Szczerze? Liczyłam na coś lepszego. Diana nie była szczęśliwa będąc w rodzinie królewskiej. Chciała być sobą co pokazywała w wywiadzie przed śmiercią. Po przeczytaniu, mam nieodparte wrażenie, że jej wypadek to nie był przypadek. Za bardzo wadziła niektórym członkom rodziny. Szkoda.

Szczerze? Liczyłam na coś lepszego. Diana nie była szczęśliwa będąc w rodzinie królewskiej. Chciała być sobą co pokazywała w wywiadzie przed śmiercią. Po przeczytaniu, mam nieodparte wrażenie, że jej wypadek to nie był przypadek. Za bardzo wadziła niektórym członkom rodziny. Szkoda.

Nie przekonuje mnie rodzina królewska i Diana, która w niej była.

Nie przekonuje mnie rodzina królewska i Diana, która w niej była.

Mocne 7*. Mamy przed sobą zupełnie inne spojrzenie na Dianę, Karola, Camillę, Królową i cały dwór. Ale po kolei.
Przede wszystkim wartością książki jest data jej wydania: 1996 rok. Diana nie jest tu oceniana przez pryzmat męczennicy, bez zasady "de mortuis aut bene aut nihil", wszystko odbywa się bez hamulców. Dwa - autor dąży do obiektywizmu. Jednakowo obrywa Diana, Karol czy Elżbieta II. Nie broni nikogo wobec zaistniałych faktów.
Po lekturze tej książki nieco zmieniłem zdanie o wyżej wymienionych członkach rodziny królewskiej. Diana była niezbyt wykształconą, głupiutką i naiwną panienką, która uparcie musiała postawić na swoim. Była bardzo niepokorna, krnąbrna i zawzięta, pełna agresji i niebywale mściwa. Jej frustracje wzięły się z konieczności wypełniania obowiązków przyszłej królowej, których nie znosiła. Zaczęła się więc buntować, co rozsierdziło zarówno Karola, jak i Elżbietę II. Powodowało to kłótnie małżeńskie, które spowodowały romanse obojga. Karol dość szybko, po spełnieniu powinności spłodzenia dwóch męskich potomków, wrócił w objęcia Camilli, zaś Diana zmieniała kochanków jak rękawiczki. Z całego serca nienawidziła dworu i robiła im na złość. Buckingham ją finansował, a ta podła dziwka upokarzała byłego męża i rodzinę Windsorów na każdym kroku. Walczyła z tymi, którzy opłacali jej rachunki na - bagatela! - ćwierć miliona dolarów rocznie (a była to połowa lat 90' XX wieku).
Karol okazuje się porządnym facetem. Trochę dupowatym maminsynkiem, ale jednak porządnym. Ma swoje zasady, dał się Dianie poznać przed ślubem, a ona robiła wszystko, by go zmienić na swoją modłę. Okazuje się też, że Camilla jest sympatyczną, dowcipną, mądrą kobietą.
Książka ukazuje różne zawiłości w życiu Diany i Karola, autor opiera się na zeznaniach otoczenia obojga. Nie są to więc spekulacje, ale fakty.
Nieco denerwuje trochę przegadany styl i wiele powtórzeń, bywa też maniera, np. William jest wciąż nazywany Willsem. Ale poza warstwą formalną - treść wnosi całkiem dużo do historii jednego z najsłynniejszych małżeństw i rozwodów XX wieku.

Mocne 7*. Mamy przed sobą zupełnie inne spojrzenie na Dianę, Karola, Camillę, Królową i cały dwór. Ale po kolei.
Przede wszystkim wartością książki jest data jej wydania: 1996 rok. Diana nie jest tu oceniana przez pryzmat męczennicy, bez zasady "de mortuis aut bene aut nihil", wszystko odbywa się bez hamulców. Dwa - autor dąży do obiektywizmu. Jednakowo obrywa Diana, Karol...

Tytuł książki wskazuje na jej treść. Bardzo smutna historia wspaniałej i podziwianej przez cały świat kobiety. Bardzo dobrze się czyta, z zainteresowaniem połykałam kolejne strony, chociaż cxytalam wiele biografii Lady Di.

Tytuł książki wskazuje na jej treść. Bardzo smutna historia wspaniałej i podziwianej przez cały świat kobiety. Bardzo dobrze się czyta, z zainteresowaniem połykałam kolejne strony, chociaż cxytalam wiele biografii Lady Di.

Dla mnie, osoby urodzonej na początku lat 90. Diana była obrazkiem. Częścią wspomnień z dzieciństwa, gdy jako kilkuletni szkrab razem z Babcią przeglądałam magazyny i zachwycałam się kolejną jej kreacją. Ta książka, przeczytana wiele lat po jej śmierci, a dokumentująca w zasadzie ostatnie lata jej krótkiego życia była dla mnie szokiem. Bo nagle okazało się, że kobieta, którą pokochały miliony ludzi na całym świecie, sama miała serce złamane. Że walczyła z samotnością i poczuciem odrzucenia będąc jednocześnie otoczoną wieloma ludźmi. Jak napisał Tadeusz Pasierbiński: "Była dziwną mieszanką siły i słabości, uosobieniem szczęścia i rozpaczy"...

Dla mnie, osoby urodzonej na początku lat 90. Diana była obrazkiem. Częścią wspomnień z dzieciństwa, gdy jako kilkuletni szkrab razem z Babcią przeglądałam magazyny i zachwycałam się kolejną jej kreacją. Ta książka, przeczytana wiele lat po jej śmierci, a dokumentująca w zasadzie ostatnie lata jej krótkiego życia była dla mnie szokiem. Bo nagle okazało się, że kobieta,...

Dzieje Windsorów są historią ostatnich dwustu lat monarchii w Wielkiej Brytanii - ludzi niezwykle inteligentnych lub przeciętnych, przenikliwych i ograniczonych, imponujących monarszą godnością bądź śmiesznych. Skandale, jak się okazuje, były nieodłącznym elementem życia królewskiego dworu, na którym wciąż panuje atmosfera moralnej hipokryzji. Tragiczna śmierć Diany dopisała do kroniki domu Windsorów ostatnią, ciemną kartę. Książka zawiera nieautoryzowaną biografię księżnej Walii, pełną nieznanych szczegółów z jej życia prywatnego.

W Karola od dziecka wpajano poczucie zrozumienia ciążących na nim obowiązków. Wiedział, że bez względu na to, jak potoczy się jego życie, będzie musiał żyć zgodnie z dewizą księcia Walii. Obowiązek był sprawą najwyższej wagi, był ważniejszy od małżeństwa, ojcostwa czy rodziny. Diana nigdy nie zdołała pojąć, że życie męża jest podporządkowane wytycznym tego kodeksu postępowania, czego później spodziewano się także po niej.
Diany nie wychowywano tak surowo. Miała dużo swobody, choć też nie na wszystko jej pozwalano. Jako dziecko i nastolatka zaznała niewiele dyscypliny i nie miała żadnych obowiązków. Oczekiwano od niej, że bez żadnych dyskusji i protestów przedłoży obowiązki względem Korony ponad wszystko inne.
Wydaje się, że przez te wszystkie lata księżna Walii nie zdołała pojąć, iż przynależność do rodziny królewskiej oznacza konieczność przedłożenia obowiązków ponad wszystkie inne sprawy. Nie mogła zrozumieć, że Karol nie miał wyboru i musiał wypełniać swoje obowiązki. Nigdy mu nawet nie przyszło do głowy, że mogłoby być inaczej. Dianie nie mieściło się w głowie, że książę Walii nie może robić tego, na co ma ochotę. Nie była w stanie pojąć, że życie Karola było tak zdyscyplinowane i zorganizowane, jak żadnej innej osoby w całym królestwie. On nie mógł powiedzieć „nie” nie mógł robić tego, co chciał, gdyż obowiązek miał pierwszeństwo przed wszystkimi innymi sprawami. I to właśnie było przyczyną awantur i sporów, łez i napadów złego humoru, które w końcu doprowadziły do rozpadu małżeństwa.

Przez szesnaście lat Diana jako księżna Walii wzbudziła wiele gwałtownych emocji w rodzinie swego męża. Poważnie też nadwyrężyła reputację następcy tronu i królowej Elżbiety, a oni sami, szkodząc jej, zaszkodzili także sobie. Przez swoją próżność i nie zrozumienie nałożonych na nią obowiązków księżna Diana, najbardziej popularna spośród całej rodziny królewskiej, stała się najsamotniejszą z kobiet.

Dzieje Windsorów są historią ostatnich dwustu lat monarchii w Wielkiej Brytanii - ludzi niezwykle inteligentnych lub przeciętnych, przenikliwych i ograniczonych, imponujących monarszą godnością bądź śmiesznych. Skandale, jak się okazuje, były nieodłącznym elementem życia królewskiego dworu, na którym wciąż panuje atmosfera moralnej hipokryzji. Tragiczna śmierć Diany...

Lady Di w latach 90. była jedną z najważniejszych i najbardziej rozpoznawalnych osób na całym świecie. W chwili jej ślubu z następcą brytyjskiego tronu Karolem zdobyła serca wielu ludzi. Ale jaka naprawdę była Diana? Czy naprawdę była taką nieśmiałą, dobrą i współczującą cierpiącym? Czy może była zawistna, niezrównoważona i fałszywa? Po części na to pytanie odpowiada książka Nicholasa Daviesa "Samotna księżna". Autor opisał losy księżnej nie od chwili jej wspaniałego ślubu, ale od momentu, w którym to jej "cudowne" życie się zakończyło. Autor próbował ukazać całą prawdę o tej kobiecie, czy mu się to udało, nie jestem pewna. Wydaje mi się, że tej kobiety nie da się tak łatwo ocenić, bowiem była kobietą bardzo zróżnicowaną, która potrafiła zmienić swoją decyzję w ciągu 2 minut. Z jednej strony chciała pomagać ludziom, rozmawiać z nimi, służyć pomocą i dobrym słowem, ale z drugiej strony była zawistna, chciała się zemścić na Karolu, Camilli, rodzinie królewskiej, a także na żonach swoich kochanków, które odważyły się walczyć o swoje małżeństwa. Z opisu Daviesa wyłania się również obraz kobiety trochę niezrównoważonej, kobiety, która w chwili złości potrafi rzucać ciężkimi przedmiotami. Wydaje mi się, że nigdy nie uda się dokonać takiej pełnej i w stu procentach prawdziwej oceny księżnej Diany. Książka Daviesa została napisana w roku 1996 roku, a jak wiadomo od tego momentu jeszcze dużo w jej życiu się wydarzyło.

Lady Di w latach 90. była jedną z najważniejszych i najbardziej rozpoznawalnych osób na całym świecie. W chwili jej ślubu z następcą brytyjskiego tronu Karolem zdobyła serca wielu ludzi. Ale jaka naprawdę była Diana? Czy naprawdę była taką nieśmiałą, dobrą i współczującą cierpiącym? Czy może była zawistna, niezrównoważona i fałszywa? Po części na to pytanie odpowiada...

Już sam początek książki wskazuje na to,iż tytuł nie został przesadzony. Mimo wszystko czyta się dobrze.

Już sam początek książki wskazuje na to,iż tytuł nie został przesadzony. Mimo wszystko czyta się dobrze.

Samotna Księżna to prawda nie mogła zaznac prawdziwej miłości

Samotna Księżna to prawda nie mogła zaznac prawdziwej miłości