Domyślam się, że chyba każdy z was chociażby kojarzy taką autorkę, jak L. J. Smith. Sukces przyniosła jej seria Pamiętniki Wampirów, jednak ja cenię ją w szczególności za książkę „Wizje w mroku”, którą do tej pory bardzo miło wspominam. Ostatnio postanowiłam zapoznać się z kolejną serią tej autorki. Chodzi mi o Świat Nocy. Tradycyjnie zaczęłam od pierwszej części i cóż… Mimo pewnych niedociągnięć i błędów książka okazała się ciekawa i intrygująca.

„Świat Nocy. Tom 1” został podzielony na 3 części. Pierwsza – „Dotyk Wampira” – opowiada o Poppy, dziewczynie, która jest chora na raka. Jak się okazuje ma jednak szansę na przeżycie. Niestety wiąże się to z przemianą w wampira. Jej przyjaciel James postanowił ją zmienić, łamiąc przy tym podstawowe prawa Świata Nocy: Nie mówić o Świecie Nocy ludziom. Nie przemieniać ludzi w nielegalne wampiry. Nie zakochiwać się w ludziach. Te trzy zasady są podporą tajemnego świata, jednak chłopak łamie je bez skrupułów tylko po to, by dziewczyna przeżyła. Niestety wszystko staje się jeszcze bardziej skomplikowane, gdy na drodze pary zakochanych staje Ash – kuzyn Jamiego.

„Córki Nocy” są drugą częścią. Tym razem historia skupia się na trzech siostrach Asha oraz Mary-Lynnette i Marku. Wszyscy mieszkają w małym miasteczku, które nie wyróżnia się niczym szczególnym. Kiedy dziewczyny wprowadzają się do swojej ciotki, dowiadują się, że ktoś wbił jej drewniany kołek w serce. Przez pewne nieporozumienie rodzeństwo odkrywa Świat Nocy. Chłopak odnajduję tam swoją miłość, a jego siostra bratnia duszę.

Trzecie historia pt. „Zaklinaczka” opowiada o kuzynkach Jamesa i Asha – Thei i Blaise Haraman. Obie od zawsze wychowywały się razem, dlatego są dla siebie niczym siostry. Jednak, kiedy w nowej szkole spotykają chłopaka – Erica, zaczynają o niego walczyć, z tym, że Thea nie chce odkryć przed swoją kuzynką tego, że nastolatek jest jej bratnią duszą…

Wszystkie trzy historie są skupione wokół miłości. Jednak nie są to żadne ckliwe romanse, tylko coś o wiele głębszego. Nie będę ukrywała, że najbardziej podobała mi się druga część, w której mój ulubiony bohater Ash – znajduje bratnią duszę i zmienia się nie do poznania. Domyślam się, że nie wiecie, czym są bratnie dusze – już tłumaczę. W Świecie Nocy panuje przekonanie, że każda istota ma swoją drugą połówkę, bez której nigdy nie zazna prawdziwego szczęścia. Naszym bohaterom najwyraźniej dopisuje fart i pech jednocześnie, ponieważ odnajdują miłość swojego życia, jednak ze względu na przeciwności albo muszą się rozstać, albo ukrywać. Właśnie to mnie w tej historii zachwyciło.

Sami bohaterowie są ciekawi. Każdy z nich jest inny, jednak wszyscy w jakiś sposób się ze sobą łączą. Jak już wspomniałam moim faworytem od samego początku był Ash, który dzięki swojemu mrocznemu charakterowi i tajemnicy, która go owiewa intrygował mnie. Nie jest on może całkowicie pozytywną postacią, ponieważ potrafiłby zabić swojego kuzyna, tylko dlatego by zachować honor rodziny. Jednocześnie wykazuje się troską o swoje siostry, które na początku stara się jedynie ochronić przed zhańbieniem rodziny, jednak później pokazuje, że ma w sobie jeszcze jakieś uczucia.

Można wiele zarzucić pani L. J. Smith, jednak trzeba przyznać, że ma niezwykły talent do kreowania postaci. Wszyscy bohaterowie, którzy wychodzą z pod jej ręki, są inni i na długo zapadają w pamięć. Nawet osoby, które przez książkę przewijają się tylko od czasu do czasu, np. wampir Quinn, którego polubiłam mimo jego surowości.

Sam pomysł na książkę jest bardzo dobry. Powieść powstawała w 1996–1997 roku, czyli w czasach, kiedy wampiry nie były jeszcze na topie – tak mi się przynajmniej wydaje, ponieważ nie byłam wtedy na świecie. Dlatego można uznać, że L. J. Smith niejako zapoczątkowała erę paranormalni o krwiopijcach. Widać, że ta pisarka gustuje w takich klimatach, ponieważ każda jej powieść skupia się na tych istotach – poza „Wizjami w mroku”.

Autorka stworzyła całą rzeczywistość od podstaw. Świat Nocy, lamie, czarownice – połączyła to wszystko w całość, dzięki czemu wyszła świetna powieść. Miała ona swoje niedociągnięcia, jednak w ogóle nie zwracałam na nie uwagi.

Najbardziej podobały mi się dwie pierwsze historie, w których był temat wampirów, trzecia część nie ciekawiła mnie tak jak poprzednie, jednak dalej trzymała poziom. O ile pierwsza historia była swoistym wprowadzeniem do Świata Nocy, to druga zafascynowała mnie i przez nią zakochałam się w tej powieści.

Mówię sobie, że szał na wampiry już mi przeszedł, jednak nie jest to prawdą. Nigdy nie będę miała dość krwiopijców stworzonych przez L. J. Smith. Nie ukrywam, że darzę ogromnym szacunkiem tą pisarkę. Pisała o nich przed erą „Zmierzchu”, to, że jej powieści dość późno zyskały rozgłos nie zmienia faktu, że należy ona do moich ulubionych autorek.

Co jeszcze podobało mi się w tej powieści? Niebanalne podejście do trudnego tematu, jakim jest rak. Autorka świetnie oddała uczucia dziewczyny, która dowiaduje się, że umrze, przez co jeszcze bardziej zaczęłam lubić L. J. Smith. Wiele autorek piszących romanse paranormalne nie przejmują się tym, by zrobić coś nowego. Pani Smith wręcz przeciwnie, jej książki różnią się od innych z tego gatunki i na razie jedyne „Pamiętniki Wampirów” nie zafascynowały mnie.

Reasumując. Zakochałam się w tej powieści i już nie mogę się doczekać, kiedy sięgnę po kolejną część, która już grzecznie czeka na półce. Mam nadzieję, że nie zawiodę się na drugim tomie. Komu polecam książkę? Osobom, które podobnie jak ja, kochają twórczość tej autorki oraz fanom romansów paranormalnych, które są głębsze i ciekawsze od tych wydawanych w ostatnim czasie.

Domyślam się, że chyba każdy z was chociażby kojarzy taką autorkę, jak L. J. Smith. Sukces przyniosła jej seria Pamiętniki Wampirów, jednak ja cenię ją w szczególności za książkę „Wizje w mroku”, którą do tej pory bardzo miło wspominam. Ostatnio postanowiłam zapoznać się z kolejną serią tej autorki. Chodzi mi o Świat Nocy. Tradycyjnie zaczęłam od pierwszej części i cóż…...