Opowieść o trzech róznych wcieleniach Jasieńskiego (Polska, Francja, Rosja),napisana troszeczkę chwilami za bardzo jak praca magisterska lub doktorska, bez literackiej smykałki. Ale dobrze udokumentowana, napisana jasno i przejrzyście. Brakowało mi niestety cytatów z dzieł, te które włączono są jakieś nieudane, a właściwie większość cytatów to wiersze lub teksty o Jasieńskim pisane przez innych poetów czy dziennikarzy. Od tej strony byłem rozczarowany, mieszkam bowiem za granicą i dostępu do dzieł Jasieńskiego nie mam. Oczywiście czasy radzieckie są najsmutniejszym momemtem w tej biografii, komunistów polskich pomordowanych z kaprysu Stalina rzadko ktoś dziś wspomina. byli bowiem raczej entuzjastycznie antypolscy. Potem Stalin musiał znaleźć sobie nowych.
Nie ma ciągle odpowiedzi na pytanie czy Jasieńskiego należy brać na poważnie. Czy Jasieński wogóle miał jakieś własne głęboko przemyślane poglądy poza byciem obrażonym na wszystkich? Tu nasz autor nie daje odpowiedzi, czytelnik nie wie czy to życie to była po prostu tragiczna w skutkach farsa czy prawdziwa tragedia.

Opowieść o trzech róznych wcieleniach Jasieńskiego (Polska, Francja, Rosja),napisana troszeczkę chwilami za bardzo jak praca magisterska lub doktorska, bez literackiej smykałki. Ale dobrze udokumentowana, napisana jasno i przejrzyście. Brakowało mi niestety cytatów z dzieł, te które włączono są jakieś nieudane, a właściwie większość cytatów to wiersze lub teksty o...

Autor przegrał z Jackiem Kaczmarskim. Bo to właśnie przedwcześnie zmarły bard, cytowany zresztą w książce, wygrał korespondencyjny pojedynek między poezją a prozą o to, kto lepiej opisze tą skomplikowaną i niejednoznaczną postać i zachęci do sięgnięcia do literackiej spuścizny Jasieńskiego.
Ale po kolei. Dla człowieka poniekąd wychowanego wokół i w kulcie teatru Bruno Jasieński był przede wszystkim już od dzieciństwa znany jako autor „Balu manekinów”, znakomitej sztuki, doskonale przeniesionej najpierw na deski Teatru Ateneum (czego nie mogłem widzieć),a później (co już pamiętam) – Teatru Telewizji (spektakl ze „złotej setki”). Później w liceum katowano nas „nożem w bżuhu”, i „butem w butonierce”, z czego w pamięci pozostał fragment” „One jeszcze nie wiedzą, że, gdy nastał Jasieński, Bezpowrotnie umarli i Tetmajer i Staff”. Na a potem przyszło znakomite „Epitafium dla Brunona Jasieńskiego” Jacka Kaczmarskiego i dyskomfort z powodu wyboru dokonanego przez bohatera utworu, ale i żal, że tak skończył.
Autor stanął zatem w szranki ze śpiewającym poetą i próbuje na swój sposób opowiedzieć o „palącym Paryż”. Jak na biografię to ma ona jednak pewne wady. Po pierwsze niewiele wyjaśnia. Np. kwestię zmiany nazwiska i usynowienia młodych Zysmanów, cały czas mieszkających jednak z naturalnymi rodzicami oraz motywów tego działania. Prawie nic nie dowiadujemy się o pierwszej żonie poety – Klarze Arem i okolicznościach ich ślubu, a jeszcze mniej rozwodu. Podobnie jeśli chodzi o jego drugą towarzyszkę życia. Relacje Jasieńskiego z polskimi komunistami w Moskwie (z większością delikatnie mówiąc „szorstkie”) można sobie ułożyć dopiero dzięki kalendarium. Pobyt w „ojczyźnie światowego proletariatu" jest bowiem opisany chaotycznie. W gruncie rzeczy ani chronologicznie, ani problemowo, co nie znaczy, że nie zawiera mnóstwa ciekawych informacji.
Także opis twórczości jest nierówny. Od razu widać, że autora interesuje głównie futurystyczny okres w życiu Jasieńskiego. Omawia niemal utwór po utworze i dzień po dniu z życia młodego wówczas twórcy w tym okresie. Ale doceniając artyzm wielu strof czy pomysłów Jasieńskiego, trzeba przyznać, że akurat ten nurt jego twórczości (przynajmniej polskojęzycznej) najsłabiej wytrzymał próbę czasu. Jeśli chodzi o „Słowo o Jakóbie Szeli” to autora interesują głównie reakcje na ten poemat. Zaś z „Palę Paryż” omówiona jest w zasadzie tylko końcówka. No i „Bal manekinów” wspomniany jest tylko raz i do tego zdawkowo.
Jednym słowem świetny temat potraktowany zbyt nierówno i pobieżnie. Ale szacunek za próby oraz zgłębieniu okresu paryskiego i moskiewskiego w życiu Jasieńskiego

Autor przegrał z Jackiem Kaczmarskim. Bo to właśnie przedwcześnie zmarły bard, cytowany zresztą w książce, wygrał korespondencyjny pojedynek między poezją a prozą o to, kto lepiej opisze tą skomplikowaną i niejednoznaczną postać i zachęci do sięgnięcia do literackiej spuścizny Jasieńskiego.
Ale po kolei. Dla człowieka poniekąd wychowanego wokół i w kulcie teatru Bruno...

Autor pisze we wstępie, że nie ma nic gorszego niż napisanie nudnej biografii człowieka, który wiódł ciekawe życie. Cóź, niestety tak właśnie zrobił. Średnia pod względem stylistycznym, nużąca przez podawanie mało wnoszących szczegółów, dotyczących poszczególnych publikacji Jasieńskiego.

A sam bohater? Jawi się jako postać wyjątkowo małego formatu.

Autor pisze we wstępie, że nie ma nic gorszego niż napisanie nudnej biografii człowieka, który wiódł ciekawe życie. Cóź, niestety tak właśnie zrobił. Średnia pod względem stylistycznym, nużąca przez podawanie mało wnoszących szczegółów, dotyczących poszczególnych publikacji Jasieńskiego.

A sam bohater? Jawi się jako postać wyjątkowo małego formatu.

Pszehodząc pszypadkowo pszez ćeńisty pasaż,
mimo palm kiwającyh śę jak senny palec
zobaczyłem kobietę, kturą rąbał masaż
i układał na ladźe kawał po kawale (...)

Pszehodząc pszypadkowo pszez ćeńisty pasaż,
mimo palm kiwającyh śę jak senny palec
zobaczyłem kobietę, kturą rąbał masaż
i układał na ladźe kawał po kawale (...)

Z Klimontowa poprzez Kraków, Warszawę, Lwów do Paryża. A potem Berlin, Leningrad i Moskwa.
Z salonów do coraz bardziej obskurnych mieszkań. Odczyty, skandale, liczne recenzje. Kontrowersje.

I w końcu - dla nas, współczesnych - oczywiste zakończenie. Butowo pod Moskwą.
Jak inaczej miałby zakończyć swe życie gorliwy komunista, służący piórem wielkiej sprawie?

Krzysztof Jaworski kreśli postać Brunona Jasieńskiego bardzo dokładnie, powołując się na liczne źródła, unikając jednocześnie nadmiaru terminów historyczno- i teoretycznoliterackich. Stara się być obiektywny, dając jednak do zrozumienia, że Jasieński nie jest mu obojętny. Gdzieniegdzie wtrąca odautorskie uwagi, co moim zdaniem podnosi wartość dzieła.
Życie autora "Palę Paryż" zostało bardzo dokładnie i interesująco przedstawione na tle dynamicznie przekształcającej się Europy: lata dwudzieste i trzydzieste XIX wieku to narodziny i krzepnięcie zarówno faszyzmu, jak i bolszewizmu. Jaworski kreśli tę scenerię pobieżnie, lecz konkretnie.
Niezwykle interesujące są współczesne odniesienia do postaci futurysty: szkic wiersza Herberta, pieśń Kaczmarskiego, słynny utwór Krynickiego. Autor żyje swym bohaterem, być może dlatego (oraz z uwagi na niewielki rozmiary książki) pomija szczegóły dotyczące losów najbliższych pisarza: pierwszej żony i syna.

Krzysztof Jaworski dzieli się z czytelnikami efektami swej długoletniej pracy badacza i robi to w godnym podziwu stylu. Dla wielbicieli polskiej literatury i historii, historyków ideologii pozycja obowiązkowa.

Z Klimontowa poprzez Kraków, Warszawę, Lwów do Paryża. A potem Berlin, Leningrad i Moskwa.
Z salonów do coraz bardziej obskurnych mieszkań. Odczyty, skandale, liczne recenzje. Kontrowersje.

I w końcu - dla nas, współczesnych - oczywiste zakończenie. Butowo pod Moskwą.
Jak inaczej miałby zakończyć swe życie gorliwy komunista, służący piórem wielkiej sprawie?

Krzysztof...