Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nigdy nie zrozumiem ludzi, którzy mając przed sobą możliwości zgłębienia i zaprezentowania czegoś nowego, wolą przekopiować bezmyślnie coś gotowego. Autorka spędziła w Japonii rok, mieszkając tam i pracując, w dodatku nie w Tokio, które opisuje absolutnie każdy odwiedzający Japonię autor, a na prowincji - która (mnie przynajmniej) wydaje się bardziej interesująca, a już na pewno słabiej opisana. Mogła stworzyć książkę niezwykłą, oryginalną - a tymczasem przepisała na nowo to, co już od dawna pojawia się w książkach o Japonii - gejsze, salarymanów, love hotele, automaty z majtkami, przy okazji przepisując również stek bzdur. Nie zagłębiając się w szczegóły - KAŻDE zdanie zaczynające się od "wszyscy Japończycy" lub "nikt w Japonii" jest siłą rzeczy błędne. Autorka nie zadała sobie trudu, by zweryfikować to, co wcześniej czytała (a widać tu znaczne inspiracje Joanną Bator i jej "Japońskim wachlarzem"),tylko bezmyślnie przepisała wszystkie "rewelacje" z tego rodzaju książek - że Tokio przypomina planetę Mars, że Japończycy nie mają centralnego ogrzewania, bo stosują zimny chów dzieci, że Japończycy są chorowici i cherlawi itd. Szkoda, bo w miejscach, gdzie pisze nieco więcej o swoich doświadczeniach, książka jest znacznie ciekawsza - tych jednak jest zdecydowanie mniej niż serwowanych mentorskim tonem objawień na temat Japonii i Japończyków.