Stefan Casta

Czytałam ją dwukrotnie, będąc w gimnazjum. Mam do niej jakiś sentyment. Tyle książek przeczytałam w ciągu tych trzech lat, a ta jest jedną z nielicznych, które tak dobrze zapamiętałam! Dlaczego? Krótka, o niepozornej okładce (brzydkiej zresztą) i zaskakującej historii, której na pewno nikt, sięgając po nią, się nie spodziewał. Ba, już nawet czytając, nikt się pewnie nie spodziewał rozwoju akcji, która najpierw wlecze się nieco melancholijnie, dotrzymując tempa głównemu bohaterowi w jego rozmyślaniach, a potem nagle przyspiesza jak bolid Formuły 1. Co tu jest grane? Myślę, że nie do każdego ta książka trafi. Trzeba mieć czas na chwilę zadumy, czytać ją bez pośpiechu, z odpowiednią dozą wrażliwości i być może także cierpliwości. Jeśli spełniasz te warunki, czytaj dalej. Chwilami, zdawałoby się, opowieść jest płytka i odrzucająca, chwilami głęboka i skłaniająca do refleksji. Zróżnicowana; porusza problemy dojrzewania i pierwszej niezdarnej miłości, odnajdywania swojego miejsca wśród rówieśników i bolesnego(?) niepasowania do nich, odtrącenia, zdrady, fałszywej przyjaźni, osamotnienia, nieuzasadnionej niechęci i nienawiści, a przy tym doceniania piękna przyrody i świata w ogóle, nawet kiedy ten świat porządnie daje w kość. Osobiście nawet doceniam styl autora. Dużo niebanalnych refleksji i pięknych opisów przyrody. Jak już ktoś wcześniej tu napisał, kopalnia cytatów. Tak czy inaczej, to nie jest zwykła historia. Nie daje odpowiedzi na pytania stawiane przez Kima, który zdaje się stawiać je też tobie. Pozostawia wiele kwestii otwartych, jak gdyby zapraszając do zadumy. Nie wyczuwam jednak żadnego przymusu ze strony Kima, byś je dla niego znalazł. On już szuka na własną rękę. Zresztą, przekonaj się sam.