Kto nie lubi kryminałów? Komu nie cieszy się buźka, kiedy trup ściele się gęsto, zwyrodnialcy czyhają na ulicach na niewinne duszyczki, a krew wylewa się strumieniami z każdej strony? Przecież najciemniejsze zakamrki ludzkiej duszy i najgorsze możliwe aspekty ludzkiego bytowania, męczarnie i tortury, zło i wynaturzenie od zawsze fascynowały, fascynują i będą fascynować, bo do ciemnej strony mocy ciągnie, oj ciągnie, i to każdego bez wyjątku.
Dlatego też sądzę, że niniejszy zbiór opowiadań wielu osobom przypadnie do gustu, bowiem najgorszych ludzkich zachowań, prymitywnych instynktów i niepokojących skrzywień na psychice można tu doświadczyć w ilości wystarczającej nawet dla najbardziej wymagających wielbicieli makabry. Jest krwawo, jest okrutnie, czasem wręcz wulgarnie. Jeśli tego oczekujecie od kryminału, nie zawiedziecie się.
Jeśli zaś sięgneliście po tę pozycję ze względu na chęć poznania, jak głosi okładka, "nowego oblicza miasta nad Motławą", możecie się odrobinę zawieść. Gdańsk jest, owszem, ale wystepuje jedynie jako tło wydarzeń. Autorowi zabrakło ważnej umiejętności zmieniania miejsca akcji w bohatera opowieści.
Nie jest to jednak aż tak odstręczające. Tym, co najbardziej mnie irytowało w czasie lektury, były zakończenia. W znakomitej większości przypadków ujawnienie zagadki, kto stoi za morderstwami, było właściwie wplecione między zdania. To, na co czekałam przez kilkadziesiąt stron, zostało wspomniane mimochodem, jakby autorowi przypomniało się w ostatniej chwili, że musi przecież oznajmić, kto był tym okrutnym zwyrodnialcem. Mamy z tym do czynienia m.in. w tytułowym opowiadaniu "Fatum", w "Śmierci i pomarańczach" i w "Zupie z konia". Dwa ostatnie są zresztą moim zdaniem najsłabszymi opowidaniami w zbiorze.
No, może oprócz utworu "Jan Heweliusz musi zniknąć", kiedy przez dwadzieścia stron nie dzieje się prawie nic.
Ale, ale! Przecież powiedziałam, że patrząc całościowo książka wypada całkiem nieźle. Które więc opowiadania są moim zdaniem najlepsze i dlaczego? Zdecydowanie moim ulubionym będzie "Zbrodniarz, którego oszukała zbrodnia". Frapująca zagadka, tajemnicze zakończenie, niezwykle wymowni bohaterowie i wartko poprowadzona akcja czynią to opowiadanie najlepszym.
Wart uwagi jest też "Czerwony kapturek" - niecodzienna wersja znanej wszystkim baśni.
Reszta opowiadań wypada po prostu przeciętnie. Nie ma tragedii, nie ma też szału. Jeśli jednak, jak wspomniałam na początku, komuś do szczęścia potrzeba jedynie wielu trupów i zwyrodniałych szaleńców, ta pozycja zaspokoi w pełni jego gusta literackie.

Kto nie lubi kryminałów? Komu nie cieszy się buźka, kiedy trup ściele się gęsto, zwyrodnialcy czyhają na ulicach na niewinne duszyczki, a krew wylewa się strumieniami z każdej strony? Przecież najciemniejsze zakamrki ludzkiej duszy i najgorsze możliwe aspekty ludzkiego bytowania, męczarnie i tortury, zło i wynaturzenie od zawsze fascynowały, fascynują i będą fascynować, bo...