"Ojciec okazał się łajdakiem i jest ich pięć. Pięć Natalii, ale nie pięć sióstr. Umysł to rozumiał, serce jeszcze nie. Poczucia pokrewieństwa ani wspólnoty dusz nie miały. Nie miały też wspólnej przeszłości i, co bardzo prawdopodobne, przyszłości. Wiedziały, że ojciec był ich wspólny, ale następstwa tego faktu też wydawały się dziwnie odległe. W krótkim czasie zostały zbombardowane tyloma szokującymi informacjami, że nie do końca mogły się w nich połapać."

Jarosław Sucharski postanawia odebrać sobie życie zanim nowotwór mózgu zacznie go uśmiercać powoli i boleśnie. Mężczyzna spisuje testament, przekazuje swojemu notariuszowi depozyt, zostawia otwarte drzwi do domu, zawczasu dzwoni na policję, po czym zabija się strzałem w głowę. Jednak przybyli na miejsce zdarzenia funkcjonariusze mają wątpliwości, czy aby na pewno Sucharski popełnił samobójstwo. Wkrótce o śmierci mężczyzny zostają poinformowane jego córki. Sęk w tym, że wcześniej nie wiedziały, iż mają rodzeństwo, a jakby tego było mało - wszystkie noszą to samo imię… Pięć kobiet wprowadza się do odziedziczonej po ojcu rezydencji w Mechlinie. Ciągłe nieporozumienia, prawie codzienne wizyty policji, próby włamania i odkrywanie tajemnic, jakie kryje dom - to nawet nie połowa spraw, z którymi przyjdzie im się zmierzyć.

Po przeczytaniu serii o Zaciszu 13 postanowiłam, że sięgnę po wszystkie powieści autorstwa Olgi Rudnickiej. Szybko zaczęłam wcielać ten plan w życie i już przy pierwszej wizycie w bibliotece wypożyczyłam „Natalii 5”. Nie dość, że książkę napisała polubiona przeze mnie ostatnio autorka, to jeszcze bohaterki są moimi imienniczkami. Uznałam, że ta powieść musi mi się spodobać, nie dopuszczałam do siebie myśli, że może być inaczej. I nieco się rozczarowałam.

Bohaterek nie sposób nie polubić. Przyrodnie siostry znacznie różnią się od siebie, przez co nieustannie dochodzi między nimi do nieporozumień. Jedna jest wiecznie początkującą pisarką, druga - poważną kierowniczką w banku, trzecia - szaloną studentką historii, czwarta - panią domu wychowującą dwójkę dzieci, a piąta - świeżo upieczoną absolwentką liceum, szarą myszką. Każda, bez wyjątku, wzbudziła we mnie sympatię i wręcz zmusiła do śmiechu. A jednak żadnej z Natalii nie uznałam za najciekawszą bohaterkę powieści - pierwsze miejsce eq aequo zajmują policjanci, który zmuszeni byli zjawiać się w rezydencji w Mechlinie na każde wezwanie.

Książka napisana jest lekkim, przystępnym językiem. Jak to u Rudnickiej, niewiele jest opisów, za to całe mnóstwo zabawnych dialogów, nieustannie wzbudzających uśmiech na twarzy. Niestety, absolutnie nie mogę powiedzieć, że „Natalii 5” mnie wciągnęło. Dzięki zwrotom akcji i mnogości wydarzeń było ciekawie, to i owszem, lecz po odłożeniu powieści na chwilę musiałam zmuszać się do kontynuowania lektury. Książkę czytałam aż tydzień, dopiero 100 ostatnich stron było tak porywających, że ani przez moment nie myślałam o niczym innym, tylko czytałam do samego końca.

"-Co tu się dzieje? - do kuchni wkroczyła mama Natki. -Dlaczego macie dziurę w podłodze? - zastygła oszołomiona na widok mrocznej czeluści.
-To ich dziura - powiadomił ją Marcin.
-I ich kuchnia - dodał Adrian.
-I nikomu nic do tego - ze złośliwym uśmiechem dołożył Krzysztof."

Z bólem serca muszę wymienić jeszcze jedną wadę „Natalii 5” - brak tajemniczego, niezidentyfikowanego chyba jeszcze przez nikogo „tego czegoś”. W powieści zabrakło po prostu… iskierki. Skoro wszystkie bohaterki mają iście wybuchowe charaktery, potrzebują jakiegoś impulsu, by pokazać, na co naprawdę je stać.

Ogólnie rzecz biorąc, polecam „Natalii 5” osobom, dla których byłoby to pierwsze spotkanie z twórczością Olgi Rudnickiej. Pomimo kilku słabych stron, jest to pełna humoru komedia kryminalna. Jednak ci, którzy czytali już inne powieści autorki, mogą się poczuć trochę zawiedzeni.

"Ojciec okazał się łajdakiem i jest ich pięć. Pięć Natalii, ale nie pięć sióstr. Umysł to rozumiał, serce jeszcze nie. Poczucia pokrewieństwa ani wspólnoty dusz nie miały. Nie miały też wspólnej przeszłości i, co bardzo prawdopodobne, przyszłości. Wiedziały, że ojciec był ich wspólny, ale następstwa tego faktu też wydawały się dziwnie odległe. W krótkim czasie zostały...