Nie jestem wymagająca, jeśli chodzi o książki o miłości. Potrafię się wciągnąć i - uwaga! - zachwycić przeciętnym, przewidywalnym, infantylnym romansidłem, naprawdę. Tym bardziej samą mnie dziwi to, że ta książka mi się nie spodobała. Przed zabraniem się za nią czytałam różne opinie, te pozytywne, i te mniej pochlebne, miałam też sporą ochotę na powieść o tematyce miłosnej. I, niestety, zawiodłam się.

Fabuła bardzo mi się podoba. Pomysł o docieraniu do siebie dwóch poranionych dusz, z dużą dawką ciepła, miłości, rodzinnej atmosfery. Trafione w dziesiątkę - moja tematyka. Jednak ostateczne zachowania głównej bohaterki zbiły mnie z tropu. Nie chcę zdradzać szczegółów, ale na pewno chrześcijańska miłość, czyli dawanie siebie drugiemu człowiekowi, nie polega na emocjonalnym masochizmie i wykańczaniu się uczuciowym. Książka promuje według mnie destrukcyjne zachowanie. Nie potrafię tego zrozumieć.

Denerwowały mnie też wyrwane z realnego świata dialogi, słowa, które brzmiały bardzo nienaturalnie. Nikt ze znanych mi ludzi nie wysławia się tak w codziennej mowie. Przez to historia, i tak już bajkowa, nierealna, wyidealizowana (co by mi nie przeszkadzało, bo generalnie LUBIĘ takie książki!), stawała się momentami nie do zniesienia. O ile sprawia mi przyjemność zatracanie się w fantazyjnym świecie niezwykłych zbiegów okoliczności i zaskakujących wypadków, które nie mają racji bytu w rzeczywistości, o tyle tak bardzo literacki i oderwany od realiów język działał mi na nerwy.

Rzeczą jednak, która najbardziej mnie zabolała, jest obraz religijności stworzony przez autorkę, która jest zdeklarowaną katoliczką. Główni bohaterowie oficjalnie zajmują się in vitro i antykoncepcją. Uwielbianą przez kobiety jest książka, ukazująca sprzeczną z chrześcijaństwem filozofię new age. Postaci, pięknie mówiące o Bogu i swojej wierze, nie mają nic przeciwko rozpoczynaniu znajomości od seksu. Siostry zakonne popierają kobietę, która zostawiła męża dla drugiego mężczyzny. Nie rozumiem. Po prostu w głowie mi się to nie mieści.

Przez to wszystko pozostaje we mnie ogromny niesmak, związany z tą powieścią. Nie chcę rzucać zbyt mocnych słów, ale posunę się do stwierdzenia, że ta książka stawia katolików w złym świetle. Według mnie ukazuje ich jako zwykłych hipokrytów. Być może autorka chciała pokazać, że nie każdy jest idealny, że wszyscy jesteśmy grzeszni. Cóż, moim zdaniem wyszło to po prostu źle.

Podsumowując, osobiście nie polecam, jest wiele innych książek w ciepłym, rodzinnym klimacie, mówiących o miłości, opowiadających wzruszające historie, a przy tym bardziej prawdziwych i niesprzecznych wewnętrznie.

Nie jestem wymagająca, jeśli chodzi o książki o miłości. Potrafię się wciągnąć i - uwaga! - zachwycić przeciętnym, przewidywalnym, infantylnym romansidłem, naprawdę. Tym bardziej samą mnie dziwi to, że ta książka mi się nie spodobała. Przed zabraniem się za nią czytałam różne opinie, te pozytywne, i te mniej pochlebne, miałam też sporą ochotę na powieść o tematyce miłosnej....