Cóż, co można powiedzieć o książce Guntera Grassa "Skrzynka"? Z pewnością wypadałoby zacząć od pewnych pozytywów, a takim na pewno jest pomysł na opowieść. Wątki autobiograficzne i stopniowe uchylanie wątków swojego życia wymieszane z realizmem magicznym - to brzmi nietypowo i zachęcająco. I chyba właśnie główny motyw książki jest też jej najmocniejszą stroną, czyli wspomnienia rodzinne, które są powiązane z magicznym aparatem, który odcisnął silne piętno na życie potomków Grassa. Magiczny aparat, który pokazuje przeszłość, przyszłość i warianty teraźniejszości. Ciekawe rozwiązanie zastosował autor, jeśli chodzi o prowadzenie narracji, tzn. 90% książki to dialog pomiędzy rodzeństwem, wymiana wspomnień i refleksji. Wpływa to na autentyzm, który jest tak ciekawie wymieszany z lekką dozą fantastyki. No ale jednak ocena to 6/10, a nie wyżej, więc coś musiało pójść nie tak. Niestety muszę przyznać, że o ile motyw na początku sprawia, że szybko wciąga się w lekturę, to okazuje się, iż historie nie są najciekawsze i wszystko robi się dosyć monotonne. Po pewnym czasie wspomnienia rodzeństwa nużą i nie wiem czy to kwestia stylu, czy może po prostu faktycznej treści, ale po prostu jakoś nie mogłem się wciągnąć. Może lektura "Skrzynki" nie powala, ale ciekawy motyw i realizm magiczny sprawia, że aż chce się przekonać, ja prezentuje się zaprezentowany styl w jego wyżej cenionych dziełach. Może nagroda Nobla nie zawsze wyłania największych literatów, ale na pewno nie jest przyznawana tym kiepskim, więc przede mną do nadrobienia inne pozycje Grassa.

Cóż, co można powiedzieć o książce Guntera Grassa "Skrzynka"? Z pewnością wypadałoby zacząć od pewnych pozytywów, a takim na pewno jest pomysł na opowieść. Wątki autobiograficzne i stopniowe uchylanie wątków swojego życia wymieszane z realizmem magicznym - to brzmi nietypowo i zachęcająco. I chyba właśnie główny motyw książki jest też jej najmocniejszą stroną, czyli...