Dla takiego zakończenia warto było przebrnąć przez mizerne środkowe tomy. Właściwie tą książką Adams neguje absolutnie wszystko, co opowiedział w tomie poprzednim, choć nie oznacza to wcale, iż „czwórka” automatycznie przestała być istotna dla opowiadanej historii.

Warto w tym momencie spojrzeć na tę serię nieco głębiej: przecież nasz świat naprawdę jest cholernie absurdalny, a życie przypomina szaloną podróż autostopem - nigdy nie możemy być w stu procentach pewni, dokąd zawieje nas kolejny podmuch wiatru. Rodząc się, nie dostajemy żadnej instrukcji, żadnego poradnika (którego przyjazna strona tytułowa głosiłaby "NIE PANIKUJ") - a seria uczy nas, że nawet, gdybyśmy takowy dostali, życie nie stałoby się wcale ani odrobinę łatwiejsze.

Także wszyscy ci kosmici, których Artur spotyka na swojej drodze, ze swoimi dziwactwami i zwyczajami, są odbiciem problemów z komunikacją międzyludzką - i nie mówię tu o jakiś potężnych różnicach międzykulturowych - bo przecież nawet dwoje ludzi mieszkający na terytorium jednego kraju, a pochodzący - dajmy na to - kolejno z jakiegoś Sosnowca i dla przykładu Siedlec - mogą czasem odnieść wrażenie, że to drugie mówi obcym językiem i pochodzi z innej planety.

Warto też zaznaczyć, że Artur, początkowo niemożliwie bierny jak na głównego bohatera, z tomu na tom, zaczyna coraz więcej działać i myśleć; aktywnie poszukuje swojego miejsca we wszechświecie. Początkowo jest przekonany, że szczęście dać mu może wyłącznie powrót w rodzinne strony (tom I; etap dziecięcej wręcz bierności), ale z czasem staje się bardziej elastyczny, próbuje nowych rzeczy i odwiedza nowe miejsca (tomy II i III; etap dorastania i poszukiwania siebie); następnie zwraca się ku miłości (tom IV; etap fuzji z partnerem; rozproszenie odpowiedzialności; etap, w którym to partner definiuje to, kim jesteś), ale kiedy i ona okazuje mieć - jak wszystko we wszechświecie - bardzo efemerydalny charakter, prawdziwe szczęście odnajduje w stabilizacji (tom V; etap ostatni - samoakceptacja, autoafirmacja, samozrozumienie).

Także niejasne - dla niektórych bardzo depresyjne - zakończenie ma wiele sensu w kontekście całości. Gdyby przeanalizować ostatnie zdania, nie można być do końca pewnym, czy Ziemia rzeczywiście została ostatecznie unicestwiona przez Vogonów, czy może gerbuloński Przywódca zainterweniował w ostatniej chwili. Bo przecież takie właśnie jest życie - przyszłość nigdy nie jest do końca pewna; pustka i ciemność śmierci czekają na nas w każdej sekundzie, na każdym kroku.

Kończąc ten przydługi wywód - seria „Autostopem przez Galaktykę” ma sens i trochę żal mi ludzi, którzy nie potrafią go dostrzec. Na pewno nie jest to nic super głębokiego i super odkrywczego - ale hej, przecież życie też nie ma w sobie za dużo głębi; możemy jej poszukiwać, ale na końcu zawsze okaże się, że brodzimy po kostki w kałuży. Życie to jeden wielki chaotyczny ciąg absolutnie abstrakcyjnych sytuacji powodowanych przez mniej lub bardziej zwariowanych kosmitów pochodzących z tak odległych planet jak właśnie Sosnowiec, Siedlce czy inny Pcim. I tyle, nic więcej, nic mniej.

Przede wszystkim pamiętajcie, by nie panikować.

Więcej o książkach i komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Dla takiego zakończenia warto było przebrnąć przez mizerne środkowe tomy. Właściwie tą książką Adams neguje absolutnie wszystko, co opowiedział w tomie poprzednim, choć nie oznacza to wcale, iż „czwórka” automatycznie przestała być istotna dla opowiadanej historii.

Warto w tym momencie spojrzeć na tę serię nieco głębiej: przecież nasz świat naprawdę jest cholernie...