Piękna, choć jednocześnie smutna i przerażająca powieść, której ochłapy poznałam niegdyś dzięki disneyowskiej produkcji. Kto tej książki nie przeczytał, tak naprawdę nie zna historii Esmeraldy, Klaudiusza Frollo i Quasimodo. Jedyną istotką, którą można z czystym sercem obdarzyć sympatią, jest kózka ;) Pozostałe postacie zostały wymalowane różnymi odcieniami szarości, utrudniającymi jednoznaczną ocenę postaw i zachowań. Pewna jestem natomiast jednego - zafascynowała mnie postać archidiakona Frollo i to nie historia wytykanego palcami i wyśmiewanego Quasimodo ani nie nieszczęścia spadłe na niewinną Esmeraldę, ale właśnie Klaudiusza końcowe wyznanie na placu Greve wywołało u mnie łzy wzruszenia. Quasimodo nie byłam w stanie polubić i nie było mi go żal, a już zwłaszcza na ostatnich kartach powieści, gdy swoim zachowaniem przypominał żądnego krwi potwora. Podobnie rzecz ma się z Esmeraldą, gdyby była mniej naiwna i podatna na wdzięki Febusa, gdyby nie padała mu do stóp zauroczona wyłącznie jego aparycją, cała historia mogłaby potoczyć się inaczej. Najbardziej ubolewam nad losem Frollo - w gruncie rzeczy dobrego i inteligentnego człowieka, który zbłądził zaślepiony pożądaniem. Moje roztkliwienie potęguje jeszcze majaczący mi przed oczami obraz umęczonego człowieka, sportretowanego we francuskim musicalu przez Daniela Lavoie. Szczerze polecam i gwarantuję, że opowiedziana przez Hugo historia nieprędko opuści wasze umysły, tak jak dniami i nocami świdrowała mój.

Piękna, choć jednocześnie smutna i przerażająca powieść, której ochłapy poznałam niegdyś dzięki disneyowskiej produkcji. Kto tej książki nie przeczytał, tak naprawdę nie zna historii Esmeraldy, Klaudiusza Frollo i Quasimodo. Jedyną istotką, którą można z czystym sercem obdarzyć sympatią, jest kózka ;) Pozostałe postacie zostały wymalowane różnymi odcieniami szarości,...