Chciałbym w tak prosty sposób, jak czyni to autorki definiować otaczający mnie świat i dokonywać jednoznacznych uproszczeń w jego ocenie, zwłaszcza w ocenie moralnej, która z natury swojej dotyka zawsze kwestii delikatnych i musi się odznaczać taktem i ogromnym wyczuciem. Chciałbym, by świat był czarno-biały i nie wymagał ode mnie zastanawiania się nad szarościami, których niestety bardzo dużo jest wokół mnie. Chciałbym, by wszystkie problemy, moje i innych, udawało się rozwiązać poprzez dialog, bo ten uważam, za najlepszą formę międzyludzkiego porozumienia i daleki jestem od wszelkich aktów agresji, czy to fizycznej, czy słownej, czy jakiejkolwiek innej. Chciałbym, ale jestem też świadomy tego, że tak jak każdy sąd moralny będzie miał wiele punktów widzenia, bo tylu ludzi, tak są pewne sądy, które muszą mieć jednoznaczną kategoryzacje, by nie wprowadzać chaosu i zamieszania w ten i tak mocno skomplikowany porządek naszego życia. I takim sądem i taką kategoria na pewno dla mnie jest życie, które swoją wartość ma, im jestem starszy. Tak bezcenną, że, choć uciekam przed rożnego rodzaju ideologizacją i dogmatyzmem, tak tutaj bezsprzecznie taką wyrazistą postawę przyjmuję. Zostawiam na boku jakąkolwiek analizę religijną, jestem filozofem, etykiem i tylko w kręgu tych pojęć chcę się poruszać, a tu nie mogę zgodzić się z próbą wyeliminowania pojęcia człowieka z najjawniejszej fazy powstania życia ludzkiego. Moment kiedy dochodzi do aktu zapłodnienia jest dla mnie jednoznacznie momentem powstania życia i to życia w całej swej potencjalności bycia człowiekiem, bo tylko z takiego połączenia komórek rodzi się człowiek, a nie ktoś czy coś innego. I ta potencjalność wszystkich cech człowieczeństwa zapłodnionych komórek wyklucza wszelkie spekulacje od kiedy to życie to już nie zarodek tylko człowiek. Nieuczciwością intelektualną jest próba przesunięcia czasu powstania człowieka a w ten sposób wprowadza się do języka rozróżnienia, że początek życia to tylko zarodek a człowiek to dopiero potem. Nieprawda. Czy to to będzie tylko moment połączenia komórek czy siedmiomiesięczny płód to mamy do czynienia już z dzieckiem, czyli człowiekiem. I nie można tej oczywistości zniekształcać czy deprecjonować. Moment poczęcia to moment powstania życia i człowieka. Próba zdepersonalizowana zarodka jako potencjalnego człowieka to próba zawłaszczenia ideologicznego, która dokonuje się pod płoszczykiem haseł pro-choice, tu nie o wybór chodzi. Ja mogę zrozumieć, że kobieta może dokonać aborcji, ale niech dokonuje jej z poczuciem, że zabija życie, że zabija człowieka. I nie można tylko grać na sentymentalnej strunie, że ciąża pochodzi z gwałtu czy płód jest uszkodzony, bo to promil wszystkich aborcji. Chciałbym, by autorkom zależało na prawdzie słów i prawdzie naukowego poznania rzeczywistości, ale bez domieszki ideologicznej, tak książka byłaby cenna, a tak traci, jest w wielu miejscach prywatnym atakiem na stanowisko Kościoła czy wręcz zmagając się, jak piszą autorki, z mitami same te mity tworzą, jak choćby uciekając przed opisem zjawiska syndromu poaborcyjnego, świetnie już i precyzyjnie opisanego w literaturze. Będąc zwolenniczkami tolerancji i naukowych rozwiązań niestety same często z tolerancją i naukowością w swych opiniach się rozmijają, a szkoda, bo tego bym wymagał w rzetelnym dyskursie. Tym bardziej, że potencjał tej książki jako formy wsparcia dla refleksji nad problematyką aborcji jest naprawdę duży.

Chciałbym w tak prosty sposób, jak czyni to autorki definiować otaczający mnie świat i dokonywać jednoznacznych uproszczeń w jego ocenie, zwłaszcza w ocenie moralnej, która z natury swojej dotyka zawsze kwestii delikatnych i musi się odznaczać taktem i ogromnym wyczuciem. Chciałbym, by świat był czarno-biały i nie wymagał ode mnie zastanawiania się nad szarościami, których...