Lata 90-te ubiegłego wieku były dla mnie czasem powolnego wchodzenia w dorosłość. Moje dzieciństwo przypadło jeszcze na czas PRL-u. Wiek młodzieńczy przyszło mi przeżywać już w nowej Polsce, jakże różnej od od tej gdzie pomarańcze jadło się tylko na święta (pamiętam je w paczkach pod choinką), oglądało 10 minutową dobranockę o 19:00 (w weekendy film Disneya - 25 minut) a na lekcjach rosyjskiego w podstawówce słuchało się opowieści o dzielnych żołnierzach Armii Czerwonej którzy wyswobodzili nas z niewoli.
I nagle wszystko zaczęło się zmieniać: skończyły się kolejki, zniesiono cenzurę i jak grzyby po deszczu zaczęły się prywatne biznesy.
Dla wielu był to raj: nowe możliwości, szansa na zarobienie dużych pieniędzy a potem ich wydawanie.
Jednak wszystko ma drugie dno. Bo nowa Polska to też dzika prywatyzacja, sprzedawanie zakładów za bezcen, masowe zwolnienia, gigantyczne bezrobocie i morze ludzi którzy nie potrafili się w tej rzeczywistości odnaleźć.

Mariusz Szczygieł w zbiorze reportaży "Niedziela która zdarzyła się w środę" opisuje lata 90-te "bez cenzury". Pokazuje ludzkie dramaty, wielkie marzenia i dążenie do osiągnięcia sukcesu w nowych czasach.
Ludzi którzy stali się ofiarami transformacji jak i tych którzy wykorzystali swą szansą "robiąc sukces".
Teksty te to niezwykle prawdziwy zapis tamtych czasów który dziś ma już wartość historyczną bo młodzi ludzie czytając tę książkę będę do niej podchodzić tak samo jako do opowieści o zamierzchłej przeszłości.

Mariusz Szczygieł to człowiek instytucja. Sam namaszczony przez Hannę Krall jest obecnie mentorem dla młodych dziennikarzy których uczy zawodu reportera.
W jego tekstach widać szacunek do rozmówcy czy to jeśli chodzi o proboszcza będącego inicjatorem budowy świątyni w Licheniu czy chłopaka którego misją życiową było propagowanie onanizmu. Bo reportaże zawarte w tym zbiorze są tak zróżnicowane je różne były lata 90-te.

Świetna literatura która dla niektórych z nas będzie sentymentalnym powrotem do lat młodzieńczych dla innych zaś solidną lekcją historii.

Polecam po stokroć.

Lata 90-te ubiegłego wieku były dla mnie czasem powolnego wchodzenia w dorosłość. Moje dzieciństwo przypadło jeszcze na czas PRL-u. Wiek młodzieńczy przyszło mi przeżywać już w nowej Polsce, jakże różnej od od tej gdzie pomarańcze jadło się tylko na święta (pamiętam je w paczkach pod choinką), oglądało 10 minutową dobranockę o 19:00 (w weekendy film Disneya - 25 minut) a na...