Książka w formie wywiadu... Przeczytałem nie z miłości do komunistów, tylko raczej kierowany ciekawością.
Kim był Jerzy Urban to raczej każdy wie, interesowało mnie jaki to człowiek i jakie miał życie. Nie został moim idolem ale to nie znaczy, że jednak życie miał dosyć ciekawe i mimo wszystko można się czasem uśmiać.

Książka w formie wywiadu... Przeczytałem nie z miłości do komunistów, tylko raczej kierowany ciekawością.
Kim był Jerzy Urban to raczej każdy wie, interesowało mnie jaki to człowiek i jakie miał życie. Nie został moim idolem ale to nie znaczy, że jednak życie miał dosyć ciekawe i mimo wszystko można się czasem uśmiać.

Dopełnieniem do tej biografii polecam książkę W.Jaruzelskiego "Być może to ostatnie słowo (wyjaśnienia złożone przed Sądem)". Co do "Jajakobyły" ... wchodzi się w tamte czasy, w tamtą epokę. Urban to niesamowita postać. Mówił i mówi inteligentnie. Błyskotliwy człowiek. No ale to każdy jego czytelnik wie. W tej książce dostaniemy tylko potwierdzenie i dużą dawkę historii, przemyśleń i obiektywizmu jego życia. Dla mnie lekcja życia. Polecam.

Dopełnieniem do tej biografii polecam książkę W.Jaruzelskiego "Być może to ostatnie słowo (wyjaśnienia złożone przed Sądem)". Co do "Jajakobyły" ... wchodzi się w tamte czasy, w tamtą epokę. Urban to niesamowita postać. Mówił i mówi inteligentnie. Błyskotliwy człowiek. No ale to każdy jego czytelnik wie. W tej książce dostaniemy tylko potwierdzenie i dużą dawkę historii,...

To może dość niepopularna opinia, ale niezwykle cenię Jerzego Urbana za erudycję, inteligencję, umiejętność soczystego i plastycznego opowiadania, dystans do siebie i otoczenia, oraz taką zwyczajną ludzką mądrość i delikatność. Tak - delikatność. Urban nawet o swoich wrogach, którzy zaszkodzili mu w życiu osobistym czy służbowym, potrafi napisać ciepłe słowo, docenić ich zalety, mocne strony i zasługi. Jest przy tym wszystkim szalenie zabawny, inteligentnie dowcipny i językowo zwinny, gibki. Czyta się "Jajakobyły" wspaniale, ze smakiem; aż się nie chce, żeby książka się skończyła!
To dość gruba pozycja, składająca się z trzech części: pierwsza to wywiad-rzeka z Urbanem, w której opowiada on o całym swoim życiu. A to było barwne i nader ciekawe! Druga to ciąg dalszy do "Alfabetu Urbana", czyli komentarze do niektórych opisanych tam już postaci, oraz wzmianki o tych, których w "Alfabecie" zabrakło. Część trzecia to listy, notatki i felietony Urbana (wybrane).
Cała książka jest arcywspaniała, ale rozdział o Generale Jaruzelskim wprost wybitny. Nikt nigdy tak wspaniale nie napisał o Panu Generale, jak Urban w tej książce. Brawo!

To może dość niepopularna opinia, ale niezwykle cenię Jerzego Urbana za erudycję, inteligencję, umiejętność soczystego i plastycznego opowiadania, dystans do siebie i otoczenia, oraz taką zwyczajną ludzką mądrość i delikatność. Tak - delikatność. Urban nawet o swoich wrogach, którzy zaszkodzili mu w życiu osobistym czy służbowym, potrafi napisać ciepłe słowo, docenić ich...

Urban w formie gdy ironizuje; kiedy stara się o poważną refleksję - tetryczeje. W sumie jest to dramat jego osoby.

Urban w formie gdy ironizuje; kiedy stara się o poważną refleksję - tetryczeje. W sumie jest to dramat jego osoby.

Książka dla czytelników, którzy dla cennego źródła historycznego są w stanie odstawić na bok wszelkie animozje personalne do autora. Tak naprawdę wątki autobiograficzne Urbana są marginalne. Książka to analiza kluczowych wydarzeń schyłku PRL, widziana oczami Urbana, który dość trafnie przedstawia argumenty strony rządowej i stara się przedstawiać sprawę obiektywnie. Do tej obiektywności jednak, należy podjeść z dużą rezerwą.

Książka dla czytelników, którzy dla cennego źródła historycznego są w stanie odstawić na bok wszelkie animozje personalne do autora. Tak naprawdę wątki autobiograficzne Urbana są marginalne. Książka to analiza kluczowych wydarzeń schyłku PRL, widziana oczami Urbana, który dość trafnie przedstawia argumenty strony rządowej i stara się przedstawiać sprawę obiektywnie. Do tej...

Od jakiegoś czasu co raz częściej zastanawiało mnie, dlaczego ludzie tak bardzo nie lubią, czy nawet nienawidzą Jerzego Urbana... Wiedziałem doskonale kim był, jakie funkcje pełnił, a jednak we mnie nie wzbudzał takich negatywnych odczuć, przeciwnie - był mi obojętny. Któregoś razu przeglądając biblioteczne półki, zobaczyłem "Jajakobyły". Żadnego opisu, tylko żółta okładka z karykaturą Urbana. Jest to wywiad przeprowadzony przez dwóch redaktorów, ale jego daty wydania ani przeprowadzenia nie zamieszczono. Sądząc po treści, przeprowadzony był najprawdopodobniej w 1991 roku (mowa była o Janie Krzysztofie Bieleckim jako premierze Polski, a ponieważ jego kariera premierska trwała od stycznia do grudnia 1991, nie było to więc trudne do określenia). Wypożyczyłem ten wywiad, licząc na to że Urban powiedział coś, co pozwoli mi zająć stanowisko, pozwoli mi go znienawidzić oraz szydzić z niego samego i jego uszu. Otwierając książkę, uznałem że do wszystkiego podejdę z pewnym dystansem, bo to w końcu Urban – na pewno kłamie!

Książka jest podzielona na kilka rozdziałów, tematów wokół których krążyły pytania redaktorów Ćwiklińskiego i Gadzinowskiego. Ponieważ jest to publikacja o biograficznym charakterze, zaczyna się ona od wczesnego dzieciństwa Urbana. Mimo poruszenia tematów które można uznać za poważne (okres wojenny, antysemityzm, puszczalska niania),są przedstawione w taki sposób, że cały rozdział jest najbardziej humorystyczny. Przeczytałem go szybko i z niemałą przyjemnością. Rozdział poświęcony kobietom udowadnia, że obecne czasy niewiele różnią się od opisywanych - imprezy, alkohol, laski. Pada tam kilka nazwisk panienek, które w późniejszym czasie, będąc już Paniami/Damami/Matronami, najpewniej niespecjalnie były zadowolone z faktu wspomnienia ich nazwiska w tym konkretnym rozdziale. No ale to Urban, może kłamać, niektóre sprawy najlepiej było przemilczeć.

Nie będę jednak opisywać rozdziału po rozdziale. Poruszane tematy to m.in. Solidarność, Wałęsa, Rakowski, Jaruzelski, ówczesna władza, kościół – wszystko to przeplata się wzajemnie. W książce pada wiele bardzo trafnych spostrzeżeń oraz prognoz na przyszłość polityczną Polski. Chcę podkreślić, że niektóre z nich sprawdziły się, jednak do tego nie trzeba być wróżbitą. Wystarczy cechować się inteligencją i spostrzegawczością.

Czy Urban kłamie w tym wywiadzie? Nie sądzę. Pada bardzo dużo nazwisk i dat, jeśli zaś czegoś nie pamięta lub nie chce o czymś rozmawiać, to mówi o tym wprost. Jego spowiedź wydaje się uczciwa, co z perspektywy 25 lat ocenić jest dużo łatwiej niż wówczas. Choćby dlatego że wiele rzeczy, o których Urban mówił było ujawnianych lub potwierdzanych w późniejszych latach. Jeśli kłamał, to wie to tylko on sam.

Czy ta książka może zainteresować kogoś, kto nie interesuje się polityką? Najpewniej nie, choć sam polityką się nie interesuję (ona jednak interesuje się mną, więc wolę mieć baczenie na kogoś, kto mnie tak pilnie obserwuje i próbuje sterować). Jednakże książka nie jest wyłącznie o polityce. Można ją potraktować jako informator jak w XX wieku wyglądało życie polskiego obywatela, który miał bardzo silne zapędy kapitalistyczne (oraz niezły start połączony ze szczęściem, znajomości, a później również pieniądze). Problem z nieznanymi nazwiskami czy wydarzeniami, nie jest problemem w dobie łatwego dostępu do Internetu.

Całość uzupełniona jest aneksem do "Alfabetu Urbana" (książka, w której Urban bez ogródek mówi o znanych ludziach),a także kilkoma listami, artykułami i notatkami do Generała. Na końcu zaś można obejrzeć mały album fotograficzny Urbana – mały Urban, większy Urban, dorosły Urban, rzecznik Urban, nieUrban, a nawet... ave Urban.

Odpowiem teraz na pytanie, w jaki sposób przeczytanie "Jajakobyły" wpłynęła na moje spojrzenie na Urbana. W żaden. Urban był i wciąż jest świetnym publicystą i satyrykiem. Jest człowiekiem sukcesu, który mówi otwarcie o wielu sprawach i osobach – właśnie to sprawia, że ludzie tak bardzo go nie lubią, a nie to że był twarzą "komunizmu". Reszta ludzi go nie lubi, bo wypada go nie lubić. Jest żydem, komuchem, kłamcą, jest brzydki – zdecydowanie wielu osobom byłoby na rękę, gdyby w końcu zechciał umrzeć.

Po tylu latach wciąż jest postacią kontrowersyjną - do tego stopnia, że po pojawieniu się w programie "Skandaliści" Agnieszki Gozdyry, program zdjęto (był to dopiero trzeci odcinek programu),a samą Redaktorkę usunięto na jakiś czas z wizji (również z programu "Tak czy Nie"),następnie zaś zdegradowano ją do funkcji prezenterki wiadomości.
To co najmniej śmieszne. Więc może warto zainteresować się postacią, która po ponad 25 latach polskiej demokracji tak bardzo przeszkadza rządowi? Zachęcam.


http://tworeadingguys.blogspot.com/2016/07/przemysaw-cwiklinski-piotr-gadzinowski.html
https://www.facebook.com/tworeadingguys

Od jakiegoś czasu co raz częściej zastanawiało mnie, dlaczego ludzie tak bardzo nie lubią, czy nawet nienawidzą Jerzego Urbana... Wiedziałem doskonale kim był, jakie funkcje pełnił, a jednak we mnie nie wzbudzał takich negatywnych odczuć, przeciwnie - był mi obojętny. Któregoś razu przeglądając biblioteczne półki, zobaczyłem "Jajakobyły". Żadnego opisu, tylko żółta okładka...

Mam słabość do Urbana. Może dlatego, że tak bardzo przypomina mnie samego ?

Mam słabość do Urbana. Może dlatego, że tak bardzo przypomina mnie samego ?

Urban był blisko władzy w latach, gdy Polska Ludowa zmierzała do końca swego istnienia. Jest wartościowym źródłem wiedzy o tym okresie. Z tego co mówi jasno wynika, że Polskę Ludową rozmontował "nurt reformatorski" w PZPR, a nie opozycja. Według Urbana opozycja robiąc zadymy wzmacniała "beton" i odwlekała transformację. "Nurt reformatorski" potrzebował opozycji do obalenia Polski Ludowej i podzielił się z nią władzą przy okrągłym stole. Jakże to?! To nie naród, solidarność i papież-Polak obalili komunę?! Nie. To tylko mit założycielski IIIRP. Prawda jest taka, że Polskę Ludową rozmontowali "towarzysze". To oni sukcesywnie dryfowali w kierunku kontrrewolucji i restauracji kapitalizmu. Urban był po stronie tego kontrrewolucyjnego nurtu w PZPR, chociaż sam nie należał do partii.

Urban był blisko władzy w latach, gdy Polska Ludowa zmierzała do końca swego istnienia. Jest wartościowym źródłem wiedzy o tym okresie. Z tego co mówi jasno wynika, że Polskę Ludową rozmontował "nurt reformatorski" w PZPR, a nie opozycja. Według Urbana opozycja robiąc zadymy wzmacniała "beton" i odwlekała transformację. "Nurt reformatorski" potrzebował opozycji do obalenia...

Nie każdemu podoba się retoryka pana Urbana w mediach, ale dla mnie jednak jego postać niepowtarzalna i godna uwagi. Nie wszyscy posiadają dla niego choć minimum szacunku czy chociaż szczyptę sentymentu, lecz ta książka okaże się dla wielu kopalnią wiedzy na temat procesu transformacji i może odmiennego sposobu postrzegania świata i różnych faktów. Ktoś okaże się być skłonnym, by dopatrzeć się niedomówień, przekłamań, jednak myślę, że tak popatrzą na to osoby, które nie cierpią autora. Wszystko jest napisane z pewna doza empatii i kurtuazji, ciekawie. A niektóre fragmenty zawsze można opuścić, jeśli okażą się nieinteresujące. Lecz można przeczytać te książkę. Nikt nikomu nie nakaże, nikt nikomu nie zabroni.
Mam mniej lat niż ci, którzy żyli wtedy, kiedy mogli realnie wiedzieć, co dzieje na świecie. Ja bylem wówczas dopiero w planach. Z tego wywiadu-rzeki dowiedziałem się teraz o wielu anegdotach i ciekawostkach. A o nich dowiedzą się wszyscy, kiedy sięgną po "Spowiedź życia Jerzego Urbana".

Nie każdemu podoba się retoryka pana Urbana w mediach, ale dla mnie jednak jego postać niepowtarzalna i godna uwagi. Nie wszyscy posiadają dla niego choć minimum szacunku czy chociaż szczyptę sentymentu, lecz ta książka okaże się dla wielu kopalnią wiedzy na temat procesu transformacji i może odmiennego sposobu postrzegania świata i różnych faktów. Ktoś okaże się być...

Bardzo specyficzna biografia, podobnie jak osoba Urbana. Nigdy nie trawiłem tej osoby ale wywiad z nią czyta się całkiem nieźle. Dla młodszych czytelników (wychowanych w latach 90.) może być to ciężka pozycja ze względu na ciągłe odniesienia do osób i sytuacji o których nie dowiedzą się ze szkolnych podręczników.

Bardzo specyficzna biografia, podobnie jak osoba Urbana. Nigdy nie trawiłem tej osoby ale wywiad z nią czyta się całkiem nieźle. Dla młodszych czytelników (wychowanych w latach 90.) może być to ciężka pozycja ze względu na ciągłe odniesienia do osób i sytuacji o których nie dowiedzą się ze szkolnych podręczników.