Rewelacyjna, zmuszająca do refleksji. Straszna.Śmieszna.Dziwna.

Na początku wspomnę coś o samej autorce serii. Tricia Rayburn na okładce swojej książki jest opisywana w następujący sposób:
„Zaczęła pisać jeszcze jako nastolatka. Dziś jest uznaną autorką książek dla młodzieży. Jej cykl o syrenach to niezwykłe romantyczne powieści z mrocznym, sensacyjnym wątkiem. (…) Tricia uwielbia wodę, pomimo lęku przed stworzeniami z głębin, dlatego zamieszkała w nadmorskiej miejscowości na wschodnim wybrzeżu Long Island.”
Nie czytałam żadnej innej książki tej autorki. Według mnie, cechuje się ciekawym stylem, lekkim, który łatwo się czyta. Właściwie pierwsze skojarzenie, które przychodzi mi na myśl po przeczytaniu jej powieści, jest takie, że jest ona podobna (formą, przekazem, stylem właśnie) do kultowych cyklów dla nastolatek (tak, właśnie tych o chłopakach, psiapsiółach, ich problemach), typu „Pamiętnik Księżniczki”, niestety. Jednak jest pomiędzy nimi jedna wielka, ważna, kluczowa różnica. Książki pani Tricii należą do gatunku fantasy, a do typowego dla dziewczęcych powieści słodkiego „romantyzmu” (który w Syrenach jednak jest o wiele głębszy, że tak się wyrażę), dodano spowijający całość mrok i tajemnicę.

Jest to historia pewnej dziewczyny, której siostra Justine ginie w nieznanych okolicznościach w miasteczku Winter Harbor, gdzie rodzina Sandsów spędza corocznie wakacje, na samym początku książki. Ponieważ Vanessa Sands, główna bohaterka (swoją drogą, nie cierpię tego imienia xd), za wszelką cenę chce znaleźć przyczynę niespodziewanej śmierci swej siostry, a jednocześnie przyjaciółki, wszczyna we własnym zakresie śledztwo w tym kierunku. W międzyczasie znika też brat jej kolegi, czyli chłopak zmarłej dziewczyny. To tylko zachęca Vanessę do szukania prawdy, którą pragnie poznać. Wkrótce na brzegu w miasteczku Winter Harbor pojawiają się kolejno ciała trupów z uśmiechami na twarzach.
Historia, która powstała w głowie Tricii Rayburn, opiera się głównie na wątku rozwiązywanej przez Vanessę i jej kolegę Simona zagadce. W trakcie rozwijania się powieści, pomiędzy tymi dwojga rozkwita niepowtarzalne uczucie. Reczywiście, pojawiają się tu mroczne fragmenty dotyczące zbrodni wykonanej na siostrze Vanessy i innych ofiarach, które są najciekawszą częścią książki.
W którymś momencie dziewczyna poznaje Paige, córkę jednej z członkiń populacji przerażająych syren, Rainy. Gdy ona dowiaduje się, kim jest jej rodzina, staje się roztrzęsiona, wpada w popłoch.
Historia Vanessy, Paige, Simona i Caleba (zaginionego brata Simona) jest opowieścią o walce z czychającym w małym miestaczku złem.
Czasem, gdy wczytywałam się w kolejne przygody Vanessy, odnosiłam wrażenie, że jest ona zbyt płaczliwa, bezbronna. Wyglądało to dosyć sztucznie. Wydaje mi się, że uczucia związane z utratą bliskiej rodziny, opisane przez pisarkę, były za to dość realistyczne. Najlepsza w tym wszystkim była reakcja matki, która próbowała przekonać samą siebie, że wszystko jest w porządku. Chciała jak najszybciej zapomnieć o tym, co się stało.
Opis syren jest bardzo oryginalny. Zaprzecza ich powszechnemu poglądowi, jako dobrych syrenek z kreskówek. Tym razem są straszne, zawistne, złe, niebezpieczne.
Powieść Tricii Rayburn oceniam na bardzo dobrą. Jest niepowtarzalna, choć mało twórcza. Temat syren, jak się okazuje, jest jeszcze niewyczerpany, ale jednak już istniejący we współczesnym świecie i powtarzany dosyć często.

Rewelacyjna, zmuszająca do refleksji. Straszna.Śmieszna.Dziwna.

Na początku wspomnę coś o samej autorce serii. Tricia Rayburn na okładce swojej książki jest opisywana w następujący sposób:
„Zaczęła pisać jeszcze jako nastolatka. Dziś jest uznaną autorką książek dla młodzieży. Jej cykl o syrenach to niezwykłe romantyczne powieści z mrocznym, sensacyjnym wątkiem. (…) Tricia...