Można powiedzieć, że życie to jeden wielki bal. Ludzie stroją się na niego rozmaicie… Czasami niestety źle dobiorą odzienie przez co psują swój bal, psują swoje życie… Całe szczęście złą kreację zawsze można zmienić, wyrzucić, zapomnieć o niej i tym samym zacząć wszystko od nowa. Wszak bal trwa i trwa. I jeszcze niejednej pannie i niejednemu kawalerowi przyjdzie na nim zadebiutować.

Przenieśmy się na chwilę do przeszłości, a dokładnie do lat 30-tych, kiedy to na salonach zadebiutowały siostry Blythe. Ułożona i zawsze perfekcyjna Irene oraz porywcza i niesforna Diana. Każda szła przez życie własną drogą –dla jednej skończyło się to ślubem z ogólnie szanowanym dżentelmenem, dla drugiej tajemniczym zaginięciem w roku 1941. Losy obu kobiet poznamy za sprawą młodej Amerykanki, która po śmierci Irene przeprowadza inwentaryzację wystawionej na aukcję rezydencji. W czasie prac odkrywa, że jeden z pokoi jest zamknięty na klucz, a jest to najładniejszy pokój w całej willi, do tego pokój wygląda tak, jakby nigdy nie był zamieszkany. W jego nienaruszonej biblioteczce Cate odnajduje pudełko z dość dziwną zawartością… Zaintrygowana znaleziskiem postanawia zgłębić historię starej posiadłości i jej mieszkańców. Tym samym próbuje też poukładać swoje życie, w pewien sposób związane z losami zaginionej Diany „Niuni” Blythe…

Książkę autorstwa Kathleen Tessaro najchętniej podzieliłabym na dwie części i poddała je osobnej ocenie. Na dwie, gdyż historia sióstr Blythe jest przedstawiona przede wszystkim za pomocą listów, a główny szkielet narracyjny to perypetie Cate – młodej kobiety z burzliwym życiorysem. I muszę przyznać, że te listy, przenoszące mnie na salony, na bale, do posiadłości ziemskich, były balsamem na duszę, czymś, co napędzało tę powieść. Niespecjalnie zainteresowało mnie pogmatwane życie Cate, jej rodziny, jej przyjaciela. Czym prędzej przewracałam kartki, by na nowo przenieść się w lata trzydzieste i śledzić poczynania osobliwej Diany. W moim odczuciu wszystko co związane z siostrami Blythe było niezwykle wciągające i aż szkoda, że autorka trochę okroiła te fragmenty na rzecz wątku współczesnego. Gdyby tak zmienić proporcje… -wtedy z czystym sumieniem wystawiłabym tej opowieści bardzo wysoką notę. A tak jest po prostu dobrze.

Warto wspomnieć, iż inspirację dla powieści, pani Tessaro zaczerpnęła z rzeczywistych wydarzeń wzorując się na losach sióstr Mitford, Curzon i innych, a także na rewelacjach dotyczących bratanic Królowej Matki, które od nastoletniości przebywały z zakładzie psychiatrycznym, a oficjalnie uznawano iż nie żyją. Co do owego tajemniczego pudełka - to było to autentyczne znalezisko przyjaciółki pisarki. I tak od ogółu do szczegółu powstała zgrabna opowieść o obsesyjnej miłości, tragicznych wypadkach i nieodgadnionych kolejach ludzkiego losu. A słowo „debiutantka” odnosi się w niej tylko do pojęcia salonowego debiutu, ale i debiutu w nowej roli życiowej. I bez znaczenia jest czas i miejsce, czy to dziś, czy kilkadziesiąt lat temu –każdy debiut jest i był trudny. W końcu debiut to rozpoczęcie kolejnego etapu, zapowiedź zmian bez gwarancji na sukces.

„Debiutantkę” polecam tym, którzy lubią odkrywać tajemnice, lubią powieści przeplatające współczesność z przeszłością, a także cenią sobie szczegółowe opisy emocjonalnej sytuacji bohaterów, wyglądu przedmiotów i miejsc. Wszak wszystko to i jeszcze więcej odnajdą w –DEBIUTANTCE.

Można powiedzieć, że życie to jeden wielki bal. Ludzie stroją się na niego rozmaicie… Czasami niestety źle dobiorą odzienie przez co psują swój bal, psują swoje życie… Całe szczęście złą kreację zawsze można zmienić, wyrzucić, zapomnieć o niej i tym samym zacząć wszystko od nowa. Wszak bal trwa i trwa. I jeszcze niejednej pannie i niejednemu kawalerowi przyjdzie na nim...