Lekturę tej książki traktuję jako element "badań terenowych" tego, co literatura oferuje współczesnym nastolatkom.

Założeniem pisarstwa J. Frey jest dotknięcie bolączek, problemów i dylematów dojrzewania, wiadomo więc, że łatwo nie będzie.

"Być piękną" opowiada o tym, jak postrzeganie swojej fizyczności wpłynąć może psychikę nastolatki. Główna bohaterka przeżywa męki z powodu swego nosa i brody, a przede wszystkim - źródłem jej cierpienia jest poczucie, że wyróżnia się wyglądem z otoczenia (nie tylko rówieśniczego) i przekonanie, że nikt nie chce jej wysłuchać i zrozumieć jej emocji.

Przy okazji J. Frey dotyka jednak i innych spraw: emocji dzieci rozwiedzionych rodziców (zwłaszcza wątek ojca zakładającego nową rodzinę), inicjacji seksualnej (malutki wątek, ale jednak), tożsamości płciowej, "obcości" i "inności", możliwości i obowiązków kobiety w związku (wątek zaginionej babci Heleny), a także różnic kulturowych pomiędzy "amerykańską" (hollywoodzkią?) hierarchią wartości o "europejską".

Bardzo męczyła mnie co najmniej połowa książki krążeniem w kółko wokół monologów głównej bohaterki i jej skupieniu się na tym, jak "wygląda" - albo jak wydaje jej się, że widzą ją ludzie. Być może to celowy zabieg, mający "wkręcić" czytelnika w to, jak postrzega siebie Helena... ale męczący chyba nawet dla docelowych czytelniczek (czy to mieć moc "terapetyczną"?!).

Niewiarygodna jest także nagła (dość cudowna) zmiana bohaterki. Umotywowana niestety, przede wszystkim, odnalezieniem chłopięcej - "pokrewnej" duszy. Czy to jedyna możliwość?!

Lekturę tej książki traktuję jako element "badań terenowych" tego, co literatura oferuje współczesnym nastolatkom.

Założeniem pisarstwa J. Frey jest dotknięcie bolączek, problemów i dylematów dojrzewania, wiadomo więc, że łatwo nie będzie.

"Być piękną" opowiada o tym, jak postrzeganie swojej fizyczności wpłynąć może psychikę nastolatki. Główna bohaterka przeżywa męki z...