Odnoszę wrażenie, że Jeana Geneta można albo kochać, albo nienawidzić. Niezależnie od trywialności tego stwierdzenia, kryje się w nim sporo prawdy na temat jego twórczości. Ja zaliczam się do tej pierwszej kategorii. Najtrafniejsze podsumowanie, jakie kiedykolwiek nasunęło mi się w odniesieniu do jego książek to "poezja wytarzana w gównie".
Podobnie jak "Matka Boska Kwietna", także "Ceremonie żałobne" oferują czytelnikowi długi kontakt z językiem wysokich lotów, z niełatwą w odbiorze wyobraźnią pisarza i fabułą, która każe czekać na siebie i brnąć przez zawiłości i zmiany toku rozumowania. "Ceremonie" szarpią za serce, w przenośni i nawet dosłownie, oferują górnolotne metafory uczuć za którymi idą dosadne opisy fizjologii. Wystarczy zadać sobie jednak pytanie, co czyni autentycznym żołnierza, przestępcę, złodzieja czy samotnego, żyjącego na dnie efeba - otoczka doskonałości, czy zmysłowy obraz ich życia, z każdą jego niedoskonałością. Co jest w stanie sprawić, że czytelnik wiodący życie nie kryminalisty czy alienata może usiąść obok bohatera książki? To właśnie, w moim odbiorze, osiąga Genet - sadza swoich bohaterów koło czytelnika łamiąc jego strefę bezpieczeństwa i zmuszając do spojrzenia im w oczy, czucia ich zapachu i dotykania ciał. Bohaterowie Geneta mają krew, skórę, spermę, wydalają i robią rzeczy intymne, w które wglądu doświadczamy w trakcie lektury. W zestawieniu z plejadą pięknych bohaterów prozy, którzy zawsze pachną (a jeśli nie, to się o tym nie pisze),nie produkują niczego ubocznie (a jeśli tak, trzeba sobie to dopowiedzieć),uprawiają tylko piękny seks i mają tylko logiczne myśli, Genet jest jak objawienie. Po nim nie jestem w stanie czytać żadnej prozy fabularnej, muszę ofiarować swojemu umysłowi bufor w postaci książki popularnonaukowej lub podobnej. Trwam jeszcze przez jakiś czas w zachwycie i sięgam na półkę, żeby ponownie przeczytać niektóre fragmenty.
"Ceremonie żałobne", w których miesza się wyobrażone z realnym, wrażliwość z podłością (i nie wiadomo, które z nich pociąga za sobą drugie),fizjologia z metafizyką, to kolejny popis niewymuszonego kunsztu poetyckiego.
Jeśli ma się chęć na piękną poezję, oderwanie od brzydoty życia, tutaj jednocześnie można to znaleźć i w ogóle tego nie znaleźć. Zerknięcie za zasłonę, która ukrywa przede mną świat wykluczonych z połowy ubiegłego wieku odbieram jako łaskę i objawienie, za to próżno tu szukać rzeczy łatwych, jasnych i prostych.
Po prostu genialne.

Odnoszę wrażenie, że Jeana Geneta można albo kochać, albo nienawidzić. Niezależnie od trywialności tego stwierdzenia, kryje się w nim sporo prawdy na temat jego twórczości. Ja zaliczam się do tej pierwszej kategorii. Najtrafniejsze podsumowanie, jakie kiedykolwiek nasunęło mi się w odniesieniu do jego książek to "poezja wytarzana w gównie".
Podobnie jak "Matka Boska...

Wszystkiego jest w tej książce po równo; zła, miłości, bólu, odrażających opisów. Jednak brzydota jest z boku. Miłość jaka bije się z resztą, wyłaniając się z tych stron wygrywa. Miłość tak potężna, że odczuwałam ją fizycznie, w klatce piersiowej. Czułam cierpienie.

Wszystkiego jest w tej książce po równo; zła, miłości, bólu, odrażających opisów. Jednak brzydota jest z boku. Miłość jaka bije się z resztą, wyłaniając się z tych stron wygrywa. Miłość tak potężna, że odczuwałam ją fizycznie, w klatce piersiowej. Czułam cierpienie.

Dla mnie kwintesencja tego, czym jest pisarstwo Geneta: ogrom czułości, miłości i zaraz obok niego najbardziej ohydne, trywialne opisy codzienności, nurzanie się w obscenach i wszelkim plugastwie, jakby dla przypomnienia, że miłość między mężczyznami zawsze dla autora będzie czymś związanym ze światem przestępczym, z występkiem, z brudem, ze śmiercią. Spodziewałam się czegoś więcej, ale swój urok ma.

Dla mnie kwintesencja tego, czym jest pisarstwo Geneta: ogrom czułości, miłości i zaraz obok niego najbardziej ohydne, trywialne opisy codzienności, nurzanie się w obscenach i wszelkim plugastwie, jakby dla przypomnienia, że miłość między mężczyznami zawsze dla autora będzie czymś związanym ze światem przestępczym, z występkiem, z brudem, ze śmiercią. Spodziewałam się...