Przedzieram się właśnie przez wszelkie książki w tej tematyce,które mi wpadną w ręce i z rozmysłem doprowadzam się do skraju wyczerpania psychicznego. Cóż można powiedzieć o książce Pankowskiego. Jest to nieoceniony dokument z tego okresu, bez zadęcia i wyolbrzymienia opisujący dramatyczne warunki życia obozowego.
Nie da się ocenić więc jej walorów literackich a wartość historyczna i emocjonalna jest miażdżąca. Jedyne co ośmielę się ocenić, ale nie krytykując a jedynie jako wskazówka dla osób, które dopiero zaczynają zgłębianie tematu, to to,że na tle innych pozycji ta książka jest napisana dość specyficznym językiem. Nawet nie wiem jak go opisać. Może lekko poetycki? Ale nie piękny, tylko pełen metafor i obozowych neologizmów... nie umniejsza to wartości książki a wręcz przeciwnie, nabiera ona dodatkowego autentyzmu. Jednak, dla kogoś, kto tylko chce uporządkować fakty i zebrać wiedzę, może stanowić utrudnienie.

Przedzieram się właśnie przez wszelkie książki w tej tematyce,które mi wpadną w ręce i z rozmysłem doprowadzam się do skraju wyczerpania psychicznego. Cóż można powiedzieć o książce Pankowskiego. Jest to nieoceniony dokument z tego okresu, bez zadęcia i wyolbrzymienia opisujący dramatyczne warunki życia obozowego.
Nie da się ocenić więc jej walorów literackich a wartość...

To jest książka, która powinna wejść do kanonu lektur, a już na pewno każdy powinien ją przeczytać. Uwielbiam Pankowskiego za pisanie bez patosu, za nieuprawianie martyrologi i za szacunek dla siebie samego. Rzadko przyznaje 10 gwiazdek, ale w tym wypadku bez wahania.

To jest książka, która powinna wejść do kanonu lektur, a już na pewno każdy powinien ją przeczytać. Uwielbiam Pankowskiego za pisanie bez patosu, za nieuprawianie martyrologi i za szacunek dla siebie samego. Rzadko przyznaje 10 gwiazdek, ale w tym wypadku bez wahania.

Niezwykle poruszająca książka. Przeczytałam ją w jedno popołudnie i naprawdę płakałam przy niej, pomimo że styl Pankowskiego wydaje się być dość chłodny. W pewnym miejscu autor nazywa sam siebie Marianem Auszwickim - po raz kolejny dobitnie pokazane zostało odebranie człowiekowi tożsamości.

Niezwykle poruszająca książka. Przeczytałam ją w jedno popołudnie i naprawdę płakałam przy niej, pomimo że styl Pankowskiego wydaje się być dość chłodny. W pewnym miejscu autor nazywa sam siebie Marianem Auszwickim - po raz kolejny dobitnie pokazane zostało odebranie człowiekowi tożsamości.

Umiejętność operowania językiem stawia Pankowskiego w jednym szeregu z Gombrowiczem i Barańczakiem.

Umiejętność operowania językiem stawia Pankowskiego w jednym szeregu z Gombrowiczem i Barańczakiem.