Książka ma dwa poważne minusy. Po pierwsze, co jakieś 30 stron ma się ochotę dać autorowi w mordę - za buractwo, za obrażanie lub protekcjonalne podejście do ludzi, którzy mu pomagają (!), podwożą go, często nadkładając drogi. O napotkanym Amerykaninie pisze, że "promieniował arogancką pewnością siebie" - cóż, kanadyjskie pochodzenie nie uchroniło autora przed promieniowaniem tym samym. Wydaje się też szalenie drażliwy, wypatrujący wszędzie drwiny z niego, naśmiewania się.

Drugim minusem jest rubaszne poczucie humoru, które (okej, z wyjątkami! : D) niezbyt do mnie trafia. (japońskie dzieci: "Powiedz coś po angielsku!", autor: "Nigdy świadomie nie spożywałem kału!")

To rzekłszy... książka wcale nie jest zła. Koncentruje się bowiem na tym, co w relacjach podróżników najcenniejsze - na rozmowach. Kiedy autor porzuca questa udowadniania, jaki to on jest fajny, okazuje się, że umie się wykazać zrozumieniem, wrażliwością, w ciekawy sposób przedstawić czytelnikowi Japończyków, których spotkał (a jest to bardzo oryginalna mozaika ludzi). I nagle spostrzegam się, że to znakomita książka! Rozmów z tubylcami często mi w literaturze podróżniczej brakuje. Autorzy mają tendencję do skupiania się na opisach krajobrazu albo tym, co sami robili, kosztem dialogów. A szkoda, bo krajobrazy mogę obejrzeć na zdjęciach, o tle historycznym poczytać, ale z Japończykiem z Aomori sobie twarzą w twarz nie pogadam i na kawę czy piwo z nim nie pójdę. A nawet jeśli pójdę (w końcu Japończyków w Warszawie nie brak), to i tak chętnie sobie poczytam o innych rozmowach, z innymi ludźmi - w końcu każdy z nich jest ponoć wyjątkowy ; ). U Fergusona dialogi występują na niemal każdej stronie i chwała mu za to.

Proporcje w książce (bardzo dużo dialogów, garść ciekawych informacji o Japonii, kilka refleksji ogólnych) są świetne zwłaszcza, jeśli wziąć pod uwagę, że jest to tekst skierowany do szerokiej publiczności. Czyli: łatwy, lekki, uczy i bawi (o ile, ekhem, trafi w poczucie humoru czytelnika). Osobiście pewnie wolałabym relację bogatszą w konkretne informacje o kraju, głębsze refleksje, wnioski, ale chyba nie mogę winić książki za swoje wygórowane wymagania, prawda? Pozostanę więc przy swoich dwóch minusach wymienionych na początku. I oczywiście już zbieram stosik kamieni do ukamieniowania każdego, kto będzie mi twierdził, że to jakieś imponujące dzieło o Japonii. Nie żadne dzieło, tylko czytadło, które mimo minusów pozostawiło po sobie całkiem sympatyczne wrażenie.

Oceny gwiazdkami się nie podejmuję, bo książka potwornie nierówna.

Książka ma dwa poważne minusy. Po pierwsze, co jakieś 30 stron ma się ochotę dać autorowi w mordę - za buractwo, za obrażanie lub protekcjonalne podejście do ludzi, którzy mu pomagają (!), podwożą go, często nadkładając drogi. O napotkanym Amerykaninie pisze, że "promieniował arogancką pewnością siebie" - cóż, kanadyjskie pochodzenie nie uchroniło autora przed...