Zacznę od tego, że to do tej pory najlepsza część z wiedźminowskich komiksów. Ale jest dużo 'ale'!
Na początku jest jakiś niezrozumiały time skip. Nagle Gerlatowi towarzyszy Jaskier, który pod koniec poprzedniej części, gdy Geralt wyruszał w dalszą podróż, wyraźnie odszedł od niego, a teraz jakby nigdy nic łowią sobie razem ryby. A gdy już jestem przy Jaskierze - matko jedyna, co to jest za postać! Może w książkach jest jakoś lepiej przedstawiony, ale tutaj — przecież to zwyczajna kula u nogi dla Geralta, w dodatku nie zbyt rozgarnięta. Przecież to przez niego wpakowali się w takie kłopoty, chociaż Geralt go ostrzegał. Swoją drogą Wiedźmin też nie lepszy, skoro wziął sobie kogoś takiego za towarzysza.

Muszę też znowu wspomnieć o rysunkach, które w tym zeszycie były koszmarne, a już scena w łaźni przeszła wszystko inne. Nie dość, że sama w sobie (dialogi i ogóle cała akcja) była żenująca, to postaci były tak źle narysowane, wręcz karykaturalnie.

Mimo to, ten tom naprawdę dobrze się czytało, historia w większości była spójna, trzymała w napięciu, a i akcja była płynna. Szkoda tylko, że nie trzymała się mocno wierzeń słowiańskich (no bo chyba dżin to postać z mitologii Bliskiego Wchodu, a nie z wierzeń Słowian?). Ubolewam także nad tym, że nie poznałam trzeciego życzenia Geralta. Oczywiście taki zabieg jest wprowadzony, żeby czytelnik pogłówkował i się sam się domyślił, ale tutaj jest sporo opcji i w tym wypadku mogłoby to być powiedziane wprost.

Dobrze by też było bardziej rozwinąć relację Geralta z Yennefer. Chodzi mi o to, że właściwie nie znamy przyczyny zauroczenia nią Geralta. Co go w niej urzekło? Z tego, jak zostało to przedstawione w komiksie, wygląda, że zakochał się w niej tylko ze względu na urodę. Wszystko zostaje spłycone do jej wyglądu...

Zacznę od tego, że to do tej pory najlepsza część z wiedźminowskich komiksów. Ale jest dużo 'ale'!
Na początku jest jakiś niezrozumiały time skip. Nagle Gerlatowi towarzyszy Jaskier, który pod koniec poprzedniej części, gdy Geralt wyruszał w dalszą podróż, wyraźnie odszedł od niego, a teraz jakby nigdy nic łowią sobie razem ryby. A gdy już jestem przy Jaskierze - matko...