Już drugi raz oceniam tę powieść. Pierwszą próbę podejścia miałam 8 lat temu - zdzierżyłam pierwszy rozdział (ten z weselem) i nie wiedzieć czemu dałam 6 gwiazdek. Może było mi głupio, że nie rozumiałam treści, a pisarz uznany, rozumiecie.
Wróciłam do niej teraz w nadziei na wielkie wow, przecież jestem bardziej wyrobioną czytelniczką, czyż nie? Poza tym o wiele bliższe są mi rozważania o przyszłości Homo sapiens, sztucznej inteligencji, nieśmiertelności i świadomości. Powinno być super.

Tym razem poległam po 30% lektury i wiem już, że "Perfekcyjna niedoskonałość" kompletnie rozmija się z moim gustem. To jest bigos sprzedawany pod nazwą kuchni fusion. Mamy 'zabawę' językiem, czyli wprowadzenie kolejnego rodzaju, takiego trochę jak nijaki ale używanego w stosunku do istot nie-ludzkich, sorry, post-ludzkich. Przez jakiś czas podobał mi się ten zabieg, potem mnie znudził. Mamy paletę świadomych istot, niebędących jednak ludźmi, a raczej mniej lub bardziej fizycznymi emanacjami umysłu. Świetnie, w końcu to jest powieść SF. Mamy jeszcze zakrzywiony świat, czas, który zwalnia lub przyspiesza, zaburzoną trójwymiarową przestrzeń, porty, saki, i nie wiem co jeszcze. I wreszcie mamy bohatera, Adama Zamojskiego, kwintesencję Polaka, awanturnika, zawadiakę, oczywiście czarującego, który nie wiedzieć czemu jest powodem czegoś w rodzaju wojny światów. Za dużo grzybów w tym barszczu (coś chyba głodna jestem).

Jestem bardzo zawiedziona - dużo więcej przyjemności miałam czytając Homo Deus. Nie moja bajka, a może gniot.

Już drugi raz oceniam tę powieść. Pierwszą próbę podejścia miałam 8 lat temu - zdzierżyłam pierwszy rozdział (ten z weselem) i nie wiedzieć czemu dałam 6 gwiazdek. Może było mi głupio, że nie rozumiałam treści, a pisarz uznany, rozumiecie.
Wróciłam do niej teraz w nadziei na wielkie wow, przecież jestem bardziej wyrobioną czytelniczką, czyż nie? Poza tym o wiele bliższe są...