Czytałem gorsze zbiory wywiadów wydane w formie książki. Nie znaczy to jednak, że ten jest świetny. Mocna strona tej pozycji to profile poszczególnych reporterów wypełnione nie tylko zdjęciem (często bardzo smacznym estetycznie), wywiadem i notą biograficzną, ale także fragmentem reportażu danego reportera. Same rozmowy są zazwyczaj przeciętne. Pytania się powtarzają ("jak zdobyć zaufanie rozmówcy?", "czy angażować się emocjonalnie?", itd.), powtarzają się wątki (etyka pracy, dobre i słabe tematy dla dziennikarstwa, sposoby wyszukiwania tematów). Jeśli rozmówca nie jest dobrym rozmówcą sam z siebie, to z dialogów niewiele da się wyciągnąć. Z książki da się jednak wyekstrahować pewne wnioski. Przede wszystkim ten, że reporter to raczej nie posiada kręgosłupa moralnego. No chyba że bardzo, ale to bardzo krzywy. Najmocniejszy cytat? "O szczęściu nie piszę, piszę o tragedii. W szczęściu nie ma nic ciekawego". (SIC!)

Czytałem gorsze zbiory wywiadów wydane w formie książki. Nie znaczy to jednak, że ten jest świetny. Mocna strona tej pozycji to profile poszczególnych reporterów wypełnione nie tylko zdjęciem (często bardzo smacznym estetycznie), wywiadem i notą biograficzną, ale także fragmentem reportażu danego reportera. Same rozmowy są zazwyczaj przeciętne. Pytania się powtarzają...