Długo, oj długo zabierałam się do przeczytania już drugiej części Sagi o Septimusie Heapie. Aż wreszcie postanowiłam, że nadszedł już na nią czas. Czas, w którym powinnam wziąć ją w swoje ręce i rozpocząć czytanie.

Czytało mi się łatwo, lekko, przyjemnie oraz szybko. Ułatwiała to na pewno całkiem spora czcionka i myślę, że także styl pisania autorki. Jednak do końca nie przypadł mi on do gustu. Nie wiem dlaczego odczułam to dopiero w drugim tomie, a nie w pierwszym. "Zakazaną magią" byłam wprost oczarowana, zdarzało się naprawdę wiele takich momentów, które tak bardzo wciągały, że ciężko było się oderwać od lektury. Tego niestety nie mogę powiedzieć już o Smoczym locie. Myślę, że może gdybym przeczytała tę serię kilka lat temu, (może nawet wystarczyłoby cofnąć się w czasie tylko o rok) spodobałaby mi się bardziej, gdyż jest chyba raczej przeznaczona dla tych nieco młodszych ode mnie czytelników.

Ale nie mogę też powiedzieć, że książka nie spodobała mi się ani trochę, bo pomimo tego, co napisałam w poprzednim akapicie jest to całkiem dobra powieść, którą wiele osób porównuje do "Harry'ego Pottera". Nie umiem dokładnie stwierdzić, czy te dwie serie są do siebie podobne. Owszem, występuje i w jednej i w drugiej wątek czarodzieja, czy raczej czarodziejów itp. Ale nie wiem czy to wystarczy. Myślę, że twórczości Rowling raczej nie można porównywać do dorobku Sage. Ta druga autorka jest przecież mniej znana, jej powieści nie zostały jeszcze z tego, co wiem zekranizowane i pisze raczej powieści dla młodszych czytelników, czego nie można powiedzieć o tej pierwszej pisarce.

Podsumowując, książka nie jest wcale taka zła. Jest dobra, niektórzy może nawet powiedzą, że bardzo dobra. Jednak ja tą drugą częścią trochę się rozczarowałam. Ale pomimo tego polecam osobom, które przeczytały pierwszą część, bo sądzę, że warto przeczytać już całą sagę, jeśli się ją zaczęło. Ja również zamierzam jeszcze przeczytać kolejne tomy.

Długo, oj długo zabierałam się do przeczytania już drugiej części Sagi o Septimusie Heapie. Aż wreszcie postanowiłam, że nadszedł już na nią czas. Czas, w którym powinnam wziąć ją w swoje ręce i rozpocząć czytanie.

Czytało mi się łatwo, lekko, przyjemnie oraz szybko. Ułatwiała to na pewno całkiem spora czcionka i myślę, że także styl pisania autorki. Jednak do końca nie...