Takie książki nie powinny się starzeć, a jednak recepcja tych reportaży zmieniła się przez dziesięciolecia. Obecnie czytając tę książkę nie brzmi ona tak odkrywczo jak przed upadkiem bloku komunistycznego. Jednocześnie trzeba docenić sposób przemycania informacji w sposób niezaprzeczalny przez cenzurę.
I do tego głos Mai Ostaszewskiej w audiobooku :)

Takie książki nie powinny się starzeć, a jednak recepcja tych reportaży zmieniła się przez dziesięciolecia. Obecnie czytając tę książkę nie brzmi ona tak odkrywczo jak przed upadkiem bloku komunistycznego. Jednocześnie trzeba docenić sposób przemycania informacji w sposób niezaprzeczalny przez cenzurę.
I do tego głos Mai Ostaszewskiej w audiobooku :)

Mimo, że reportaże były bardzo krótkie to nie tak łatwe w odbiorze. Przekaz jest ukryty w sposób przepiękny. Szczególnie zwrócił moją uwagę rozdział (reportaż) na temat poezji, który przy jeszcze obecnym rządzie wydawał mi się bardzo aktualny.

Mimo, że reportaże były bardzo krótkie to nie tak łatwe w odbiorze. Przekaz jest ukryty w sposób przepiękny. Szczególnie zwrócił moją uwagę rozdział (reportaż) na temat poezji, który przy jeszcze obecnym rządzie wydawał mi się bardzo aktualny.

Czy Hannę Krall trzeba przedstawiać? Może tym, którzy się jeszcze z nią nie zetknęli. Wobec tego powinni to niezwłocznie nadrobić.

Czy Hannę Krall trzeba przedstawiać? Może tym, którzy się jeszcze z nią nie zetknęli. Wobec tego powinni to niezwłocznie nadrobić.

Hanna Krall, to wnikliwa, ale oszczędna w języku obserwatorka. Za oszczędnością idzie precyzja, co wyostrza przedstawiane fakty. Autorka bynajmniej jednak nie posługuje się suchym językiem. Mam też wrażenie, że te reportaże mają w sobie coś duchowego.

Hanna Krall, to wnikliwa, ale oszczędna w języku obserwatorka. Za oszczędnością idzie precyzja, co wyostrza przedstawiane fakty. Autorka bynajmniej jednak nie posługuje się suchym językiem. Mam też wrażenie, że te reportaże mają w sobie coś duchowego.

To podobno kultowa pozycja w dorobku Krall (a są jakieś inne?).
Owa "kultowość" podobno wzięła się stąd, że autorka opisując sowiecką rzeczywistość w sposób niezwykle subtelny, przemyciła wiele krytycznych spostrzeżeń na temat ZSRR. Ta krytyka sowietów była tak subtelna, że chyba sama autorka jej nie zauważyła, bo w jednym z wywiadów stwierdziła, że nie spodziewała się takiego odbioru swoich reportaży w Polsce.
Tak czy owak, mimo upływu czasu, xiążka nadal świetna.

To podobno kultowa pozycja w dorobku Krall (a są jakieś inne?).
Owa "kultowość" podobno wzięła się stąd, że autorka opisując sowiecką rzeczywistość w sposób niezwykle subtelny, przemyciła wiele krytycznych spostrzeżeń na temat ZSRR. Ta krytyka sowietów była tak subtelna, że chyba sama autorka jej nie zauważyła, bo w jednym z wywiadów stwierdziła, że nie spodziewała się...

Doskonałe reportaże. Coraz bardziej (bo jeszcze po niedawno przeczytanych "Sześciu odcieniach bieli") utwierdzam się w swoim zachwycie nad ogromną klasą i warsztatowym kunsztem reportaży Hanny Krall.
A, i obowiązkowo do czytania razem z przedmową Mariusza Szczygła, bo to ogromna wartość dodana książki, umiejscawiająca te teksty w konkretnym kontekście i dająca wskazówki do dalszej lektury.

"Jedna moja znajoma przywiozła sobie cudowne lakierki w kolorze beżowym, ze srebrną klamrą, z Samarkandy. Kupiła je wtedy, gdy cała wycieczka zwiedzała grób Tamerlana. Grób można w końcu obejrzeć w podręczniku historii sztuki albo na pocztówce, a lakierków, zwłaszcza beżowych, nie - mówiła moja znajoma. I słusznie. Bo jak je wkłada do różowej koronki, to żadna nie pytała: - Czy widziała pani grob Tamerlana? Natmiast wszystkie pytały: - Gdzie pani dostała te lakierki?".

Doskonałe reportaże. Coraz bardziej (bo jeszcze po niedawno przeczytanych "Sześciu odcieniach bieli") utwierdzam się w swoim zachwycie nad ogromną klasą i warsztatowym kunsztem reportaży Hanny Krall.
A, i obowiązkowo do czytania razem z przedmową Mariusza Szczygła, bo to ogromna wartość dodana książki, umiejscawiająca te teksty w konkretnym kontekście i dająca wskazówki do...

Trudno tę książkę ocenić, ale finalnie chyba, jak zapowiada Mariusz Szczygieł w przedmowie, lepiej czytać ją jak przykład narracji w czasach cenzury. O samym życiu w ZSRR z pewnością znajdziemy już inne, bardziej rozbudowane pozycje, jakkolwiek i z tej można wynieść niejeden smaczek. Szczególnie ujął mnie fragment o życiu fizyków i ogólnie przywilejów, serwowanych naukowcom.
Słowem, podziwiam styl i zgrabne zawirowanie narracją tak, by jak najwięcej przemycić dla ówczesnego polskiego czytelnika.

Trudno tę książkę ocenić, ale finalnie chyba, jak zapowiada Mariusz Szczygieł w przedmowie, lepiej czytać ją jak przykład narracji w czasach cenzury. O samym życiu w ZSRR z pewnością znajdziemy już inne, bardziej rozbudowane pozycje, jakkolwiek i z tej można wynieść niejeden smaczek. Szczególnie ujął mnie fragment o życiu fizyków i ogólnie przywilejów, serwowanych...

Nie wiedziałem, że na Syberię niektórzy wyjeżdżali z własnej woli....

Nie wiedziałem, że na Syberię niektórzy wyjeżdżali z własnej woli....

Krall pisze o codzienności zwyczajnych ludzi w tak realistyczny sposób, że czasami mam poczucie, jakbym ja też tych ludzi spotkała.

Krall pisze o codzienności zwyczajnych ludzi w tak realistyczny sposób, że czasami mam poczucie, jakbym ja też tych ludzi spotkała.

Bardzo mi przypadł do gustu język tych reportaży, ironiczny, pozornie zgodny z propagandą a jednak....

Bardzo mi przypadł do gustu język tych reportaży, ironiczny, pozornie zgodny z propagandą a jednak....