Reportaż to zdecydowanie mój ulubiony gatunek, dlatego zawsze z ciekawością czytam matriały dotyczące pracy dziennikarzy, technik przez nich wykorzystywanych i generalnie ich refleksji na temat tego zawodu.

Zbiór rozmów pani Agnieszki Wójcińskiej jest zdecydowanie wart uwagi tych, którzy chociaż raz, czytając reportaż, byli ciekawi nie tylko losów jego bohaterów, ale także kulis pracy jego autora.

Książkę czyta się szybko, ciekawie i nie ma się poczucia straconego czasu ;)

Nie polecam tylko w jednej sytuacji... Gdy macie kilka stosów książek czekających w kolejce do przeczytania. Ja nie czytałam wszystkich pozycji przytoczonych przy okazji rozmów z reporterami, i musiałam długo ze sobą walczyć, by nie zamówić ich teraz, tylko po przeczytaniu wszystkiego, co czeka w kolejce ;)

Reportaż to zdecydowanie mój ulubiony gatunek, dlatego zawsze z ciekawością czytam matriały dotyczące pracy dziennikarzy, technik przez nich wykorzystywanych i generalnie ich refleksji na temat tego zawodu.

Zbiór rozmów pani Agnieszki Wójcińskiej jest zdecydowanie wart uwagi tych, którzy chociaż raz, czytając reportaż, byli ciekawi nie tylko losów jego bohaterów, ale także...

Ciekawa wypowiedz Małgorzaty Szejnert dla tych, którym przeszkadza/zastanaiwa unikanie przez poslkich reporterów ukazywania własnego zaangażwania w temat w dosłownej formie, a robienie tego za pomocą przedstawiania "wymownych szczegółów". (patrz str 22)

A tak Tochman tłumaczy swoje ksiązki, w których opsiuje tak dramatyczne drastyczne historie, że czasm mózg pęka: „Myślę, że namawiam ludzi do przejścia ze strony sprawców na stronę ofiar. Bo jeśli nie potrafisz powiedzieć dwudziestu zdań o tym, co się wydarzyło w Rwandzie w 1994 roku, to jesteś po stronie sprawców. Mordercom chodziło o zupełne zapomnienie ofiar, o wymazanie ich z naszej świadomości. Dlatego palili ich dowody osobiste i spisy ludności. Podobnie jak inni mordercy burzyli meczety w Srebrenicy czy palili synagogi w Polsce. Jeśli nie wiesz, co tam się stało, ilu zabito, kto zabijał, potwierdzasz zwycięstwo ludobójców. Akceptujesz je. Kat żąda milczenia, ofiara potrzebuje naszej pamięci”. Mnie to przekonuje

A i Jagielski się tłumaczy ze swojej decyzji, żeby połączyć w Nocnych wędrowcach kilku bohaterów w jednego.
Jeśli dla kogoś sa to kwestie niepozwalające spać - polecam tę książkę:)

Ciekawa wypowiedz Małgorzaty Szejnert dla tych, którym przeszkadza/zastanaiwa unikanie przez poslkich reporterów ukazywania własnego zaangażwania w temat w dosłownej formie, a robienie tego za pomocą przedstawiania "wymownych szczegółów". (patrz str 22)

A tak Tochman tłumaczy swoje ksiązki, w których opsiuje tak dramatyczne drastyczne historie, że czasm mózg pęka: „Myślę,...

Książka złapana w księgarni zupełnie przez przypadek. Zanim się za nią zabrałam chwilkę czekała na półce na swoje pięć minut. Wywiady, rozmowy - wszystko bardzo zgrabnie ujęte. Do tego fragmenty reportaży, dzięki czemu można zapoznać się nieco z mniej lub w ogóle nam nieznanymi twórcami. Konkret w czystej postaci. Niektóre rozmowy na długo zostaną mi w pamięci. Takiej ilości ciekawych fragmentów dawno nie zaznaczyłam w żadnej książce. Serdecznie polecam.
Dla miłośników literatury faktu oraz adeptów sztuki dziennikarsko - reporterskiej jest to pozycja obowiązkowa!

Książka złapana w księgarni zupełnie przez przypadek. Zanim się za nią zabrałam chwilkę czekała na półce na swoje pięć minut. Wywiady, rozmowy - wszystko bardzo zgrabnie ujęte. Do tego fragmenty reportaży, dzięki czemu można zapoznać się nieco z mniej lub w ogóle nam nieznanymi twórcami. Konkret w czystej postaci. Niektóre rozmowy na długo zostaną mi w pamięci. Takiej...

Po jakie licho powstają takie książki? Zbiór siedemnastu rozmów z czołowymi polskimi reporterami za każdym razem poprzedzony jest krótkim fragmentem tekstu każdego z rozmówców.
Zapewne chodziło o przybliżenie sylwetek twórców, poznanie ich warsztatu, motywacji, zapatrywania na etykę dziennikarską, a także podejście do rozmówców (czy są tylko tematem, czy też zostają w pamięci, sercu, działaniu). Autorka zdradzają tajniki warsztatu, sposoby na rozliczenie się z opracowywanym materiałem, a także receptą na powrót do rzeczywistości, który musi nastąpić po napisaniu reportażu.
Wiele ciekawostek, smaczków, fragmenty poszczególnych światopoglądów, sposobów na radzenie sobie z emocjami, i tym podobne, mieszczą się w wywiadach.
Mimo całej sympatii do poszczególnych bohaterów książki, uznania dla ich talentu, nadal nie widzę sensu dla powstania tej książki.
Niechaj za reporterów mówią ich reportaże, niech opisywane przez nich sytuacje i ludzie będą świadectwem ich talentu, ich możliwości, wrażliwości. Dosłowne, pozbawione dystansu (tak ściśle związanego z twórczością literacką) wywiady, odzierają ich z tajemnicy, niewiadomej, jaka kryje się za ich pracą.
Z drugiej strony znajdą się entuzjaści wynurzeń reporterów, ludzie, których zaciekawi ich spojrzenie na świat itp.
Przeczytałam z sympatii dla reporterów, bez entuzjazmu, bez chęci powrotu do lektury, wciąż nie widząc sensu w tej publikacji.

buchbuchbicher.blogspot.com

Po jakie licho powstają takie książki? Zbiór siedemnastu rozmów z czołowymi polskimi reporterami za każdym razem poprzedzony jest krótkim fragmentem tekstu każdego z rozmówców.
Zapewne chodziło o przybliżenie sylwetek twórców, poznanie ich warsztatu, motywacji, zapatrywania na etykę dziennikarską, a także podejście do rozmówców (czy są tylko tematem, czy też zostają w...

Bardzo ciekawa i pomocna lektura. Ja ją czytałam z długopisem w ręku, by co i raz wynotować jakiś ciekawy reportaż, którego do tej pory nie czytałam. Mam co nadrabiać! Poza tym książka ma wartość poznawczą i edukacyjną - to świetna propozycja dla wszystkich dziennikarzy i piórolubów, którzy chcieliby pójść w ślady Wojciecha Tochmana czy Małgorzaty Szejnert. Zdradza, jak pracują najwybitniejsi polscy reportażyści, w jaki sposób szukają ciekawego tematu, czy pisanie jest dla nich udręką, jak radzą sobie z emocjami. Mądrze poprowadzone rozmowy, ciekawy wybór dyskutowanych tekstów. Polecam wszystkim, nie tylko fanom reportażu i tym, którzy chcieliby poznać to rzemiosło od kuchni.

Bardzo ciekawa i pomocna lektura. Ja ją czytałam z długopisem w ręku, by co i raz wynotować jakiś ciekawy reportaż, którego do tej pory nie czytałam. Mam co nadrabiać! Poza tym książka ma wartość poznawczą i edukacyjną - to świetna propozycja dla wszystkich dziennikarzy i piórolubów, którzy chcieliby pójść w ślady Wojciecha Tochmana czy Małgorzaty Szejnert. Zdradza, jak...

Czyta się ją ekspresowo. Pokazuje, jak reporterzy, bądź co bądź z tego samego środowiska, różnią się między sobą w postrzeganiu swojej pracy i roli reportera w kształtowaniu obrazu społeczeństwa i świata. Warto być już po lekturze omawianych w tej pozycji artykułów lub książek, gdyż umożliwia to lepsze zrozumienie tematu poruszanego w danym wywiadzie.

Czyta się ją ekspresowo. Pokazuje, jak reporterzy, bądź co bądź z tego samego środowiska, różnią się między sobą w postrzeganiu swojej pracy i roli reportera w kształtowaniu obrazu społeczeństwa i świata. Warto być już po lekturze omawianych w tej pozycji artykułów lub książek, gdyż umożliwia to lepsze zrozumienie tematu poruszanego w danym wywiadzie.

Jak pracują polscy reporterzy, ile czasu zajmuje im pisanie jednej książki, gdzie szukają inspiracji i kto wpłynął na to, że w swojej pracy kierują się takimi a nie innymi wzorcami.
Odpowiedzi na te pytanie znajdziemy w książce"Reporterzy bez fikcji".
Lektura obowiązkowa dla każdego przeczytał choć kilka książek Mariusza Szczygła czy Jacka Hugo-Bedera.

Jak pracują polscy reporterzy, ile czasu zajmuje im pisanie jednej książki, gdzie szukają inspiracji i kto wpłynął na to, że w swojej pracy kierują się takimi a nie innymi wzorcami.
Odpowiedzi na te pytanie znajdziemy w książce"Reporterzy bez fikcji".
Lektura obowiązkowa dla każdego przeczytał choć kilka książek Mariusza Szczygła czy Jacka Hugo-Bedera.

Interesujący zbiór wywiadów z uznanymi polskimi reporterami. Dla miłośników gatunku i wszystkich zainteresowanych dziennikarstwem lektura obowiązkowa. Dla tych, którzy dopiero zaczynają przygodę z literaturą faktu, dobry przewodnik po książkach wartych uwagi.

Pozycja ciekawa, pozwalająca zajrzeć za kulisy zawodu reportera. Każda rozmowa to nieco inny punkt widzenia, inne metody pracy, inne techniki pisania i inne sposoby na dotarcie do wybranych bohaterów. Ilu reporterów, tyle różnych spojrzeń na ten trudny, ale fascynujący zawód.

"Reporterzy bez fikcji" mają też swoje minusy. Jak dla mnie poszczególne wywiady są za krótkie, nie wyczerpują tematu. Nie do końca podoba mi się też ogólna koncepcja zbioru - każda rozmowa poświęcona jest tylko jednemu tekstowi. Chętniej przeczytałabym bardziej rozwinięte i przekrojowe wywiady. Niemniej książka jak najbardziej warta przeczytania.

Interesujący zbiór wywiadów z uznanymi polskimi reporterami. Dla miłośników gatunku i wszystkich zainteresowanych dziennikarstwem lektura obowiązkowa. Dla tych, którzy dopiero zaczynają przygodę z literaturą faktu, dobry przewodnik po książkach wartych uwagi.

Pozycja ciekawa, pozwalająca zajrzeć za kulisy zawodu reportera. Każda rozmowa to nieco inny punkt widzenia, inne...

Czytałem gorsze zbiory wywiadów wydane w formie książki. Nie znaczy to jednak, że ten jest świetny. Mocna strona tej pozycji to profile poszczególnych reporterów wypełnione nie tylko zdjęciem (często bardzo smacznym estetycznie),wywiadem i notą biograficzną, ale także fragmentem reportażu danego reportera. Same rozmowy są zazwyczaj przeciętne. Pytania się powtarzają ("jak zdobyć zaufanie rozmówcy?", "czy angażować się emocjonalnie?", itd.),powtarzają się wątki (etyka pracy, dobre i słabe tematy dla dziennikarstwa, sposoby wyszukiwania tematów). Jeśli rozmówca nie jest dobrym rozmówcą sam z siebie, to z dialogów niewiele da się wyciągnąć. Z książki da się jednak wyekstrahować pewne wnioski. Przede wszystkim ten, że reporter to raczej nie posiada kręgosłupa moralnego. No chyba że bardzo, ale to bardzo krzywy. Najmocniejszy cytat? "O szczęściu nie piszę, piszę o tragedii. W szczęściu nie ma nic ciekawego". (SIC!)

Czytałem gorsze zbiory wywiadów wydane w formie książki. Nie znaczy to jednak, że ten jest świetny. Mocna strona tej pozycji to profile poszczególnych reporterów wypełnione nie tylko zdjęciem (często bardzo smacznym estetycznie),wywiadem i notą biograficzną, ale także fragmentem reportażu danego reportera. Same rozmowy są zazwyczaj przeciętne. Pytania się powtarzają...

Takie książki czyta się z przyjemnością. Większość autorów była mi doskonale znana, ale kilku jest dla mnie odkryciem. Sam nie wiem dlaczego, bo poruszają interesujące mnie tematy. Z tej książki dowiemy się trochę o warsztacie i metodach pracy. Czasami są zdradzone kulisy niektórych reportaży. Wywiady choć krótkie to ciekawe. Szkoda, że autorka czasami nie ciągnęła tematu podanego przez rozmówcę i nachalnie wracała na swoją ścieżkę. Ale to może być odbierane jako wada i zaleta jednocześnie. Polecam, bo to ciekawa lektura.

Takie książki czyta się z przyjemnością. Większość autorów była mi doskonale znana, ale kilku jest dla mnie odkryciem. Sam nie wiem dlaczego, bo poruszają interesujące mnie tematy. Z tej książki dowiemy się trochę o warsztacie i metodach pracy. Czasami są zdradzone kulisy niektórych reportaży. Wywiady choć krótkie to ciekawe. Szkoda, że autorka czasami nie ciągnęła tematu...