Opowieść wigilijną" powinien przeczytać każdy, niezależnie od wieku. Jest piękna, magiczna, a przez swój smutek trafia głęboko do serca. A to, co chciał przekazać Dickens - zawsze będzie aktualne i potrzebne. To jasne i czytelne przesłanie, byśmy byli dobrzy. Tylko tyle i aż tyle...

"Zaczęło się od tego, że Marley umarł. To nie ulegało wątpliwości. Świadectwo zgonu podpisali: ksiądz, urzędnik, grabarz i właściciel zakładu pogrzebowego. Scrooge, wspólnik Marleya, także je podpisał, a jego nazwisko było cenione, cokolwiek by podpisał".

Tak właśnie zaczyna się "Opowieść wigilijna", zimowo-świąteczna bajeczka z morałem. Początek ma dość makabryczny, chociaż i dalej będzie momentami mrocznie, ale o tym później. Zostałam do poznania tej klasyki literatury zmuszona, gdyż omawialiśmy ten utwór w szkole. Biorąc pod uwagę, że nie jest to najobszerniejsze dzieło autora, żadna większa krzywda mi się nie stała, chociaż te duszyska z łańcuchami potrafiły za dzieciaka trochę przestraszyć.

Zresztą chyba taki był zamysł autora, żeby napędzić stracha nie tylko zimnemu Ebenezerowi Scrooge, ale również każdemu, kto sięgnie po tę książkę. Przesłanie jest bowiem bardzo proste i obrazowo przedstawione. Musisz być dobry dla bliźnich, bo inaczej marnie skończysz, a na zmianę nigdy nie jest za późno. Nic szczególnego i jak dla mnie to bardzo uproszczona wizja naszego świata, z którą chyba nie do końca się zgadzam, ale to nie miejsce na moje wątpliwości.

Mi po ponownym przeczytaniu nasunęła się myśl, że jeżeli to co powiedział Marley o naszych ziemskich obowiązkach wobec bliźnich jest prawdą, to prawdopodobnie powinnam zacząć szukać sobie gustownego łańcuszka.

Nadszedł ten wyczekiwany przez cały rok przedświąteczny czas. Czas przygotowań, porządków, ubierania choinki, robienia ozdób i dawania prezentów. Trzeba jeszcze tyle zrobić, a czasu jest tak mało...

Tylko czy w tym biegu za rybą, za prezentami, za czystością w domu nie gubimy po drodze tego, co jest sensem tych wyjątkowych dni? Czy nie gubimy ducha Świąt? Czy nie zapominamy, po co w ogóle je obchodzimy i czy Święta nie skłaniają nas do poprawy naszego charakteru? Co z tego, że kupimy mnóstwo jedzenia, jeśli przy okazji urządzimy w sklepie awanturę? Co z tego, że zaprosimy rodzinę, jeśli nie pomyślimy o biednych i samotnych, jeśli nie pomożemy im choćby drobnym gestem życzliwej pomocy godnie przeżyć Świąt?

Zmiany najlepiej zacząć od siebie, jednak czasem do zmiany potrzebny jest bodziec, nieraz wyjątkowa motywacja. I taką ma bohater wybitnej książki Karola Dickensa, Ebenezer Scrooge. Spotyka ducha swojego wspólnika, Marleya, który pomaga mu (przy okazji nieźle go strasząc) zrozumieć co jest sednem Świąt i zmienić się na lepsze. I o tym jest ta pouczająca, mądra i wzruszająca wigilijna opowieść, którą warto sobie raz w roku przypomnieć.

Przy tej okazji chciałabym Wszystkim Znajomym życzyć zdrowych, pogodnych i wesołych Świąt Bożego Narodzenia oraz wszelkiej pomyślności w Nowym Roku! :)

Kolejna lektura mojej siostrzenicy (klasa 7).
Myślę, że to dobry wiek, na pierwsze czytelnicze spotkanie z "Opowieścią wigilijną", i myślę też, że każdy, naprawdę każdy, powinien chociaż raz wziąć do ręki tę niewielką książeczkę, poświęcić godzinę swojego życia i przeczytać, co Dickens chce nam powiedzieć.
Wczoraj minęło 175 lat od pierwszego jej wydania, książka nie straciła zupełnie nic na aktualności, i nie ma chyba człowieka, który nie zetknąłby się z jakąś jej interpretacją: filmem, przedstawieniem teatralnym, bajką (nawet przesławny disneyowski Sknerus Mckwacz zawdzięcza swoje imię bohaterowi "Opowieści...").
Charles Dickens nie odkrywa przed nami nieznanych lądów i nieodkrytych mórz człowieczeństwa, robi coś innego, chyba nawet ważniejszego - przypomina jak prosto i łatwo przychodzi zapomnieć jak człowiekiem być. Jak to jest cieszyć się z drobnych rzeczy, jak niewiele trzeba, żeby wywołać uśmiech na czyjejś twarzy, co przecież automatycznie powoduje go na naszej. Mówi wprost, że łatwiej się opancerzyć, obrastać w pretensje, wyrzuty, żal,  i pozwolić żeby skorupa zgorzknienia rosła, niż pozwolić wejść do  swojego świata ludziom.
Nie każdy, tak jak Ebenezer Scrooge, dostaje możliwość na spojrzenie na siebie z boku i szansę na zmianę . Nie do każdego przyjedzie Duch Przyszłych Świąt Bożego Narodzenia, i pozwoli spojrzeć na to co go czeka, za to każdy może sięgnąć po "Opowieść Wigilijną".
Warto.
Polecam gorąco.