Polacy zostali bezbłędnie rozegrani przez komunistów - na każdym polu. W każdej dziedzinie. Taka smutna konstatacja naszła mnie po przeczytaniu niniejszej książki.

Ale naszła mnie tez inna myśl. Czy taka postać jak Jerzy Urban nie jest przypadkiem postacią tragiczną? Postacią, na którą przerzucono, zdaje się celowo, większość nienawiści za komunizm? Która stała się najwyraźniejszą gębą tego słusznie minionego systemu? Postacią, od której wielu odwróciło się (ze strachu?) po przemianach ustrojowych. Ale stwierdzam to bez współczucia, gdyż Jego tragizm opierał się na tym, że bez żadnych przymusów wybierał zło i złych ludzi, prawdopodobnie nigdy nie poznając, czym jest bezinteresowne dobro.

[SPOILER]
Kiedyś zadano pytanie Stanisławowi Michalkiewiczowi o porównanie postaci Adama Michnika i Jerzego Urbana właśnie. Pan Stanisław, z typową dla siebie przenikliwością i lakonicznym stylem stwierdził, że z tych dwóch postaci Jerzy Urban wydaje Mu się, paradoksalnie dla odbiorców, bardziej szczery. I rzeczywiście, im dłużej przyglądałam się działaniom i wypowiedziom Urbana, tym lepiej rozumiałam, co Michalkiewicz mógł mieć na myśli.

Urban nie bał się mówić wprost, że był, jest i zawsze będzie człowiekiem Jaruzelskiego. Nie bał się mówić o sferze intymnej swojego życia. Nie bał się głosić swoich (dla mnie przerażających) poglądów, jak np. usprawiedliwiać działania władzy komunistycznej, która maltretowała ludzi, podczas gdy On wznosił się na szczeblach kariery. Można powiedzieć na trupie Polski.

Faktem jest, że nie bał się wyrażać swojej nienawiści i pogardy. Potrafił stwierdzić, że matka Grzegorza Przemyka została znana w Polsce tylko przez wzgląd na śmierć Jej syna i że prawdopodobnie nie udzieliła synowi odpowiedniej opieki po okrutnym pobiciu. Albo że uzasadnione były seanse nienawiści wobec kleru, a paszkwile na bł. ks. Popiełuszkę, w tym paszkwil opublikowany kilka dni przed Jego zabójstwem, na tamten czas miały sens. Przecież skąd miał wiedzieć, że to jednak nie był taki zły klecha (sic!).

I może ta bezczelność stała się trampoliną do sukcesu Urbana od lat 90-tych? Zwłaszcza wśród młodzieży, która szczerość w wyrażaniu siebie ceni najmocniej. Taki lewicowy odpowiednik Korwina (choć obaj Panowie mogą się poszczycić podobnym podejściem do związków).

Zastanawiam się, czy jednak słowo szczerość jest odpowiednie dla określenia zachowania Urbana. Bo kiedy rozmowa dochodzi do niewygodnych tematów, gdzie bohater nie jest w stanie obronić się erystyką, rozpoczyna się typowe kręcenie. Widać to zwłaszcza w rozmowie o przytoczonych morderstwach, które na swój sposób usprawiedliwia, posługując się narracją, której nie da się obronić logiką. I wydaje mi się, że Urban był na tyle spostrzegawczy, że świetnie zdawał sobie z tego sprawę. Ale kto mógł Mu zaszkodzić, powstrzymać? Był przecież tak chroniony układami, że ludziom uczciwym pozostało jedynie zagryzać zęby ze złości na własną bezsilność względem tej perfidii, którą wszystkich raczył. Bo w przeciwieństwie do komunistów, przeciwnicy Urbana nie zabijają swoich oponentów w sytuacji niewojennej. Może też stąd kierowane wobec Urbana obelgi? Chyba że nawet te obelgi były reżyserowane...

Książka dobrze zobrazowała mi, w jakiej mentalnej beznadziei umieścili nas komunistyczni aparatczykowie. Moim zdaniem otwiera oczy, dlatego warto ją przeczytać.

Polacy zostali bezbłędnie rozegrani przez komunistów - na każdym polu. W każdej dziedzinie. Taka smutna konstatacja naszła mnie po przeczytaniu niniejszej książki.

Ale naszła mnie tez inna myśl. Czy taka postać jak Jerzy Urban nie jest przypadkiem postacią tragiczną? Postacią, na którą przerzucono, zdaje się celowo, większość nienawiści za komunizm? Która stała się...

Książka wywiad z Jerzym Urbanem. Wysoko urodzonym Żydem, mistrzem słowa, wziętym Dziennikarzem, intelektualistą, ministrem, ateistą, wrogiem syjonizmu, ale i nurtu chrześcijańsko-narodowo-konserwatywnego, bliskim współpracownikiem Mieczysława Rakowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego, kolegą Marka Hłaski, Agnieszki Osieckiej. Inicjatorem akcji charytatywnej „śpiwory i koce dla bezdomnych w Nowym Jorku”.

Książka wywiad z Jerzym Urbanem. Wysoko urodzonym Żydem, mistrzem słowa, wziętym Dziennikarzem, intelektualistą, ministrem, ateistą, wrogiem syjonizmu, ale i nurtu chrześcijańsko-narodowo-konserwatywnego, bliskim współpracownikiem Mieczysława Rakowskiego i Wojciecha Jaruzelskiego, kolegą Marka Hłaski, Agnieszki Osieckiej. Inicjatorem akcji charytatywnej „śpiwory i koce dla...

Urban to postać, którą szczerze lubię - czasem jest obsceniczny, ale czasami bardzo trafnie potrafi punktować kaczystowską dyktaturę. Książka ta jednak nie wpłynęła pozytywnie na mój obraz jego osoby - malował mi się raczej jako człowiek, który doszedł do swojej pozycji tylko dzięki układom i znajomościom w partii, bez charakteru, bez godności.

Urban to postać, którą szczerze lubię - czasem jest obsceniczny, ale czasami bardzo trafnie potrafi punktować kaczystowską dyktaturę. Książka ta jednak nie wpłynęła pozytywnie na mój obraz jego osoby - malował mi się raczej jako człowiek, który doszedł do swojej pozycji tylko dzięki układom i znajomościom w partii, bez charakteru, bez godności.

Jerzy Urban jest na pewno postacią nietuzinkową przez niektórych znienawidzony i oskarżany o czyny, za które powinien być ukarany prawnie przez innych lubiany i ceniony ze względu na humor i inteligencję. Sam autor lubi wytwarzać skrajne emocje być nienawidzonym przez jednych kochanym przez innych. W swojej bigorafii opisuję swoje życie w charakterystyczny dla siebie dość luźny tonie, opsypując nas anegdotami i opowiadając naprawdę ciekawą historię. Nie pomija przy tym samej postaci założyciela NIE z wywiadu możemy wywnioskować jakim jest czlowiekiem. Obraz ten jest bardzo nie jednoznaczny, złożony i trudny do oceny. Sam nie wiem czy Jerzy Urban dla mnie jest bardziej cynicznym trollem czy kimś kto chciał dobrze, używając do tego niezbyt moralnych metod i ostatecznie zastając skutki odwrotne od spodziewanych. Książka rozmywa wiele mitów narosłych wokół Urbana, ale jednocześnie nie unika trudnych tematów.

Robota dziennikarska Stremackiej wypada całkiem fajnie, pytania są dość ciekawe, wywiad nie zmierza w jakieś nudne i nikogo nie interesujące strony tylko trzyma się tematów istotnych i tych mających jak najbardziej nakreślić nam postać naszego bohatera.

Myśle, że ciekawa lektura nawet dla tych, którzy słysząc te nazwisko cicho przeklinają pod nosem, bo można się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy i popatrzeć na wydarzenia kształtujące współczesną Polskę z zupełnie innej perspektywy.

Jerzy Urban jest na pewno postacią nietuzinkową przez niektórych znienawidzony i oskarżany o czyny, za które powinien być ukarany prawnie przez innych lubiany i ceniony ze względu na humor i inteligencję. Sam autor lubi wytwarzać skrajne emocje być nienawidzonym przez jednych kochanym przez innych. W swojej bigorafii opisuję swoje życie w charakterystyczny dla siebie dość...

Jerzy Urban u wielu z nas budzi skrajne odczucia. Bardzo aktywny skandalista i były rzecznik PRL-owskiego rządu w rozmowie z Martą Stremecką zdradza swoje sekrety i pokazuje czytelnikowi swoją drugą, bardziej ludzką twarz. Opisuje w skrócie swój życiorys oraz poszczególne szczeble kariery jakie przeszedł finalnie dochodząc do rzecznika rządu oraz redaktora naczelnego NIE. Ujawnia przy tym wiele ciekawych szczegółów z czasu komunistycznej władzy często nie znanych lub mało znanych. Autorka zadaje konkretne i rzeczowe pytanie na, które Urban konkretnie odpowiada. Co ważne Stremecka nie boi się ze swoim rozmówcą w kilku kwestiach nie zgadzać i wyraża przy tym swoje własne zdanie oraz opinię w zrozumiały sposób. Z całej rozmowy nasuwa się stwierdzenie, że Urban poza swoim charakterystycznym wyglądem i intrygującym sposobem bycia jest bardzo inteligentnym człowiekiem. Polecam.

Jerzy Urban u wielu z nas budzi skrajne odczucia. Bardzo aktywny skandalista i były rzecznik PRL-owskiego rządu w rozmowie z Martą Stremecką zdradza swoje sekrety i pokazuje czytelnikowi swoją drugą, bardziej ludzką twarz. Opisuje w skrócie swój życiorys oraz poszczególne szczeble kariery jakie przeszedł finalnie dochodząc do rzecznika rządu oraz redaktora naczelnego NIE....

Niebanalna postać, niebanalny życiorys - ciekawa pozycja, warta uwagi.

Niebanalna postać, niebanalny życiorys - ciekawa pozycja, warta uwagi.

Super wywiad.
Bardzo ciekawe opinie.

Wyzwanie LC na luty (ktos polecil)

Super wywiad.
Bardzo ciekawe opinie.

Wyzwanie LC na luty (ktos polecil)

Jerzy Urban - osoba, która zawsze budziła i nadal budzi kontrowersje.Człowiek, który żyje i mówi jak chce, ma za nic opinie innych i uwielbia szokować.Książka pozwala zrozumieć wybory Jerzego Urbana i pokazuje jaką drogę przeszedł zanim został rzecznikiem rządu czy twórcą ''Nie"- od idealisty można by rzec do komunisty.Bardzo ciekawa lektura, przypomina i przybliża fakty z czasów PRL o których się głośno nie mówi.Niezwykle szczery Urban pozwala nam poznać różne anegdoty i kulisy politycznych wydarzeń znanych z historii jak i osobistego życia.książka która zmusza do myślenia, o historii , Jerzym Urbanie,, polityce a nawet może o sobie samym.

Jerzy Urban - osoba, która zawsze budziła i nadal budzi kontrowersje.Człowiek, który żyje i mówi jak chce, ma za nic opinie innych i uwielbia szokować.Książka pozwala zrozumieć wybory Jerzego Urbana i pokazuje jaką drogę przeszedł zanim został rzecznikiem rządu czy twórcą ''Nie"- od idealisty można by rzec do komunisty.Bardzo ciekawa lektura, przypomina i przybliża fakty z...

Wywiad-rzeka. W większości takich książek to od razu dostajemy przemyślenia/rady/złote cytaty/peany osoby odpowiadającej na pytania. A tu nie. Prywata jest tłem i jest przytaczana, kiedy wydarzenia tego wymagają, czyli dzieciństwo - okupacja. Urban jest tak jakby narratorem. Dowiadujemy się, jak wyglądała praca z Gomułką, Rakowskim, Gierkiem, Jaruzelskim, Millerem, Kanią, Kwaśniewskim i innymi. Hłasko lubił wypić i robić show, na które wszyscy czekali na różnych popijawach. Osiecka też miała sporo za uszami. Poznajemy drugą stronę (ciekawszą) prawie najważniejszych wydarzeń i osób w okresie PRL, wyborów z 1989 i prezydentury Kwaśniewskiego.

Wywiad-rzeka. W większości takich książek to od razu dostajemy przemyślenia/rady/złote cytaty/peany osoby odpowiadającej na pytania. A tu nie. Prywata jest tłem i jest przytaczana, kiedy wydarzenia tego wymagają, czyli dzieciństwo - okupacja. Urban jest tak jakby narratorem. Dowiadujemy się, jak wyglądała praca z Gomułką, Rakowskim, Gierkiem, Jaruzelskim, Millerem, Kanią,...

Jerzy Urban. Bez cenzury, ale i bez prowokacji, za to z dużą ilością wiedzy.

Jerzy Urban. Bez cenzury, ale i bez prowokacji, za to z dużą ilością wiedzy.